sábado, 21 de septiembre de 2013

Una temporada más que se va, 2013 no ha sido nuestro año de suerte pero de buen seguro que también ha valido para aprender. Terminamos con dos platas en el Cto del Mundo de acuatlón y Cto del mundo de Paratriatlón, ambos celebrados en Londres la pasada semana.

Ahora después de las reflexiones y análisis toca un poco más de descanso y pronto volveremos a la carga con más ganas que nunca.

Quiero agradecer todo el apoyo y cariño de la gente que me rodea y una vez más dar las gracias a May por su esfuerzo enrome para poder llegar a Londres. Allí estuvimos peleando como siempre, un gran honor poder hacer equipo con ella a pesar de todas las dificultades que hubo en el camino. The "Always happy" team will be back for Season 2014. 

sábado, 31 de agosto de 2013

PRÓXIMA PARADA. LONDRES

Quedan ya menos de 2 semanas para el Cto del Mundo de Paratriatlón 2013, edición que tendrá lugar en Huyde Park, Londres (Inglaterra). Parece mentira que hayan pasado 10 meses y pico desde que el 22 de Octubre de 2012 May y yo ganamos la edición anterior en Auckland. 

Esta ha sido una temporada rara, la primera en la que estamos teniendo una ayuda importante por parte de la Federación Española de Triatlón a través del plan ADOP del Comité Paralímpico lo cual es de agradecer. Un cambio de entrenador, cambios de reglamento, lesiones de última hora, han marcado este año deportivo. Será nuestro segundo mundial de triatlón y allí estaremos para tratar de hacerlo lo mejor posible.

Soy consciente de que estoy mejor que el año pasado tanto nadando, como corriendo como en bici y el trabajo está casi hecho. Ante todo a disfrutar de la carrera y la oportunidad, pues no ha sido fácil llegar (esta vez no por motivos económicos). Esta vez tendré la suerte de tener en Londres a mi actual entrenador lo cual creo que puede ayudarme así como a mis padres y mi hermana que aprovechando que este año es "cerca" viajarán a la capital británica para ver la prueba y conocer la ciudad. 

Desde aquí quiero agradecer a los patrocinadores que han colaborado conmigo esta temporada: Spiuk España (fiel e incondicional), SLOPES, The Wheel Brothers, Lacteos Lorán, Clubnatacion.com, Serrat Óptico, Bayer España y también al Club de Triatlón Cidade de Lugo Fluvial, Federación Galega de Triatlón, Fundación Universia a través de sus becas Capacitas, SBR Store Mataró y de forma especial a todos mis guías que han entrenado o competido conmigo esta temporada.

Día 11 Cto mundo acuatlón y día 13 de Septiembre 14.05 cto del Mundo de Triatlón.

KEEP WORKING! A POR ELLAS

miércoles, 31 de julio de 2013

LESIÓN DE "GUIDE" UN POCO DE INCERTIDUMBRE AL FINAL DE TEMPORADA 2013

Las dos estamos bien, las dos estamos fuertes, las dos seguimos entrenando cada día buscando poder llegar a ese ansiado 13 de Septiembre en Hyde Park en las mejores condiciones... Pero la mala suerte ha pasado de nuevo por el Rguez-Noriega team y esta vez en el momento más inoportuno cuando quedan poco más de 6 semanas para el Cto del Mundo.

El pasado domingo May estaba disputando una carrera de ciclismo en carretera con su equipo cuando una desafortunada caída tras la rotura de la cadena de su bici terminó con ella en el suelo y una fractura de escápula.

Cosas que tiene el deporte. A veces trae grandes momentos y otras malas noticias. Cada vez que se entrena o compite es un riesgo el que hay y esto también tenemos que aceptarlo cada día. Todos haremos lo máximo posible para llegar, veremos que se puede y que no. Lo más importante que May tenga una buena recuperación y lo que vaya viniendo ya vendrá. Mientras a seguir trabajando duro, algún día todo el esfuerzo tendrá su recompensa.

Desde mi blog, aunque ya lo hemos más que hablado, quiero enviar muchos ánimos a May porque si yo siento que estoy fastidiada no quiero ni pensar como estará ella. Fuerza como los más grandes deportistas saben, tu eres una de ellas.

WE WILL BE BACK

Su



TRAINING CAMP



Desde el 19 y hasta el 30 de Julio estuve por tierras catalanas para unos cuantos entrenamientos de calidad en compañía de mi guía Mayalen Noriega y unos cuantos más buenos amig@s. 

Varias salidas en el tandem, entrenamientos en piscina descubierta de 50m, aguas abiertas, una travesía a nado, cenas interesantes en Birroteka o el Kiosko, paso por los 15th FINA World Championships para ver una jornada de natación y otra de Waterpolo, un pájaro en la pista de despegue de El Prat, el helado más rico que he tomado desde que tengo recuerdos y muchas cosas más. Ah! y por primera vez pude experimentar la velocidad sobre un tandem en el velódromo gracias a May e Iván.

Quiero agradecer al CN Mataró las facilidades que me ha dado para poder utilizar sus instalaciones, a Jose Luis Cano (entrenador) y a todos los deportistas por su acogida y SBR Store por montar mi tandem. También a May, Bernat, Cisco, Moni, Jou y Xabi por estar ahí siempre.

Aquí dejo unas imágenes: 1º Subida al puerto de Sta Fé con una buena grupeta, 2ª BCNSwim en San Adriá con Joana Martínez (triatleta del CN Mataró) 3º entreno de relevos con Cisco, Rodrigo, etc.
KEEP WORKING


martes, 30 de julio de 2013

CON CARIÑO DE UNA FISIO QUE NO TE OLVIDA

Poco después de irme para Barcelona unos días a entrenar y mientras seguía mi diaria costumbre de leer las noticias me enteré de que el alpinista Abel Alonso Gómez junto a otros dos compañeros había coroando el G1, un pico de más de 8000m localizado en la cordillera del Himalaya. 

Mi primera reacción fue de alegría porque Abel, además de deportista y paisano, era un amigo. Fisioterapeuta en el CHOP, incondicional de la actividad física y buena persona... Siguieron unos días de incertidumbre donde el paso de las horas no hacía más que hacer querer creer en un milagro. Los tres alpinistas perdieron toda comunicación desde el domingo 21 de Julio hasta que finalmente se les ha dado por fallecidos.

Debe ser algo increíble poder practicar el alpinismo e imagino que estos tres deportistas, todos ellos experimentados, habrán sentido una enorme satisfacción al alcanzar esa difícil cumbre. Perseguían un sueño y lograron hacerlo realidad, una pena que la montaña no les dejará regresar para contarnos una vez más esas admirables historias.

