sábado, 17 de diciembre de 2016

CONCENTRACIONES 2016

CONCENTRACIONES 2016

Este año era especial pues había un día que había que preparar con la máxima dedicación posible para llegar lista y darlo todo… Para eso planificamos una serie de concentraciones fuera de Galicia buscando aprovechar algunas características de otros lugares que aquí no tenemos. Fueron unas cuantas semanas de entrenamientos duros en Lanzarote, Sierra Nevada y Águilas donde la exigencia era máxima pero a la vez pude disfrutar también muchísimo.

LOS NAREJOS (MURCIA) MARZO DE 2016

Esta fue la primera concentración del año. 4 días en el CAR de Los Narejos (Murcia) de donde regresé a casa tan sólo dos días antes de volar a Sudáfrica para competir. Allí realicé una serie de tests programados por la Federación Española de Triatlón incluyendo un 750m de natación, un 3000m en pista, una antropometría, analíticas, etc. El lugar no fue mi preferido porque había que desplazarse en coche para ir a las diferentes instalaciones pero lo que estaba genial era el tiempo: siempre sol. 
Para mí fueron unos días muy difíciles donde se juntaron la tensión previa al WPE de Buffalo City donde podía ya certificar la clasificación a los JJPP con ya muchos problemas con mi guía de entonces. Viajé en avión a Madrid y después en furgoneta realizando el mismo trayecto a la inversa para volver. Fue entonces cuando al dejar el CAR me subí a la furgo de la Federación y pasé casi todo el viaje hasta llegar a Barajas llorando y con muchísima angustia porque ya no veía las cosas ir bien y no sabía que más poder hacer para tratar de arreglar una situación que se estaba alargando demasiado en el tiempo.

SIERRA NEVADA ABRIL-MAYO 2016

3 semanas de entrenamiento en altura en uno de mis lugares preferidos. Llegué allí con una rotura de fibras dispuesta a avanzar lo más rápido posible con la recuperación porque justo al bajar de allí tenía en Águilas un World Paratriathlon Event para mí muy importante pues sería mi primera carrera con Mabel quien en principio sería mi guía suplente para los JJPP. Muchos metros de natación, rodillo, gimnasio y poco a poco incorporando carrera a pie hasta conseguir hacer algún pequeño rodaje y algunas series los últimos días en los que no paraba de hacer frío e incluso nevar.

Trabajé mucho con Blanca de la Fuente la técnica de natación haciendo un ejercicio, saliendo del agua para verlo en TV, repitiendo los gestos correctos en mi cuerpo para luego volver a meterme en la piscina y repetirlos. Aprender por sensaciones es la mejor manera para enseñar técnica a deportistas con discapacidad visual.

Desde allí viajé dos días a Madrid para elegir mi plaza del MIR. Allá me fui con mi lista de 10 cosas y volví muy contenta. Toda esa energía que traje de la capital me fue imprescindible para poder aguantar allí los últimos días. Me tardaba muchísimo que mi entrenador Luis fuese a recogerme para marchar ya a la copa del mundo. Tenía muchas ganas de competir en Murcia y vivir de nuevo la competición y su ambiente.

ÁGUILAS JUNIO DE 2016

A finales de junio previo paso por Valencia para participar en el desfile de presentación de la equipación de ropa para los JJPP de Río2016 me desplacé a Águilas para entrenar unos días con Mabel. Guía nueva e ilusiones renovadas. Mi mentalidad y mis ganas ante cada entrenamiento sufrieron un cambio radical, mi cabeza empezó a ver horizontes más allá de los JJPP… Con mucho trabajo que hacer por delante poco a poco fui comprobando que necesitaba el cambio mucho más de lo que yo era consciente.

En Águilas estuve en casa de Mabel y Pedro que junto al resto de su familia me trataron estupendamente. Pude entrenar en piscina, pistas, en el mar, en carreteras con poco tráfico… e incluso practicar los giros con el tándem en el garaje del edificio. Una estancia muy agradable que terminó volviendo hasta Alicante para coger el vuelo de vuelta a Madrid y luego a Vigo.

El trayecto de Alicante a Madrid lo hicimos en un avión muy pequeño operado por la compañía Swiftair para Air Europa; un ATR 42 con poquísimos pasajeros que no paraba de saltar con las turbulencias. Qué medo pasei!!!!!!!!!

LANZAROTE JULIO 2016

Sands Beach Resort en Lanzarote fue nuestro siguiente destino. Casi dos semanas más para entrenar juntas en el mejor entorno para disfrutar del triatlón. Salíamos del apartamento y en menos de 20 pasos estábamos ya listas para tirarnos a la piscina de 25m descubierta a nadar. Salidas en bici con mucho viento ideales para endurecerse, muchas transiciones, montajes y desmontajes con alguna caída incluida, natación en el mar… y el mejor buffet para recuperarse de tanto esfuerzo. No tengo palabras para agradecer a Sands Beach el estupendo trato recibido.

Lo único malo en Lanzarote fueron las enormes quemaduras que tuve en la espalda y que me provocaban dolor hasta al poner la ropa y sobre todo las tiras del bañador o el neopreno. Tuve que dormir la primera noche destapada y cubierta con toallas mojadas para poder aguantarlo.

SIERRA NEVADA AGOSTO DE 2016


Esta fue la última concentración de la temporada. Subimos al CAR justo al regresar del Cto del Mundo de Rotterdam. Trabajamos mucho allí cada día, implicación máxima durante cada entreno y disfrutando de los ratos libres viendo los JJOO por la TV y riéndonos mucho con Rakel, las maratonianas, nuestro amigo de Polonia, Bob lanzador luxemburgués y su entrenadora Sonia, la gente de natación paralímpica de Brasil, etc. Dos semanas después competimos en Pontevedra y el estado de forma en el que estábamos las dos nos hizo soñar con todo en Río. Los deberes estaban más que hechos. 

domingo, 11 de diciembre de 2016

REAL MADRID Cómo no te voy a querer?


Me preguntaba ayer Emilio Butragueño de cuando venía mi afición por el Real Madrid y que le comentaban que era toda una forofa... Quizás ahora no estoy en mi época de más pasión, no porque la haya perdido pero porque muchas veces los partidos me coinciden con otras actividades y ya no tengo tanto tiempo para ver los Deportes en las noticias y buscar por internet mil y una curiosidades...

No recuerdo exactamente cuando empezó todo pero sí el primer partido que vi entero y que enfrentó al RM con el Borussia de Dormund en el Santiago Bernabéu en 1998, el día que cayó la portería. A partir de ahí no perdía ni uno desde mi sofá a centímetros de la pantalla, en pijama y rodeada de mi bufanda. Celebraba cada gol y lloraba con las derrotas hasta que un día allá por 1999 convencí a mi padre, también merengue, para que me llevase a Balaídos a ver al Madrid. Allá fuimos y en el minuto 18 ya perdíamos 5-1 y yo tenía un disgusto que hasta los señores de alrededor que fumaban tranquilanente su puro dejaron de levantarse a celebrar goles y me decían "tranquila nena, non chores, que non pasa nada". Fui allí a sufrir y papá no quiso volver. Yo tampoco.

Las vueltas que da la vida... Unos años después termino haciendo un reportaje para TVE con María Escario en el que soy la protagonista y cuando me pregunta por alguno de mis sueños por cumplir respondo_ conducir un formula 1 y ver al RM en el Santiago Bernabéu. Una señora que me seguía en Twitter y que vio el reportaje socia de plata del club contacto con ellos para que me invitasen.... Y finalmente un domingo de buena mañana a mi teléfono llamó un tal Emilio del RM que quería hablar conmigo...

Ayer fue esa tarde-noche que para tanta gente que va al Bernabéu era un partido más, con una buena situación en la tabla de La LIGA asupongo era sólo un partido más. Para mí era todo. Atenta a cualquier cosa desde que salimos del hotel, pasamos por Sol donde el ambiente era agobiante y finalmente fuimos al estadio. Dimos un paseo alrededor, visitamos la tienda oficial y finalmente entramos al palco. 

El lugar era espectacular: con las butacas con nuestros nombres, una localización inmejorable para ver y con pantallas para seguir las repeticiones (a mi no me servía de mucho), pinchos y bebida... y un sonido espectacular. Cuando sonó el himno del RM cantado por Plácido Domingo fue un momentazo al igual que cuando el equipo saltó al campo... y los 3 goles el último in extremis... 

Entrevista para Movistar Plus en el descanso forzando la voz por la afonía que tenía /y tengo(, otra para RealMadrid TV y ya la primera sorpresa. Florentino Pérez me entregó una camiseta del club con mi nombre y el número 1. 

Emilio Butragueño nos dijo que al terminar el partido esperásemos un rato que no había prisa... y me guardó la camiseta en una bolsa... El encuentro terminó con un resultado que me puso muy contenta pues ya estaba temiendo lo peor cuando se pusieron 1-2.

Al acabar bajamos a conocer a todos los jugadores con los que tuve oportunidad de hacerme fotos, de que me firmasen un balón regalado por el RM y finalmente me entregaron una camiseta de Sergio Ramos que el mismo me la dedicó. Quedaban aun dos sorpresas por llegar. pisar el césped del estadio y los banquillos y conocer el vestuario del equipo local. 

Todo me pareció impresionante. Sabía que este era un equipo grande pero nunca hubiera esperado este regalo que me han hecho que seguro nunca olvidaré. El triatlón me ha dado tanto... pero no sólo compitiendo, ganando, sabiendo perder, respetando, viajando, luchando hasta no poder más... sino oportunidades como esta que de no ser así nunca las habría tenido. 

El partido realmente no logré verlo. Con el telescopio podía diferenciar a Toni Kross, al portero y también a Marcelo cuando entró en los últimos minutos. Pero ?y qué? Estaba en el mejor lugar y con la compañía de mi padrino, de mi primo Luis y de Milca (amiga del pueblo). No se puede pedir más.

SIEMPRE HALA MADRID!

martes, 6 de diciembre de 2016

SEPTIEMBRE DE 2016



SEPTIEMBRE DE 2016 nunca podré olvidarte… Gracias por darme tanta emoción, tantos momentos, fuiste simplemente IMPRESIONANTE.