Abel fue mi profesor de Estancias Clínicas I en el curso 2007-2008 (Hospital Montecelo de Pontevedra). Recuerdo que el primer día le expliqué un poco sobre mis importantes problemas de visión y no hizo falta más. Él se preocupaba por explicarme los detalles que no podía ver. También recuerdo una conversación que tuvimos una mañana de jueves antes de marchar a un Cto de España donde iba a hacer mi primer intentó de mínima para los JJPP de Pekin donde me dio algunos consejos que posteriormente me resultarían de una enorme utilidad.

Tiempo después lo reencontré en el mundo del triatlón, muchas veces simplemente viendo carreras y animando; alguna de esas veces acompañado de su mujer e hijo a quienes desde aquí mando un enorme abrazo.

El Gasherbrum I se ha quedado con Abel y sus dos compañeros, tiene 3 nuevas estrellas que nunca dejarán de brillar. DEP

GALICIA CHORA

Cada vez que haces un viaje te marchas de tu lugar y piensas en aquello que harás en tu lugar de destino... y haces planes para la ida pero también para la vuelta.

El 24 de Julio Santiago de Compostela se llenaba de gente para celebrar un año más el día central de las fiestas del Apóstol (día 25). Jóvenes y no tanto se desplazaban hasta la capital para vivir la magia de esa noche... cuando todo se truncó. La luz se volvió oscuridad en un pequeño barrio llamado Angrois donde un tren Alvia que recorría el trayecto Madrid-Ferrol descarriló a las 20.42h cargado de pasajeros, gente anónima cuyas historias ojalá nunca hubiesen sido conocidas. 

Por el momento 79 fallecidos de diferentes lugares de procedencia y edad, personas que con uno u otro motivo tenían un asiento en ese tren. Decenas de heridos algunos de los cuales continúan en estado crítico y muchísimas personas anónimas (voluntarios, policía, bomberos, médicos, ambulancias, etc) que se volcaron en ayudar.

80km/h era el límite de velocidad en aquella curva... por alguna razón aquel tren pasó a 190kmh dando lugar a una tragedia que esperemos nada similar vuelva a ocurrir. Imposible que en uno u otro momento y viendo horribles imágenes en televisión no caiga una lágrima para expresar tanta tristeza. GALICIA CHORA.

miércoles, 17 de julio de 2013

NI YO SÉ COMO

Hoy es 17 de Julio y por fin ha llegado ese tan esperado último SMS de USC notas, la tecnología que cada cuatrimestre nos envía al teléfono móvil las calificaciones de las diferentes materias. 

La verdad que estaba yo bastante contenta con como me habían ido saliendo los exámenes con sensaciones bastante mejores que en el cuatrimestre anterior, pero lo cierto es que hasta que te llega el resultado final no puedes tener la tranquilidad y certeza de que todo ha ido bien.

Mayo-Junio de 2013, un no parar. Primero estuve en Bilbao en la Bira de ciclismo, después pasamos por Marruecos para la Copa de África Sprint, un viaje relámpago a Madrid para la firma del plan ADOP, otra visita a la capital para las World Triathlon Series, un viaje relámpago a Turquía para correr el Cto de Europa y un cambio de entrenador a finales de abril debido a las condiciones de la beca y de paso buscando una opción que me aportase nuevas oportunidades como es tener a alguien que mire por mi también en la piscina y sobre todo en las largas temporadas que paso en Vigo: Luis PIña. 

En medio entrenar cada día y estudiar incontables folios amontonados en la mesa de mi habitación. Afortunadamente y gracias a las facilidades dadas por la USC y el Complexo Hospitalario Universitario de Vigo, pude terminar las prácticas a principios de Mayo, ya que tenía unas cuantas semanas adelantadas del verano anterior. 

Acabé el 26 de Junio (día del examen de Anestesia) con un cansancio increíble después de tanto ir y venir; prueba de ellos es que tenía ya un viaje comprado para ir con unas amigas de Santiago a Málaba/Marbella y visitar la Alhambra y a una semana decidí responsablemente quedarme en Vigo para descansar. Lo necesitaba.

Nunca digas "no puedo"... Siempre lo repito pero he de reconocer que este pensamiento rondó mi cabeza en la carrera a pie del Cto de Europa en Turquía y más aun en las 26h que pasé en el aeropuerto Attaturk de Estambul durante el viaje de regreso tratando de dormir un poco y estudiar unos cuantos temas de Obstetricia para un examen que tenía dos días después.

A mucha gente le parece que todo esto que hago es una auténtica locura; amigos que me dicen que no saben como puedo hacerlo... Yo a veces tampoco lo sé. Me paro a pensarlo y creo que por una vez tengo el derecho de sentirme orgullosa porque ¡ya estoy en 5º! Y soy consciente de que no es sencillo para nadie porque Medicina requiere de muchas horas de estudio, paciencia (sobre todo si estudias en la USC), ganas e ilusión... Para mi tampoco es fácil y mucho menos cuando tengo que dedicarme a insistir para que me traigan fotocopias ampliadas para los exámenes y aun así hay profesores que "se les olvida" (pocos este curso) o cuando alguna amable docente se niega a facilitarnos algunos PowerPoints para ayudarnos a seguir sus clases porque va a editar un libro y si tenemos los apuntes... el libro no se venderá.

Pero todo ello se va llevando y sobre todo cuando estás rodeada de grandes personas como son mis amigos de la Univ que hacen que cada mañana a las 8.30 se convierta en interesante, divertida y diferente. 

Después de terminar las clases hice un par de triatlones (Moaña con Irene Serrat (WW Cidade de Lugo Fluvial) y Poio con Santi Freire (Mar de Vigo), una carrera popular con Marina González (Arcade Inforhouse) y una travesía a nado con Adrián Castiñeiras (RCN Vigo). Gracias a todos ellos por correr/nadar/pedalear a mi lado. Ahora llega el momento de pasar unos días en Mataró Paradaise con Mayalen, Bernat, Cisco, Moni y espero ver también a toda la gente del CN Mataró, SBR y demás amigos mientras hacemos unos cuantos entrenos de calidad pensando ya en el Cto del Mundo de Septiembre.

Gracias a todos los que leeis mi blog, y en especial hoy mando un abrazo a Diego (compañero de natación del Club Universidade de Santiago) que sé que siempre me sigue y a Rosa, una fan que tengo en Pontevedra que vive como poca gente el triatlón y está siempre animando en cada carrera; pude incluso escucharla y charlas con ella en las WTS de Madrid. Es genial que haya gente así en cada circuito.