El día 2 tenía ya las maletas cerradas llenas de toda la ropa nueva del Equipo Paralímpico Español lista para estrenar y bien arreglada por la abuela de una amiga pues todo me quedaba largo y ancho pero también de la más grande de las ilusiones. Llevaba mucho tiempo esperando cumplir ese sueño y había trabajado tanto para llegar que viajé a Río dispuesta a disfrutar de cada instante y a tratar de hacer allí la mejor carrera de mi vida. El día 3 madrugué mucho, con el coche a tope (dos maletas, mochila, el tándem y la caja de cartón con la bici individual para hacer rodillo) mis padres me llevaron al aeropuerto. No me gusta nada viajar en avión pero esa mañana todo me daba igual. En Madrid me encontré con mi guía Mabel, con Rakel Mateo compañera de la Selección de Paratri y demás componentes del equipo español… El vuelo largo lo pasé jugando al Tetris para no dormir y conseguir una más rápida adaptación al cambio horario hasta que conseguí tras 8h a 1 cm de la pequeña pantalla batir todos los records del Ranking del juego del avión y terminar con un importante dolor de ojos… Aterrizamos en Río de Janeiro y a partir de ese momento fue cuando empecé a creerme que todo aquello era de verdad.

Las acreditaciones, los autobuses con los colores de los juegos, llegar a la Villa y encontrar nuestro apartamento que compartimos con Pepi y Bea las chicas de tándem de ciclismo, ver aquel impresionante comedor donde había todo tipo de comidas, el ir y venir de deportistas y entrenadores con sus equipaciones de diferentes colores… Era una ciudad donde se respiraba puro deporte.

Vinieron luego los primeros entrenamientos en la piscina de 50m y diez calles que llegamos a tener sólo para nosotras… Imaginaros lo que esto supone para alguien que cada día entrena en una piscina pública de 25m y bastante saturada de gente… Las salidas en bici que eran toda una aventura y bastante peligrosas con coches que pasaban delandando a un palmo de nosotras y en ocasiones abriendo las ventianillas y gritando… Los cambios de ritmo con Mabel corriendo alrededor de los edificios de la Villa, nuestras visitas a la tienda y a los diferentes puestos de la zona internacional... Y llegaron mi querida familia a Río de Janeiro y el fan club al completo para vivir ellos también esta aventura.

La inauguración… EMOCIONANTE, INDESCRIPTIBLE. La sensación de entrar al estadio de Maracaná lleno de gente donde sólo veía luces pero sentía inmensidad… No pude aguantar sin emocionarme; no hay más que ver el vídeo de la ceremonia y observar mi cara de felicidad. La música una maravilla, los colores de las luces y el momento en el que se encendió la llama… Mis Juegos empezaban de verdad.

Los días pasaron y llegaron las familiarizaciones de los circuitos. Por fin me encontré con mi entrenador Luis que no tenía acreditación y no podía acceder con nosotras a ninguna localización… y supuso para mí una enorme dosis de tranquilidad. El día antes de la carrera nos trasladamos a Copacabana en un taxi donde logramos meternos las tres deportistas, una silla de ruedas, tres maletas, unas muletas y un pack de 4 ruedas de bici… Me olvidé el IPhone en el coche y logré recuperarlo...

Sorprendida estoy aun de la tranquilidad y entereza con la que afronté el día antes de la carrera y la competición en sí… y este es uno de los mayores logros que me traje de vuelta de la ciudad carioca.  En el circuito tuvimos quizás todo menos suerte con una genial natación, las mejores transiciones a pesar de la tensión y la muchísima luz que había, una buena carrera a pie y un segmento de ciclismo donde rodamos muy por debajo de lo que valemos… Justo el día D a la hora H las cosas no salieron como queríamos y lo cierto es que al terminar estuve bastante disgustada. Es suficiente con ver mis palabras a Televisión Española justo al terminar la carrera en las que llorando con toda la tensión acumulada cuento a todo el mundo con total sinceridad lo que pasa por mí en esos momentos.

Pero sabía más que nunca que para nada debía estar triste: había disfrutado del camino a los JJPP, había dado todo lo que tenía en la carrera y lo había hecho rodeada de mi familia y con la mejor guía que en Brasil pude tener. Hacía tan sólo unos meses que para mí los Juegos apuntaban ser mi última gran competición y gracias a esa persona volví a disfrutar del triatlón. A la larga cuando el tiempo pase esto valdrá más que cualquier medalla.

Esa misma tarde estábamos bañándonos en Copacabana y al día siguiente pude invitar a mi hermana a la Villa, cosa que me hizo especial ilusión pues fue jugando con ella a los Juegos Olímpicos en la terraza de casa con quien empezó a construirse mi sueño olímpico. La última tarde la pasé durmiendo en el hotel donde se alojaba mi familia y después pasando un buen rato con Elena y Mariana, dos niñas albinas cariocas de 6 años que conocí en 2015 en el aeropuerto de Río.

El día 13 dejamos la Villa y nos fuimos al aeropuerto. Cuando subí al avión sabía que dejaba atrás un sueño cumplido y que, muy pronto, empezaría una nueva etapa muy diferente pero que también aguardaba con ganas e ilusión.

A mi llegada a Vigo me esperaba en el aeropuerto el presidente de la Federación Gallega a quien siempre agradeceré su cariño en ese momento… Todo el mundo me felicitaba por el 5º puesto y Diploma en los JJPP y yo sonreía dando las gracias… A la vez pensaba que mi carrera en Brasil no era merecedora de felicitación alguna…

Afortunadamente no tenía más de 3 días para pensar pues el día 17 fue la boda de mi primo David y Leti. Mucha emoción y espero que el futuro más feliz por delante para ellos!!!

El 24 de Septiembre corrí el MEDIO IRONMAN DESAFIO ISLAS CIES sin apenas entrenar las dos semanas previas junto a Golo, Lou y Martín consiguiendo mi objetivo de bajar de 5h aunque sufriendo muchísimo en los últimos 7 km de carrera a pie… y al día siguiente me fui para Santiago. Lo mejor de esta prueba fue, sin lugar a dudas, el apoyo de toda la gente de mi ciudad que estaba alrededor del circuito-

Entonces empecé mi etapa como residente de Medicina Física y Rehabilitación en el Hospital Clínico. Respeto y muchas dudas tenía al principio… ahora que han ido pasando las semanas no podría imaginarme ya en otro lugar. Sin adentrarme en detalles, no es nada fácil pasar en un plazo de dos semanas de ser deportista de élite y dormir en la Villa Olímpica a vivir tu día a día en una nueva ciudad, conocer de golpe a un montón de gente, trabajar… en definitiva, aterrizar en el mundo real. Es muy difícil, pero desde luego posible con tan sólo dos cosas: ganas de hacer lo que te apasiona y tener al lado a muy buenas personas.

¿Os acordáis del sombrero de Harry Potter que elige a los alumnos? Yo no necesité el sombrero pero sí ese "everything happens for a reason" que me hizo escoger Santiago.


Mucha gente me pregunta si voy o no a seguir… La respuesta es que me levanto a las 6 am para hacer las sesiones de rodillo y estoy tratando poco a poco de organizarme. Quien sabe… A mí me gustaría mucho poder competir en TOKYO 2020. Pero antes… toca trabajar mucho y no olvidarse nunca de disfrutarlo. 

Cuando ahora miro hacia atrás ya no sólo veo la carrera de Río sino todo lo que hubo antes y después. Fue una experiencia genial. 

GRACIAS a mi entrenador, a mis guías, a mi familia, a mis amigos y a mis patrocinadores Hospital POVISA, Renault RODOSA Vigo, MaisQueAuga, Escola Rosalía de Castro, Concello de Vigo, Academia AMIR, Disseny Sport, Spiuk SportLine, Orca, Lacteos LORAN, SandsBeach Active Lanzarote, Squash Santiago, Chema Sport para 2017 por haberme apoyado en este camino. Toca ir a por más!!!!!!!

domingo, 23 de octubre de 2016

PREGOEIRA FEIRAS E FESTAS AS SAN LUCAS 2016

PREGÓN DE AS SAN LUCAS 2016

Sra. Alcaldesa, Sres. Concelleiros, Sres. membros da Comisión de Festas e demais autoridades, Sanluqueiras e Sanluqueiro, queridos  amigos e amigas:  

Non podo comezar este pregón das Feiras e Festas de As San Lucas 2016 sen unhas palabras de agradecemento para a Comisión de Festas por terme  elexido como pregoeira das mesmas. É unha auténtica honra, unha oportunidade de aprender novas cousas sobre Mondoñedo e un día que nunca  esquecerei. Hoxe atópome aquí moi  ben rodeada, moi feliz, moi  entusiasmada… pero tamén ante o que é para min un grande reto, pois tendo en conta a cidade berce de grandes personalidades na que nos atopamos, síntome moi pequena ante un lugar tan grande. Encántame escribir, falar coa xente, aprender diferentes linguas… pero se boto unha ollada aos antecesores nesta tarefa de pregoar, síntome máis pequena aínda. Espero poder estar á altura que tódolos mindonienses e visitantes chegados a Mondoñedo para gozar  destas San Lucas,  merecen ou mellor dito, merecemos.

De seguro que non son eu a única de entre todos os que hoxe ateigamos este auditorio que non é mindoniense de nacemento, por circunstancias da vida, pero si de pensamento e de corazón. O que sinto por esta cidade é cariño, amor, respecto pola súa historia e a súa xente. Aquí viven ou viviron algunhas das persoas para min máis queridas. Aquí atopo un recuncho onde poder repousar e coller forzas para un frenético día a día que transcorre a toda velocidade, case sen momentos para descansar. Mondoñedo e a súa xente son unha menciña de tranquilidade, de natureza, de liberdade, de amizade e de proximidade… Mondoñedo é vida, é historia, é un lugar que merece ser coñecido no mundo enteiro. Pero… ¿Que é ese algo que ten esta cidade para que quen vén a ela sempre queira volver?

Estamos nun entorno espectacular que mestura vales  e montañas, sol, néboa e barruzo, que mudan a paisaxe entre a mañá e a noite, sempre coa variada gama de  verdes e  co son do vento, de paxariños cantadores e de pequenas correntes de auga  que transforman  o silencio en algo marabilloso. Sen ir máis lonxe, por Sopena, a miña aldea, pasa o río Valiñadares e, de noite, co seu ruído, o suave movemento das follas das árbores e o son dalgúns animais nocturnos, constitúen un remanso de paz incomparable. Río Valiñadares que ao xuntarse co de Tronceda dan vida ao río Masma o cal, despois de percorrer un verde e produtivo val,  forma a fermosa ría de Foz na súa desembocadura.
Despois de loar tanta beleza natural teño que  pasar ao que hoxe nos concentra aquí. Galicia ten moita tradición de feiras e festas pero ningunha  cunha lonxevidade comparable coas nosas San Lucas, que agora  cumpren 860 anos, e que son as máis antigas de Galicia e unhas das que máis anos se levan celebrando de xeito ininterrompido en España.