Keep Working

Su






jueves, 20 de junio de 2013

De vuelta estoy ya de un viaje relámpago a Turquía donde no pasamos ni 48h en Alanya, lugar donde se celebró el Campeonato de Europa de Triatlón en las diferentes categorías. Antes de contar la experiencia personal voy a aprovechar para felicitar a todos los compañeros españoles que han competido en esta edición y en especial a Mario Mola (medalla de bronce élite masculina), Francesc Sola (plata tri1 masculina) y Jairo Ruiz (bronce tri4 masculina). Además no podemos olvidar otras buenas actuaciones como otra medalla en grupos de edad de un chico que era futbolista y en mi opinión un excelente 7º puesto del junior Antonio Serrat (compañero de club en el Wild Wolf Ciddade de Lugo Fluvial) que hizo una muy buena carrera.
TURQUÍA, UNA AVENTURA MÁS PARA AÑADIR A LA LISTA. Mucha gente me ha preguntado que como se me ocurrió hacer semejante burrada de viaje, al límite y siendo seguramente las últimas deportistas en llegar a Alanya y de las primeras en marchar tras la competición. A esto le hemos de añadir mi parada de 25h en el aeropuerto Attaturk de Estambul donde tuve tiempo de sobra para pensar, reflexionar y aburrirme ero también dormir, ir de compras al Duty Free con un chico turco que trabajaba en la sala VIP, etc. También estuve el límite de ser timada con el precio del visado a la entrada en el país, máximo estrés a punto de perder el avión a Antalya por la infecicacia del servicio de asistencia, comunicarme con gente que no sabe ni palabra de inglés (al igual que yo de turco), alquilar un mini Couper automático y comprobar como conduce la gente en Turquía, etc. Turkish Airlines como tal muy buena compañía, recomendable.
En el ámbito deportivo llegaba a Alanya con mucha ilusión y ganas de hacerlo bien aunque convencida de cual es el punto en el que más tengo que trabajar y a ello me he puesto desde el martes mismo que regresé a casa.
La carrera se desarrolló en 3 salidas, una buena decisión de la ITU para descongestionar el circuito que de lo contrario hubiera sido peligroso. La natación fue bastante limpia y los primeros problemas los tuve, como siempre, en la T1 cuando estaba quitando el neopreno. Cogimos la bici y una vez pasada la línea de mont y aaje nos subimos a ella cuando de repente notamos que claramente la rueda delantera estaba totalmente baja de aire, seguramente pinchada. Unos metros después paramos en el Wheel stop y cambiamos rueda, maniobra en la que perdimos el mínimo tiempo posible pero que entre quitar, recibir la nueva rueda, ponerla y volver a arrancar fueron unos cuantos segundos que hubiésemos apreciado haber tenido durante la carrera a pie.
Hicimos un segmento de ciclismo excelente, 30.05; el circuito no llegaba ni a 19km. Dimos caza a los dos tándems ingleses que iban delante y nos pusimos en cabeza tirando fuerte para coger la máxima ventaja posible.
La T2 tampoco la hice muy rápido pero lo peor estaba por llegar en la carrera a pie en la que sufrí creo que más que nunca… Notaba muchísimo calor que no cesaba ni con las 4 botellas de agua que a lo largo de los 5km eché por encima, sumadas al agua que May me echaba también de su botella. Sentía las piernas sin fuerza, a punto de derretirse y además corrí con flato casi desde el principio. Las dos parejas inglesas nos adelantaron y fui literalmente incapaz de hacer nada para evitarlo. Llegué a la meta reventada, no hay más que ver la imagen que pongo a continuación. Contenta porque di el máximo que tuve en todo momento y muy agradecida del trabajo y compañía de todas las personas de la Federación Española de Triatlón que viajaron con nosotros. Aquí voy yo que cuando las cosas se hacen bien hay que reconocerlas y durante el tiempo en Alanya tuvimos todo su apoyo.
También GRACIAS  a Mayalen Noriega, somos 3º de Europa y yo en esta ocasión no he podido dar más de mi pero de lo que estoy convencida es de que he competido con la mejor guía del mundo, dentro y fuera del circuito.

Ahora toca seguir trabajando duro y corregir errores. 3 meses tenemos para ello. Keep working!

lunes, 10 de junio de 2013

PRÓXIMA PARADA, ALANYA (TURQUÍA)

Y poco a poco la temporada 2013 va avanzando para hacer su primera gran parada en el Cto de Europa de Triatlón que tendrá lugar en Alanya (Turquía) entre los días 14 y 16 de Junio.

Nosotros, los paratriatletas, tendremos nuestro momento en la competición el domingo día 16 a las 13h (12h en España) imagino que bajo un abrasante sol y tempraturas bastante elevadas.

Allí estaré en mi 2º Cto de Europa, después del que disputé en 2011 en Pontevedra y donde tuve una más que horrible actuación; espero que algunas de las cosas que aprendí aquel día me sean ahora útiles y las pueda aprovechar.

Competiré en Turquía con Mayalen Noriega siendo esta para nosotras una competición más para aprovechar y aprender teniendo en cuenta que aun quedan unas cuantas semanas para el objetivo número 1 de la temporada. Haremos para estar allí un viaje relámpago, programado hace unos dos meses cuando todavía nada sabíamos del nuevo plan ADOP y gracias a la ayuda en su momento de uno de mis patrociandores, el restaurante Santiagués A Cantina de A Curtidoría. Viajaremos el viernes llegando allí ya de madrugada y regresaré a Galicia el martes habiendo pasado una noche en el aeropuerto de Attaturk en Estambul.

Estoy un poco nerviosa por este viaje, ya que voy sola hasta Turquía puesto que May viaja por otro itinerario desde Barcelona. En Estambul la compañía no me ha garantizado asistencia para el transfer y sólo espero que no tenga problemas y que los horarios nos cuadren bien...

El objetivo principal es disfrutar a tope full de esta oportunidad para ir mejorando cada vez un poco más. Detrás de cada brazada, pedalada y zancada hay un importante trabajo de un equipo.

KEEP WORKING Y A POR ELLAS. 

Foto: de la primera carrera de triatlón que hice con May en Septiembre de 2011 aquí en Vigo. 

sábado, 8 de junio de 2013

ÚLTIMAS CARRERAS

Estas últimas semanas han sido un no parar y estoy ya deseando que pase el Cto de Europa para poder centrarme única y exclusivamente en entrenar durante unas buenas semanas e ir acumulando trabajo de calidad. 

El día 18 de Mayo corrí en Marruecos la 2013 ATU Sprint African Cup de Larache por tercer año consecutivo; una ciudad al norte del país donde siempre los triatletas somos muy bien recibidos. Es un lugar increíble ya que toda la gente, grandes y pequeños, se mueven por el triatlón. Esta vez competí con mi guía oficial, Mayalen Noriega, y logramos hacer una buena carrera a pesar de la exigencia del circuito tanto de bici como de carrera a pie y de las cosas típicas que ocurren en esta competición.

Poco después viajé a Madrid un día a mitad de semana para acudir a una reunión organizada por el Comité Paralímpico Español donde los deportistas beneficierios del plan ADOP firmamos el compromiso con el mismo y acudimos a una serie de charlas. 

Tres días después viajé de nuevo a la capital, esta vez con mi madre, para competir. Un año más la gran cita de las Series Mundiales de Triatlón llegó a España y con ella también un evento para el triatlón paralímpico puntuable para el ranking ITU. La organización del mismo fue un éxito, a pesar de que hubiera estado bien tener mayor participación extranjera. Hicimos de nuevo Mayalen y yo una buena carrera que nos da confianza de cara a próximas carreras. Quiero felicitar a todos los compañeros que compitieron en Madrid por su actuación y porque cada año vamos siendo más y poco a poco subiendo el nivel de este gran deporte.

Y poco a poco fue llegando el temido mes de Junio y con él también los exámenes del 2º cuatrimestre de 4º curso de Medicina. ¡Qué rápido pasa el tiempo! Ya hemos hecho dos y ahora queda la mitad. Vamos a por ellos también.

Keep working!

domingo, 12 de mayo de 2013

PARECE QUE ALGO AVANZA...

Tenía el blog bastante desatendido estos últimos tiempos pues las clases y prácticas y los entrenamientos me dejan más bien poco tiempo para sentarme a escribir... Pero tenía que llegar algún día en el que pudiese dar una buena noticia y decir que POR FIN el triatlón paralímpico español empieza a estar en el lugar que se merece.

Empieza un nuevo ciclo olímpico donde el triatlón ya es uno más y no el deporte de unos pocos auténticos héroes a los que se tiene lejos de todas las condiciones propias de un deportista de alto nivel, con sus deberes y sus derechos.

El próximo plan ADOP 2013-2016 cuyo fin es conseguir el mayor número de medallistas en los JJPP de Río de Janeiro tendrá en él incluídos a los triatletas que año a año vayan consiguiendo importantes resultados en los Campeonatos del Mundo de este deporte. 

Después del oro conseguido en el Cto del Mundo de Auckland en Octubre de 2012 tendré la posibilidad de ser beneficiaria de dicho plan en 2013 y por supuesto para mantenerme en él seguir trabajando y obteniendo resultados que es sin duda el último fin de todo proyecto de deporte de alto nivel. Junto a mí tendré a mi guía Mayalen Noriega, triatleta también del Wild Wolf Cidade de Lugo Fluvial y que merece tanto como yo estar ahí por su esfuerzo, trabajo constante, sufrimiento en las carreras, humildad y porque como siempre he dicho (y nunca me cansaré de reiterarlo) debe ser considerada (como cualquier guía o piloto) como una deportista más a todos los efectos. Creo que las dos tenemos ilusión por lo que viene en 2013 y seguro que estaremos siempre dando un poco más del 100% sin dejar nada dentro en cada una de las carreras que hagamos. 

Por fin este año tendremos unas condiciones dignas, ya iba siendo hora tras ver como éramos las únicas Campeonas del Mundo de 2012 que tuvimos que hacer mil y un esfuerzos ya para estar en Nueva Zelanda y que tras unos cuantos meses seguiamos a la deriva tan sólo con ayudas de alguna empresa privada y de nuestro amor al deporte.

Pero aunque en esta ocasión seamos 4 los triatletas incluidos en el plan ADOP (Raúl Zambrana, Daniel Molina, jairo Ruiz, yo y guía) creo que es muy importante recordar a todos los compañeros que estos últimos años han ido haciendo crecer a este deporte, a nuestros clubs, a nuestras familias y amigos, entrenadores, etc que han sido los que con muy pocos recursos han ido construyendo los cimientos del que espero sea un gran futuro para el triatlón español.

Yo puedo contar mi historia perfectamente, pero cada uno de los triatletas paralímpicos de nuestro país tiene detrás muchas cosas que contar; auténticas historias de esfuerzo y lucha, de gente que vive el deporte a tope full y que hace lo imposible para poder llegar incluso a la línea de salida de una competición. 

Desde que empecé en el mundo del triatlón tuve que buscarme la vida. Llegué en un momento donde ni siqueira el deporte iba a ser paralímpico... Me encontré a unos buenos compañeros que siempre me han apoyado un montón, competí en un montón de carreras rodeada sólo de chicos... Compré un tandem y luego otro hecho a medida con el cual tuve incontables problemas mecánicos, busqué un club y encontré una gran familia llamada Cidade de Lugo Fluvial, hice a mis padres aprender a desmontar y montar una bicicleta de carretera, busqué guías para competir y pilotos para entrenar, compré zapatillas, bañadores, cascos y neopreno... Me dejé mis ahorros en viajar a algunas carreras, recorrí km y km en furgoneta, en autobús, en coche sólo con la ilusión de estar allí... Y todas las personas que lo hicieron conmigo, con las mismas ganas o incluso más...  Para terminar una mañana en la biblioteca Concepción Arenal, mientras estudiaba microbiología, discurriendo por Whatsapp la brillante idea de cruzar el mundo en avión con guide Mayalen, una vez ella hubiera disputado los JJPP de Londres, para estar en Nueva Zelanda.

Cuando ni mi guía ni yo tenemos un trabajo (entendiendo como tal actividad laboral remunerada), cuando 20000km te separan del lugar de la competición, cuando tienes que trasladar una bicicleta de 1.70m de largo cuando está desmontada en una caja no fácil de manipular, cuando tienes que organizar todo tu sola al mismo tiempo entrenando y estudiando y viendo sólo un poco, cuando un montón de obstáculos se ponen en medio.... no es tarea sencilla seguir luchando por tu sueño. Creo que nosotras hemos conseguido cosas importantes y ahora estamos dispuestas a seguir ahí trabajando duramente. Esta semana nos vamos a Marruecos con la Selección Gallega.

Keep working!

Su




2013 BIZKAIKO PARALYMPIC BIRA


El año pasado disputé por primera vez la Bira Paralímpica, una prueba organizada en los alrededores de Bilbao que tiene nivel de Copa de Europa UCI y que me dejó una genial impresión, motivo por el cual decidí volver.