Non son eu quen para teorizar sobre a orixe destas feiras de San Lucas, pero despois de ler a historiadores eminentes ou cronistas e escritores da nosa cidade, como o Doutor  Francisco Mayán, Lence Santar, Álvaro Cunqueiro ou o recentemente falecido don Enrique Cal Pardo, entre outros, pódome facer unha idea:

Foi no ano  de 1156 cando o rei Afonso VII lle concedeu á  pequena urbe de Vilamaior de Val de  Brea,  que máis tarde pasaría a chamarse Mondoñedo,  o título de “civitas”, palabra latina que significa “cidade”, e con el o  privilexio de celebrar feiras con oito días de duración na festa de Santa María de Agosto.
Un feito  moi importante foi a consagración da Catedral polo Bispo Martín entre o 18 e o 20 de outubro de 1224, datas en que a Igrexa celebra a festividade de San Lucas Evanxelista,  e moitos pensan que as feiras se fixeron coincidir con esa data e que polo tanto levan ese nome.  

Estes dous grandes acontecementos lévannos a preguntarnos   se se trasladarían as feiras de agosto á data da consagración da Catedral, ou se se faría coincidir a consagración cunha data máis axeitada para celebrar ao mesmo tempo as dúas conmemoracións…Sobre este asunto Don Enrique Cal Pardo afirmaba que nesa decisión debeu ter peso, aparte do feito relixioso, unha motivación de carácter social e económico: O mes de agosto era un mes no que se facían moitas labores agrícolas e se recollían moitas colleitas e produtos da terra que podían ser  comercializados nas feiras ao tempo que a poboación quedaba liberada dos  traballos do verán .

Total que, fose cal fose a razón do cambio de data, as feiras e festas de As  San Lucas acabaron coincidindo co aniversario da consagración da Catedral, aínda que o carácter das mesmas sexa eminentemente  profano, o cal non impide que moitas persoas devotas se acheguen ao Santuario da Virxe dos Remedios para pedirlle ou agradecerlle algún favor  e deixarlle algunha esmola.

Durante séculos en que a agricultura era o medio de vida dos habitantes de toda a comarca e comarcas limítrofes e a gandería, especialmente a cabalar e mular, era fundamental para o traballo e a carga, a feira de San Lucas foi punto de referencia  para transaccións de todo tipo relacionadas coa produción agrícola e gandeira, o que fixo que tratantes de gando e xentes de tódolos lugares limítrofes, e non tan limítrofes, acudisen a Mondoñedo para adquirir tódolos utensilios e aparellos que necesitaban para as actividades cotiás,  ao tempo que podían vender o que producían ou fabricaban. Para elo, dende o Seminario, pasando pola Fontevella, o Cantón,  hoxe Praza da Catedral, e as rúas céntricas, ata chegar aos Remedios e ao Campo da Feira, ateigábanse de postos, máis ou menos fixos ano tras ano,  onde se podía comprar todo o que se precisaba para a casa e para os traballos  do  día a día. E o cume de todo este trafego tiña e ten lugar na feira do gando a onde chegaban, e seguen chegando,  greas de cabalos de toda a contorna e  tratantes de Galicia e outras partes de España que, despois de examinar o animal  que lles podía interesar, entraban en negociacións e pechaban o trato cun apretón de mans con palabra de cabaleiro. Toda esta actividade combinábase, e combínase,  co encontro entre amigos e coñecidos que, ás veces, brinda  unha ocasión de verse aínda que só sexa  unha vez no ano. Sen ir máis lonxe, dende que teño acordo e acudo ás San Lucas, vexo como miña “mai” tarda quizais dúas horas en chegar dende o Seminario ata os Remedios porque a cada paso atópase con xente coñecida coa que se para un pouco a saudarse e a falar.  E de paso comprar algo en algún dos innumerables postos de venda que hai no percorrido. Postos de venda que, debido á modernización que tivo lugar nos últimos anos do século pasado e nos que van do presente, tanto nas actividades económicas coma nos medios de transporte e comunicacións, así como  á interculturalidade derivada da inmigración de países latinos ou do continente africano, experimentaron profundos cambios. Pero as xentes de Mondoñedo e todos os que nos visitan souberon adaptarse a esta nova modalidade de mercado e seguen, ano tras ano, honrándonos coa súa presencia.

Este ano a Comisión de Festas fixo o gran esforzo de ofrecernos unha semana de celebracións, cunha chea de actividades e atraccións coas que vivir con intensidade estas xornadas  que hoxe comezan. Estou segura de que, se a climatoloxía nos axuda, esta fermosa e tranquila cidade converterase nun fervedoiro de xente que, co seu ir e vir polas rúas e as prazas, polo campo dos Paxariños e a Alameda, polos postos de polbo e outros manxares,e sen deixar de probar o noso pan,  a  nosa empanada e a nosa tarta,  levará un recordo  inesquecible   e ganas de que cheguen  axiña outras San Lucas   para volver.