Una prueba en la que en esta ocasión, y a diferencia del pasado año cuando había plazas para los JJPP en juego, no decidía nada trascendental y que para mí, que soy triatleta, era sólo una carrera más para coger experiencia y aprender corriendo al lado de grandes ciclistas en el mundo del tandem (estaban entre las inscritas la subcampeona paralímpica en Londres 2012 prueba de ruta, una ex campeona del Mundo de ciclismo en carretera y varias buenas ciclistas como pilotas). 

Dispuesta a ir me tomé el trabajo de buscar pilota, de comprarme unos billetes de avión de ida y vuelta, enviar el tandem por transporte, contratar dos noches extra de hotel que no cubría la organización, entrenar y poner un montón de ilusión y ganas. Habrá quien ahora pueda decirme que cometí un grave error eligiendo como pilota a la ciclista catalana Anna Ramirez a quien sólo conocía telefónicamente pero de quien tenía excelentes referencias no sólo a nivel deportivo sino personal que es un dato muy importante a tener en cuenta. Anna había corrido una Copa del Mundo UCI el 6 de Junio de 2011 en Valladolid terminándola en puesto 73. 23 meses habían pasado desde aquella fecha, por 24 que la Unión Ciclista Internacional exige para poder conducir un tandem en competición. Nosotras repasando competiciones a las que Anna había ido pasamos por alto esa carrera pero otras personas cercanas a la competición estaban completamente bien informadas y no precisamente con muy buenas intenciones.

A mi me gusta competir, me gusta ganar, disfruto entrenando aunque a veces haya que sufrir... Mi único objetivo es divertirme, pues sé que si esto se cumple el resto con trabajo antes o después llega. Y si hay unas carreras donde realmente lo único que busco es aprender son aquellas que no son mi especialidad.

La competición consistía en 2 cronos (una en Artxnada y otra cronoescalada Bilbao- Artxanda) y la etapa de tura en Mungia el domingo por la mañana. 

El viernes Anna y yo pusimos el tandem a punto e hicimos un par de salidas más bien cortas para que ella se fuera adaptando a la "bici grande" y yo cogiendo confianza. Todo fue genial. Recogimos las acreditaciones y compramos algo de comida.

El sábado por la mañana nos dirigimos a Artxanda con muchas ganas e ilusión. Pedaleamos a tope, lo más fuerte posible hasta completar los 10km. Conseguimos ganar a TODOS LOS DEMÁS TANDEMS EN LA CARRETERA. Por tanto un gran resultado muestra de que somos dos personas que podemos formar un buen equipo. Justo al terminar una jueza comisaria de la UCI vino a comentarnos que había habido una reclamación contra nosotras ya que Anna no podía correr pues no habían pasado 24 meses de su Copa del Mundo... y por tanto deberíamos abandonar la competición. 

Decisión correcta, aplicando el reglamento tal cual está escrito y una jueza francesa muy amable y educada. Hasta ahí todo me parece perfecto y de verdad, ojalá las normas se apliquen así siempre y para TODOS los deportistas. 

Sin embargo más allá de eso, conocemos bastantes detalles del proceso de reclamación que por supuesto quedan para nosotras. No me gusta tener "malos rollos" con nadie, mucho menos en el mundo del tandem por el que en estos momentos yo sólo iba "de paso". Creo que este tipo de actitudes dicen bastante de como son algunas de las personas enroladas en el mundo del deporte; seguramente si no tuviésemos claras opciones de ganar nadie hubiera dicho nada y Anna y yo no seríamos un problema/obstáculo o como se le quiera llamar. Si alguna buena intención tuviese el autor/a de la reclamación podría haber esperado a terminar el domingo y así al menos hubiésemos podido competir. 

Hay personas que son incapaces de aceptar que otro deportista gracias a su trabajo y esfuerzo pueda llegado un momento superarlas en una competición; es ley de vida pero se ve que no todo el mundo lo tiene claro. Lo único que me quedó fue ver el domingo la carrera desde la acera como una espectadora más, animar a TODAS mis compañeras y sólo esperar a volver la próxima temporada e intentar ganar en la carretera que es donde se debe pelear por los triunfos.

A nivel personal para nada me arrepiento de haber estado en Bilbao pues tuve la oportunidad de conocer a Anna, una excelente persona, de compartir buenos momentos con una buena amiga triatleta, de disfrutar de la buena organización de Fundación Saiatu, de la amabilidad de la gente, de reencontrarme con buenas personas que he conocido en el mundo del ciclismo y de una maravillosa siesta en los asientos del aeropuerto de Loiu. 

Un abrazo,

Su

PD: Agradecer al Club Ciclista Rías Baixas haberme permitido competir con sus colores, siento enormemente que la cosa no fuera lo bien que hubiese podido ir y pido disculpas por no haberme fijado a tiempo. 


CORRE CON NÓS E CAMPIONATO DE ESPAÑA DE DUATLÓN PARALÍMPICO

Tempo hai xa que non escribo no blogue... E son varias a novidades destas últimas semanas. No terreo deportivo participei dende entón en 3 competicións: unha Carreira do Circuito Corre con Nós (As Termas, Lugo), o Campionato de España de Duatlón Paralímpico e a Bizkaiko Paralympic Bira de ciclismo en Bilbao. Diferentes experiencias das que falarei a continuación, deixando un post separado para esa última aventura no mundo do tandem que merece atención especial e nesta ocasión non precisamente polo acontecido na estrada. 

O circuito Corre Con Nós está formado por varias carreiras populares en diferentes lugares da cidade de lugo, moi variadas e abriendo a participación a deportistas de tódolos niveis e idades. A verdade é que o ambiente nelas é espectacular e a próxima tempada gustaríame acudir con maior regularidade. Na carreira disputada en "As Termas" corrín con Alfonso como guía; o percorrido era un sube e baixa cunhas zonas de terreo algo irregulares pero nada que se fixera difícil porque este rapaz controla perfectamente. Fundin un pouco no último km ou máis ben na última subida, pero ó final valorando o global non foi tan mal a cousa. Estaba obsesionada con conseguir correr a un ritmo determinado en Pontevedra. 

Unhas semanas despois, o día 27 de abril, chegaría de novo unha gran proba á cidade de Pontevedra; nesta ocasión tería lugar nas beiras do río Lérez e no CGTD o Campionato de España de Duatlón Paralímpico en tódalas categorías (cadete, junior, élite, paralímpico e grupos de idade). Para os deportistas con discapacidade nesta ocasión obtíñanse plazs para o Cto do Mundo que terá lugar neste mesmo lugar en 2014 e hai que salientar como sempre ocorre en Galicia a gran organización e o apoio incondicional do público pontevedrés.

Nesta ocasión corrín coa triatleta Saleta Castro con quen son poucas as carreiras que teño realizado pero con quen sempre me divirto un montón competindo. Como adestramento fixemos unha pequena saída en bici ata Sanxenxo a semana previa e un pequeno rodaxe polo paseo do río e a Illa das Esculturas. 

Saleta cada vez que fai conmigo unha carreira déixame claro que é unha triatleta de enorme calidade e con moita experiencia; espero que co duro que está traballando consiga pronto ese soño de estar en Hawai que é tamén o desexo de todos aqueles que a coñecemos e a queremos. Estou segura de que o conseguirá. 

A primeira carreira a pé foi boa, xusto ó ritmo que eu quería facer. Había vento pero o circuito chan non tiña maior coomplicación. Os problemas chegaron para nos no segmento de ciclismo onde dendo o comezo tivemos enromes problemas co cambio e na última volta aínda cun tramo de subida por realizar rompemos a cadea do tandem. É un deses momentos no que unha persoa algo impulsiva coma min non se plantea continuar na carreira; Saleta foi crucial para manter a calma e seguir pelexando. Corremos coas calas e despois continuamos cun pé no pedal e outro empuxando no chan a modo de patinete, que dolor tiven durante 3 días!!!! Iamos despacio pero pouco a pouco conseguíamos chegar á T2 sen ser alcanzadas polas rivais.

A 2º carreira a pé foi máis lenta que a primeira, muscularmente estaba bastante tocada por eses 3km de ciclismo que fixemos sen a cadea. 

Carreiras máis importantes teño gañado, e Saleta tamén, pero esto foi máis que nada unha mostra de loita continua. En 2014 esperamos estar loitando polo título mundial de duatlón, espero que sexa nunha data algo axeitada para o calendario.

O Wild Wolf Cidade de Lugo Fluvial acadou a victoria tanto masculina coma feminina; a nivel individual destacar o título de Camp de España de Emilio Martín (C do Mundo 2012 en nancy), a prata de Gustavo Rodríguez cunha nova exhibición no segmento ciclista. o 4º posto de Aida Valiño malia unha caida e unha avería na bici amosando a súa gran calidade, a prata de Antonio Serrat en categoría Junior, varias medallas en grupos de Idade, Irene Serrrat facendo un bo papel no seu 1º ano de junior, os cadetes que darán que falar seguro que pronto, etc.

En definitiva, unha boa fin de semana de deporte en Pontevedra. Espero que esta cidade siga apostando forte polo noso deporte como ata agora. 

domingo, 31 de marzo de 2013

NUEVO PATROCINADOR: A CANTINA DE A CURTIDORÍA


Hace tiempo que no escribo en el blog, y la verdad que me queda alguna cosa de camino por comentar... Estamos ya empezando abril que será un mes de duro trabajo entrenando porque poco a poco se va acercando la temporada de competiciones. Ya con todo el 1º cuatrimestre aprobado toca también pensar en el 2º y centrarse ya que el mes de Junio será otra vez algo complicado pues habrá que compaginar carreras y exámenes.


Hoy toca presentar a dos nuevos patrocinadores, uno económico (de esos que tanto escasean!) y otro de material.

"La Cantina de A curtidoría" es uno (bueno, mejor dicho dos) restaurantes situados en Santiago de Compostela. La semana pasada mi entrenador y yo nos reunimos con Borja que muy atentamente escuchó parte de mi historia y que ha decidido echarme una mano. Espero conseguir buenos resultados esta temporada, al menos segura estoy de que pelearé a tope para ello... Quiero agradecer enormemente su apoyo, sobre todo en un momento complicado como este donde pocas empresas se atreven a ayudar a deportistas y en la que una enorme incertidumbre rodea al futuro más próximo del triatlón paralímpico español. Este será un tema a tratar en otro momento; por de pronto el próximo mes de Junio estaré en Alanya (Turquía) para disputar el Cto de Europa de Triatlón Paralímpico en un viaje relámpago junto a guía Mayalen Noriega para darlo todo y un poco más.

http://www.acurtidoria.com/ 

Os dejo aquí el link a la página Web de La Cantina y también comentar que están en Facebook donde podéis ver los diferentes menús del día, etc. Se come bien (como casi siempre en Galicia!) y muy buen trato.

Por otra parte desde Alcoy (Alicante) llega la otra colaboración. Slopes colaborará conmigo con ruedas para competir. Me hacía también mucha falta esto y puedo deciros que no me ha costado poco trabajo lograrlo. Espero hacerles rodar muy rápido. GRACIAS por esta enorme ayuda. Ya cuando tenga el tandem listo con las ruedas, que sólo utilizaré en las competiciones, subiré una foto. Son marca DT SWISS

Por último confirmar que esta temporada pertenezco a un nuevo club de ciclismo: el Rías Baixas. El principal motivo del cambio es que me apetece compartir club con otros triatletas y con alguno de mis habituales pilotos en los entrenamientos. Quiero agradecer desde aquí al CC Rias Baixas queme haya abierto sus puertas y también al Club Ciclista Vigués por haberlo hecho las dos pasadas temporadas, gracias a todos y especialmente a los niñ@s de las escuelas.

Keep working, hard than ever!


sábado, 16 de marzo de 2013

A veces pienso si seré yo... ¿Seré demasiado egoísta? Quizás nunca debiera hacer esta entrada en mi blog porque no es políticamente correcta; pero la verdad prefiero contar las cosas que guardármelas dentro y dar a conocer mi punto de vista sobre los "Premios do Deportte Galego".

Estaba yo esta semana bastante ilusionada con que, tras la excelente temporada 2012, pudiera acudir a Lugo como mejor deportista femenina con discapacidad de la comunidad autónoma ya que, sin ninguna representante en los JJPP de Londres gallega, tenía a priori todas las opciones si tenemos en cuenta únicamente los resultados. Siempre creí que cuando se da un premio a "mellor equipo" "mellor deportista" es simplemente eso, una valoración de resultados deportivos en un terreno de juego; supongo que a veces será difícil decidirlo especialmente en las categorías donde hay muchos candidatos a... Sin más, sólo tenemos que mirar a Londres 2012 donde tuvimos varios deportistas galleg@s obteniendo medallas como el Oro de vela de Tamara y Sofía o las platas de David Cal y javi Gómez, las varias medallas del nadador paralímpico Chano...