 E xa que unha semana da tempo para moitas cousas, eu convido desde aquí a  aqueles que o desexen a botar unha ollada, quizais a primeira para moitos,  a todos os marabillosos monumentos cos que conta a nosa cidade, comezando pola Catedral, patrimonio da Humanidade, e seguindo polo  Seminario, a Fonte Vella, a casa do Concello, o Convento das Concepcionistas, o Hospital de San Pablo, a  Igrexa dos Remedios… sen esquecer todas aquelas casas blasonadas que lles deixarán unha idea  do apoxeo que viviu no seu pasado  unha das sete capitais do Antigo Reino de Galicia .  E de seguro que unha primeira ollada lles servirá a moitos amantes da natureza  e da tranquilidade para destinar  unha parte das súas vacacións ou algún día libre a visitar novamente este recuncho de paz, que non remata aquí no centro senon que se complementa co convento dos Picos, antigo mosteiro polo que pasaron distintas Ordes relixiosas, a  Ponte do Pasatempo no barrio dos Muíños, ou a cova do Rei Cintolo na parroquia de Argomoso, nas proximidades de Sopena, onde eu teño a sorte de gozar da paz que mencionaba no comezo deste pregón. E non dubido de que en todas as parroquias ou aldeas do contorno  haberá unha paisaxe ou un recuncho  fermoso para facer agradable a visita a quen queira gozar duns días  de descanso. Neste senso convido ás autoridades que nos honran coa súa presencia a que promovan a organización de concursos, exposicións, competicións deportivas, xornadas, concertos, etc… que servan como motivación para que persoas  interesadas en actividades culturais ou deportivas  teñan unha razón  máis para achegarse a Mondoñedo. 
   
E, tendo en conta a   comparativa que fixo o Sr. Presidente da Comisión de Festas, o día que revelou que eu sería a pregoeira, entre a organización de As  San Lucas e os valores olímpicos de “excelencia, amizade e respecto”, quero facer referencia aos Xogos Paralímpicos nos que tiven a honra de participar recentemente e onde, por certo, sentín que moitas persoas de Mondoñedo estaban pendentes de min. “Gracias” polo voso alento.
                                                                                                                              A procura da excelencia é o intento  de ser mellor cada día, de render, de loitar, de poñer todo o que un ten para ser o mellor que pode ser… Ese é un dos motores  máis grandes que nos permite soñar. Como deportista paralímpica sei ben en que consiste e tamén que nunca se consegue totalmente,  pois sempre hai  unha oportunidade ou algo máis que se poida facer para mellorar. As San Lucas son unhas feiras e festas moi antigas, e todas  as persoas  que as poñen en marcha procuran que cada ano conten con algunha novidade para sorprender a todo aquel que a Mondoñedo se achega. Polo tanto, a loita pola excelencia pode estar ao alcance de calquera, sempre que trate de non deixarse estar  e de avanzar  cun paso á fronte.

A amizade paralímpica non entende de fronteiras, nin de linguas, nin de relixións, nin de culturas; a amizade paralímpica só precisa dunha ollada ou dun sorriso para comprender a outro deportista que loita para buscar a excelencia facendo o que lle permite a súa discapacidade. A amizade paralímpica inundou a fermosa cidade de Río de Janeiro  en forma de calquera pequeno detalle que poidades imaxinar e aínda de  xestos máis  grandes. Eu nunca antes coñecera algo igual,  e desexo de corazón que esa chama que se acendeu no espectacular estadio de Maracaná o día sete de setembro, alume o camiño a unha sociedade brasileira sumerxida na crise, nos conflitos, na pobreza e mesmo na violencia. A amizade ten que reinar nos corazóns de todos os Sanluqueiros e Sanluqueiras para que poidamos gozar duns días felices nesta cidade que nos acolle, ano tras ano, con tanto agarimo

O respecto polas tradicións é un valor paralímpico fundamental, pois unha convivencia de deportistas e axudantes de todo o mundo con diferentes culturas, relixións, costumes,  discapacidades…sería imposible de levar a cabo sen un respecto mutuo. Nunca me vou esquecer do grandioso comedor da Vila Olímpica onde había comidas  de tódolos continentes e culturas, e onde cada un coas súas  capacidades se amañaba como podía  para comer ou para moverse, e nada parecía raro. Os organizadores de As San Lucas esfórzanse por respectar e facer que se respecten as tradicións, incluíndo no programa todas aquelas actividades que axuden a preservar o espíritu que desde hai séculos se vive nestas Feiras e Festas.

E para ir rematando xa, quero facervos a todos partícipes do privilexio  de poder sentirme mindoniense, de vivir na gran cidade de Vigo e de poder vir á aldea de Sopena, que me ensinou o campo e os animais, que me abriu a posibilidade de xogar no medio rural sen vixiancia nin perigos de coches, de beber auga das fontes  tan só con agacharme, de facer camiñatas cunha vara na man, de ir ás festas, de falar galego, de comer os  freixós mentres miña avoa ou miña “mai” os facían na cociña de lareira, e mesmo de quentarme diante  do  forno da cociña de leña… Pero por enriba de todo, quero facervos partícipes da alegría que sinto por estar aquí neste acolledor auditorio compartindo con vosoutros este pregón que me permitiu exprimir o caletre e o corazón para expresar os meus mellores sentimentos. Moitas “gracias” e felices festas para todos!

Susana Rodríguez Gacio

lunes, 8 de agosto de 2016

AHORA SÏ, RIO DE JANEIRO 2016 A LA VUELTA DE LA ESQUINA

Los días, las semanas, los meses van pasando y yo sigo sin escribir en el blog con la frecuencia que me gustaría. Los últimos tiempos han sido un no parar y desde la última entrada hice varias competiciones y muchos entrenamientos. Empecé en el WPE Aguilas con un 2º puesto, luego un bronce en el Cto de Europa de Lisboa y un oro en el Cto del Mundo de Duatlón para terminar con un 4º puesto en el mundial 2016 de paratri en Rotterdam... Todas estas competiciones fueron ya junto a Mabel Gallardo, triatleta murciana que será mi guía en los JJPP de Río de Janeiro 2016. 