Inocente de mí el otro día pasé por ElCorteInglés... y estuve viendo varios vestidos uno de los cuales me gustaba bastante. Se me ocurrió pensar incluso en comprarlo porque no tenía nada en Santiago para llevar a la Gala de los premios ni a la fiesta de Medicina de los compañeros de 6º... Menos mal que al final decidí dejarlo.

A lo mejor soy yo demasiado confiada, a lo mejor supravaloro todo lo que hemos conseguido este año, a lo mejor es que me equivoco rotundamente y mis resultados deportivos son definitivamente peores que los de quien ha ganado... 

Así que... voy a poner aquí una Copia del correo que he enviado a la Fundación Deporte Galego en respuesta al que ellos me enviaron con las invitaciones para la Gala y donde se pedía confirmación de la asistencia.

Para quien quiera poder opinar sobre lo que yo creo dejo 
también un link a la lista de premiad@s y para que sepáis 
quienes son los mejores del año que terminó, 

http://deporte.xunta.es/adjuntos/cNoticias/67_2_20130315..._0.pdf
Estimados membros da Fundación Deporte Galego:
En primeiro lugar quero agradecerlles o envío das invitacións para os Premios do Deporte Galego 2012 o vindeiro xoves 21 de Marzo na cidade de Lugo. Resulta interesante que ano tras ano se recoñeza o traballo de todo o colectivo que forma o deporte galego.
Non acudirei a Lugo a próxima semana e desexo que teñan unha agradable xornada e envío dende aquí a máis sincera felicitación a tódolos  premiados e premiadas. 
Teño claro que  cada deportista, de élite ou de base ou de lecer ten detrás de si unha auténtica historia de superación e esforzo; todos os que nalgún momento temos realizado algún deporte sabémolo ben.
Aproveito a ocasión para facerlles coñecer os meus resultados deportivos acadados ó longo do ano 2012, pois teño dúbidas de que na Fundación Deporte Galego, Deputacións Provinciais, Unión de federacións Galegas, CRTVG, Dirección Xeral para o Deporte… e resto de membros do xurado sexan coñecidos, aínda que sexa tarde para valorarlos. 
NATACIÓN
Campiona galega universitaria S12 en 50 e 100m libres Universidade de Santiago de Compostela.
Campiona Galega S12 Cto Galego Absoluto de Inverno (Ferrol) 100m libres.
CICLISMO
4ª clasificada Bizkaiko Bira Copa de Europa UCI  Club ciclista Vigués.
4ª clasificada Cto de España Contrarreloxo e Fondo en Carretera Selección Galega.
TRIATLÓN E OUTRAS MODALIDADES Club de Triatlón Cidade de Lugo Fluvial
Campiona Galega Triatlón Paralímpico (Lugo)
Campiona de España de Triatlón Paralímpico (Pontevedra) 
Campiona de España Acuatlón Paralímpico (Pulpí)
1ª clasificada World Triathlon Series Madrid Selección Española
1ª clasificada Copa de África Sprint (Larache, Marrocos) Selección Galega
3ª clasificada Cto do mundo Acuatlón Paralímpico (Acukcland, Nova Zelanda) Selección  Española
1ª clasificada Cto do Mundo Duatlón paralímpico (Nancy Francia) Selección Española
1ª clasificada Cto do Mundo de Triatlón Paralímpico (Auckland, Nova Zelanda) Selección Española e primeira deportista española (tanto masculina coma feminina) en acadar un campionato do mundo nesta modalidade, incluída nos XXPP de Río de Janeiro 2016.
Obviamente para un/unha deportista os maiores éxitos son aqueles polos que  adestra e consegue nos terreos de xogo ou circuitos (no caso de triatlón). Non obstante, e sobre todo nestes tempos nos que os apoios de tipo económico son case inexistentes (por exemplo a miña guía e máis eu tivemos que costear unha importante parte da nosa participación no mundial, etc), tamén somos persoas e apreciamos que o noso esforzo e RESULTADOS sexan tidos en conta, por exemplo, polas institucións públicas daquel lugar onde residimos, aínda que máis non sexa por un simple feito de recoñecemento social. 
Enviei este mail á única dirección que tiña da Fundación Deporte Galego, espero unha resposta polo menos para saber que foi recibido e agradecería que me facilitasen un mail de contacto da sección de deportes da RTVG e da asociación Galega de Federacións Deportivas. Así mesmo xunto unha copia á Federación Galega de Triatlón, fundamental para  que Galicia puidese  ter a unha deportista no Campionato  do Mundo de Triatlón Paralímpico e a quen agradezo enormemente o seu apoio.
Un saúdo e unha aperta
Susana Rodríguez Gacio

Pronto subiré noticias de la temporada deportiva 2013 que es 
lo verdaderamente interesante, algún nuevo colaborador y 
alguna cosa más.

Keep working!



domingo, 10 de marzo de 2013

POST RACE WRITING IN NZ


Hace ya unos cuantos días que no escribo en el blog. Había prometido que subiría mi post race writing de Auckland y hoy es el momento de hacerlo porque tengo un día extremadamente vago por lo que dejaré las últimas novedades para un día que esté más inspirada.

"20h, se hace de noche aquí en Nueva Zelanda mientras viajamos en coche hacia Waitomo junto a Andrea y Álex, dos amigos mexicanos que vinieron también a competir y al igual que nosotras se quedan unos días de turismo. Después de una parada en McDonalds para comer algo y aprovechar el Wifi seguimos viaje, esperando llegar a tiempo antes de que cierre la recepción del hotel. May y yo no tenemos alojamiento reservado jejeje. Mañana visitaremos las Waitomo Caves e intentaremos apuntarnos a la actividad de Black Water rafting, espero que pueda hacerla porque cuando mandé el mail para informarme me dijeron que no era posible al tener una def visual grave.

Bueno, lo que quería era escribir un poco sobre el día de ayer, para que mañana o dentro de unos años pueda volver a leerlo y recordarlo, aunque veo difícil que algo así se pueda olvidar.

La mañana la pasamos en el hotel frikeando, creo que fueron unas 3h de internet que se nos pasaron volando. Ami me fue bastante útil hablar con mis padres por Skype, pues desde el día que salimos de Barcelona sólo me comuniqué a través del Whatsapp... me dieron bastante tranquilidad.

Desayuné y comí cereales, un batido de chocolate y un plátano... No parece un menú muy pre-carrera pero a mi me va perfectamente.

Parecíamos tal cual dos adictas con tablet y portátil... Hasta que llegó la hora de prepararse y salir para ir al circuito, hacer el check in, colocar las cosas en la transición...