El 19 de Julio después de regresar de una concentración intensa en Sands Beach (Lanzarote) se publicó la lista definitiva de deportistas seleccionados para representar a España en Los JJPP de Rio 2016. Aunque ya hacía tiempo que cumplía los criterios exigidos tanto por ITU como por la Federación Española, cierto es que hasta que lees tu nombre en esa lista parece que falta algo... Y lo sé por experiencia propia vivida en primera persona hace ya unos cuantos años. 

He de decir que estoy muy contenta de haber conseguido la clasificación y dispuesta a seguir trabajando duramente y darlo todo el 11 de Septiembre en Copacabana donde tendrá lugar el debut del paratriatlón en unos JJPP. 


Quiero agradecer de corazón a todas las personas que han estado a mi lado siempre y, de forma especial, a mis padres y a mi hermana porque ellos han sido quienes NUNCA han dejado de apoyarme. Me alegra mucho saber que ellos también podrán disfrutar de esta experiencia olímpica, también se lo merecen, y mucho. 

Parece increíble que por fin este momento vaya a llegar para mí, llegué a pensar que sería imposible... A unos Juegos se puede ir de forma fácil o de forma difícil, y a mi me ha tocado esta última que es la que corresponde a las personas que sabemos alcanzar nuestros objetivos trabajando, esforzándonos y luchando hasta el final. 

Keep working!

miércoles, 11 de mayo de 2016


El pasado mes de Marzo viajé a East London (Sudáfrica) junto a mi entrenador Luis Piña y mi guía Mayalen para disputar el primer World Paratriathlon Event de la temporada con el claro objetivo de conseguir un puesto de pódium y que saliesen ya de una vez las cuentas del Ranking Paralímpico. 
De esa manera podría enfocar el resto de la temporada ya con un único objetivo el día 11 de Septiembre en Río de Janeiro.

Iniciamos un largo viaje en coche hasta Lisboa y después vuelo a Londres-Johannesbourg-East London para finalmente encontrar una furgoneta que nos llevase al hotel con todo el material. Los días previos a la carrera aprovechamos para reconocer circuito de ciclismo y de natación y practicar un poco las entradas y salidas al agua especialmente porque es un lugar que se caracteriza por tener bastantes olas.

En la carrera estaban las rivales más importantes exceptuando a la australiana Katie Kelly. La carrera a la hora que a mi me gusta, a las 7 am con no demasiado sol ni excesivo calor. Hicimos una buena natación a pesar de tropezarme de lleno contra la primera boya, una muy buena bici y una carrera a pie terminada en sprint para adelantar a Melissa y conseguir finalmente un segundo puesto. El punto más débil de esta competición fue, sin duda, la segunda transición, en la que hubo un par de fallos. Cruzar esa línea de meta con el objetivo cumplido fue realmente una sensación muy especial y tan sólo por ello nunca olvidaré Sudáfrica.

Después de competir ya empezamos a recoger las cosas pues el lunes a las 14h nos recogía el transfer para el aeropuerto. Sin embargo Luis y yo aprovechamos bien el día y después de madrugar y hacer un pequeño rodaje reservamos una excursión para hacer un pequeño Safari en el que pude tocar un cheetah y un elefante además de ver algunos otros animales. Nunca había tenido oportunidad de disfrutar de una experiencia así y me encantaría volver a ese país para visitar algunos de sus parques nacionales… Eso será cuando tenga tiempo libre y dinero!.

La competición en Sudáfrica más los puntos acumulados en 2015 tras Lago D’Iseo y Chicago garantizan a España una plaza en el Top 7 del Ranking Mundial que, quitando la plaza para Australia, supondrá un top6 seguro que dará a nuestro país una plaza en categoría PT5 femenina. Esto con el tiempo (en julio) se convertirá en mi selección para participar en los que serán mis primeros JJPP y también la primera edición para mi deporte.

Las categorías que estarán en Rio serán PT1, 2 y 4 masculina y PT2, 4 y 5 femenina; en total 60 deportistas (30 hombres y 30 mujeres). Estoy segura de que será un gran espectáculo que no dejará a nadie indiferente.

Me hace mucha ilusión poder vivir la experiencia de los JJPP pues es un sueño que tengo desde bien pequeña el poder participar en ellos. Ahora toca entrenar y dar el máximo. Espero poder disfrutar también del camino que no os creáis que en absoluto es fácil y va mucho más allá de lo que la gente ve cuando los deportistas estamos compitiendo.

Keep working!


ELECCIÓN PLAZA MIR

Aquí estoy de nuevo tras muchas semanas sin escribir en las que ha habido novedades que iré contando poco a poco pues merecen entradas individuales. 

Estoy ahora en Sierra Nevada en una concentración de 3 semanas que empezó el 21 de abril y que terminará este jueves cuando viajaré a Águilas para disputar un par de carreras el fin de semana (ITU World Paratriathlon Event y Cto de España de Acuatlón).

Dos son mis grandes objetivos para este 2016, objetivos o sueños según se mire y hoy voy a hablaros del primero de ellos.

El 5 de Febrero viajé a Madrid con mi madre para hacer el día 6 el examen MIR de acceso a Formación Sanitaria Especializada. Después de muchos meses de preparación en la academia AMIR primero en el curso presencial y luego a distancia me desplacé a la capital con el objetivo de pelear las 235 preguntas del examen tratando de rentabilizar al máximo el tiempo de estudio dedicado el cual distaba mucho del realmente necesario. Junto con otros compañeros de MIR, FIR, PIR, EIR, con necesidades educativas especiales realicé el examen en el Ministerio de Sanidad… Después de un buen desayuno y pasar toda la mañana del sábado paseando por el Jardín Botánico llegó el momento de entrar, de repartir los cuadernos de preguntas e imágenes, de nervios, de tranquilizarse, de coger el bolígrafo y responder, de mirar al techo, de comer mis barritas Kinder… y de terminar en poco más de 5h de las 10 que debido a mi problema de visión tenía para hacer el examen. Si las hubiese empleado todas habría enloquecido!. 

Cansada de leer fuimos al hotel. Echaba de menos no estar en Santiago de fiesta con los amig@s de la Facultad y trataba de dormir cuando a las 5 los nervios e incertidumbre me hicieron meter la plantilla en el corrector de la academia… Una primera aproximación a un resultado definitivo que tardaría semanas en conocer cuando el 30 de Marzo salieron las calificaciones definitivas. 4830 de más de 11000 opositores para 6098 plazas… Quizás podría haber sido mejor y convencida estoy de que una dedicación full time hubiera traído un resultado diferente pero con eso tendría que elaborar mi lista para la elección de Plaza y también valorar la opción de repetir el examen.

Los días pasaban y hacía y deshacía la lista. Llamé a varios Servicios de Rehabilitación de diferentes hospitales en Galicia, en Madrid, Valencia, Barcelona, Bilbao…. Tenía claro que quería hacer pero también muchas ganas de quedarme en Galicia… El 28 de Abril en jornada de tarde era el turno en que me tocaba elegir. El 27 me reuní en Madrid con mamá una vez más y estaba vez también con mi hermana a quienes agradeceré eternamente el haber estado conmigo esos dos días de nervios. Nunca habría imaginado la tensión de ese momento ni de los previos… Tenía una lista con varias opciones en Galicia, en Madrid centro y el Hospital de Cruces en Barakaldo y durante la mañana del día en que me tocaba elegir toda mi lista excepto mi segunda opción que era Rehabilitación en Santiago y otra plaza en H de Cruces se habían ido acabando…. Al mediodía estuve llorando en la habitación del hotel, sin saber que hacer, deseando con todas mis fuerzas no tener que repetir y a la vez deseando que se eligiese la plaza de Cruces para no verme en la necesidad de elegir entre repetir o irme… Supongo que esta situación es dura para cualquiera.

A las 14h bajamos hacia la zona del Ministerio donde me encontré con mi amigo Cristian de Santiago y con mi amigo Álvaro que ya había elegido rehabilitación en Valencia. Nos llamaron y entramos. Era una sala grande con butacas en semicírculo, muy iluminada y con un proyector enfrente donde iban colocando la plaza que elegía cada uno a la vez que la decían por megafonía. Había una mesa con varios ordenadores y personas del Ministerio a quienes tenías que, llegado tu turno, decir cual era tu elección, ellos la buscaban con un código y si estabas conforme le dabas a “ENTER”.
La sesión empezó en el 4600… 230 números quedaban hasta el mío que fueron pasando poco a poco mientras hablaba con mi hermana por el WhatsApp, mientras mamá miraba la página en su móvil y papá lo hacía desde casa. Esa mañana Uxía Fernadez, una compañera de la Facultad, estuvo animándome y diciéndome en reiteradas ocasiones que había plazas que esperaban por las personas y que la mía iba a ser una de esas… Cuando quedaban menos números me hacía ilusiones pero a la vez tenía más miedo de no conseguirlo… Finalmente nos llamaron a un grupo de 12 personas de las cuales yo era la última. Poco a poco los compañeros fueron eligiendo y cuando el 4828 elegía Medicina de Familia pregunté a la chica de delante que iba a hacer y me dijo: Familia en Toledo…. Fue en ese momento cuando me di cuenta de que lo iba a conseguir. Cuando me preguntaron que quería les dije. Medicina Física y Rehabilitación en el Complejo Hospitalario univ de Santiago de Compostela. Introdujeron el código de la plaza y me acerqué la pantalla para leer que los datos eran correctos; fue entonces cuando le di a “ENTER” y no os podéis ni imaginar la sensación de alivio, felicidad, ilusión, emoción que sentí. Creo que hasta me cayeron un par de lágrimas… Recogí el papel y salí de allí…

No sé si todavía soy consciente de lo que esto significa para mí… Es un sueño hecho realidad, algo por lo que he luchado sin descanso desde el día en que decidí echar mi preinscripción para cursar Medicina en la USC. Nunca hubiera imaginado ese momento y se lo quiero dedicar a todas las personas que siempre han confiado en mí, especialmente a mi familia.

Cuando empecé eché de menos tener referentes, alguien en que fijarme para que me ayudase a creer que sí iba a ser capaz. Quizás ahora pueda ser yo el referente para otras personas y si es así me sentiré orgullosa y feliz por ello.

Una lupa, un telescopio, un flexo, un atril, un ampliador de pantalla, una telelupa, un lector, unas gafas de sol y toneladas de trabajo pero da igual, VALE LA PENA TANTO…
Tengo unas ganas enormes de que llegue el día de empezar, de seguir aprendiendo para ayudar, de volver a Compostela para continuar creciendo… Estoy muy contenta.

Keep working!