Había mucha gente en la calle pues también estaban siendo las carreras del mundial Age group y los neozelandeses tampoco tienen problema en salir a ver cualquier evento deportivo que haya, lo viven a tope.

No llovía, había algo de viento y estaba nublado. El athletes lounge estaba totalmente colapsado; creo que este es un punto a mejorar para próximos Ctos porque la cola que había para recoger los números, chip etc era tremenda. Pudimos haber estado allí perfectamente 40 minutos y eso que al final avanzamos bastante gracias al amigo Ricardo Marín. 

El número no quería pegarse en mi brazo derecho... hasta que al final lo consiguieron. No tuvimos tiempo ni para calentar. Ya nos dirigieron a todos al pontoon de salida.

Nosotras saldríamos en la tercera salida, a las 3.30. Cuando estábamos sentadas en el pontoon, en unas sillas esperando a la salida de la "wave 2" me estaba encontrando fatal, medio mareada y muy nerviosa. No sé si esto es corregible, pero si lo es tengo que trabajar en ello. Poco a poco fueron nombrando a los triatletas. "Wearing number 4, representing Spain, 2011 and 2012 World Duathlon Champion, Susana Rodríguez guided by Mayalen Noriega".

Al agua. Salimos rápido hasta la 1º boya donde me pierdo un poco, May me reorienta y seguimos a la 2º que por fin consigo girar bien, recta y llegamos a la salida que me entero cuando toco con la mano.

Corremos, qué frío! No siento los pies ni las manos. Subimos escaleras y mientras hay que ir quitando el neopreno, gorro, gafas... Cogemos la bici, colcoamos cascos y dorsales... Allá vamos.Joan Mayol nos da referencias. Pedalear, pedalear, pedalear, fuerte, fuerte, fuerte y un poco más si es posible. Adelantamos a uno de los tandems ingleses y seguimos avanzando tratando de quitar la máxima diferencia que luego necesitaríamos...

La vuelta era una enrome recta con viento en contra... y May no paraba de decirme que fuera a tope, que ahí se ganaba la carrera... Bajamos tras algunos problemas para quitar las zapatillas que casí se me enganchan en la cadena... Corremos, con los dedos de los pies totalmente helados... Casco fuera, cambio de zapatillas, cabezazo contra la barra del bike rack... no importa. Cuerda, gafas negras y a correr. ¿Donde están? May lo sabe. VAMOS!!! HAY QUE ESCAPAR! 1º vuelta me encuentro bien, 2º también, la 3º se hace un infierno... Lo veo lejos, lejos. Pero cuando quedan 125m y la recta empiezo a pensar que no es nada, tan sólo una vuelta al parque de Castrelos pero rápida, la más rápida de siempre.

No quiero ni imaginar lo difícil que tenía que ser para guide todo esto, viendo a todas dos veces en cada vuelta... acercándose. Llegamos al último giro cuando escucho a Warren, un fotógrafo que había conocido el día anterior viendo la carrera Élite Masculina que dice "Come on Susana go for it!!!... 300m y la recta de meta, VAMOS!!!! 
 Llegamos a la moqueta azul y May mira hacia atrás, me dice que disfrute y yo casi sin poder le digo que no hasta pasar la línea (aprendizajes Hyde Park 2011). Seguimos y por fin SOMOS CAMPEONAS DEL MUNDO. 

No sé el motivo pero automáticamente me tiro en el suelo, estaba extremadamente cansada pero más que eso... empezando a vivir un momento único. Nos quitamos unas fotos con varia gente, llamé dos minutos a mis padres que habían estado siguiendo la carrera por internet, charlamos con las otras compañeras, y... algo que ojalá hubiera sido de otra manera, vimos el triste final del mundial para mi amigo Ricardo Marín...

Se hizo esperar y ya empezaba a llover cuando llegó el momento podium... Ese que vemos por TV en el que están los tres mejores, ponen las banderitas de los países y se escucha el himno... Momentazo en el que Mayalen y yo nos subimos en el medio del podium femenino tri6, junto a las compañeras de UK plata y las de USA bronce.

Estaba ahí subida escuchando al señor que habla por el micro de las carreras ITU diciendo 2012 world triathlon champion, representing Spain, Susana Rodriguez guided by Mayalen Noriega... y estaba empezando a creer que era verdad.

Tanto, tantísimo esfuerzo, había tenido su recompensa. Sonreí cuando me pusieron la medalla, estaba feliz... Cuando el himno unas pocas lágrimas fueron inevitables. 2 minutos en los que hice un recorrido fugaz por los últimos años con segundos para momentos y personas... entonces decidí que justo 2 años después del día más triste de mi vida era momento de sonreir y disfrutar de una victoria muy pero que muy trabajada.

Esta temporada tuve que tomar muchas decisiones... algunas pensadas y otras más impulsivas. Comprar el tandem, correr en ciclismo, decidir venir aquí a pesar de las pocas ayudas, cambiar de entrenador a finales de abril...

Aunque esto fundamentalmente ha sido posible gracias a mi y a May... no puedo olvidar la imprescindible ayuda de mi familia para la que espero que este también sea un momento feliz, mi equipo Club de Triatlón Cidade de Lugo Fluvial (con Poka a la cabeza), Miguel, tod@s mis guías en alguna ocasión, Javi de la Torre y Victor que salen conmigo en bici, Guillermo, Club Deportivo Univ de Santiago, mi profe Isa, mis amig@s de sitios variados... y también muy importante mi entrenador Joao que me ha ayudado a remotivarme y redirigir el trabajo y los compañeros de fatigas en Santiago,

Federación Gallega de Triatlón... donde los deportistas importamos. Spiuk, Caixa Rural Galega, SuralWear, Bkool, Isdin, Fundación Univerisa, Galicia en Bici tienda en Vigo, Sailfish Swim con el neopreno, ClubNatación.com con material de natación... y yo misma con tantas cosas que me he tenido que autorregalar.

Espero algún día poder tambièn agradecer la ayuda a la Fed Española de Triatlón, lo haré cuando llegue. Gracias a Cris Azanza y Felipe por seguirnos desde España, a Joan Mayol que nos daba referencias en la carrera,a Jorge que el pobre estaba nervioso con aquella fila eterna de paratriatletas para chequear y que estaba de cumple, etc.

Supongo que poco a poco iré bajando de la nube. Como digo siempre Keep working, pero antes... unas buenas vacaciones que bien las merecemos.

Ahora, cada día que no salga bien, cada día que tenga la tentación de no creer que es posible podré mirar hacia atrás y tendré un motivo más para confiar en que sí. 

Ahora, ya casi llegando a Waitomo!!!"