lunes, 20 de diciembre de 2010

TENGO RODILLO

Ya tengo una herramienta más para poder entrenar el segmento de ciclismo: un rodillo Minoura RDA 80 a la llanta. La verdad es que pienso que será muy útil, pues no puedo salir demasiado con el tándem y así podré al menos hacer algunos kilómetros, especialmente ahora en invierno que hay mal tiempo.
Todavía hay que montarlo. Hoy tenía previsto ir a la Carreira do Pavo en Vigo, pero finalmente decidí no ir... Ayer fui a la tienda de bicicletas ExtremeBike y recogí la caja con el rodillo. Fui con ella andando hasta la parada del Vitrasa y a la tarde fui a nadar. Aunque no nadé demasiados metros, sólo 2000, estuve haciendo un montón de ejercicios tipo remadas, brazos a estilos... y hoy las agujetas eran importantes. Cuando sonó el despertador decidí que no eran las condiciones óptimas para ir a correr asi que quedará para otra ocasión.

FOTO: Alba y yo con la triatleta chilena Bárbara Riveros, una de las primeras clasificadas en la Dextro Energy 2010.

martes, 14 de diciembre de 2010

UNA EXPERIENCIA

El pasado domingo día 12 de Diciembre se celebró en Vigo la V Subida al Castro, una carrera de 2km y 90m, corta pero diferente porque es todo cuesta arriba con más de 300 escalones por el medio.
Sin duda una experiencia diferente que espero poder repetir el próximo año.
Desde aquí quiero agradecer la compañía de Roi Cuba, triatleta del Cidade de Lugo Fluvial que ha sido mi guía en esta ocasión siendo un circuito no precisamente fácil para dirigir.


viernes, 10 de diciembre de 2010

EMPIEZA LA TEMPORADA 20011


El próximo domingo 12 de diciembre empieza para mí la temporada 2001 aunque no en el duatlón/triatlón sino que el debut será en algo un poco diferente: una carrera popular en mi ciudad.
Se trata de la V subida al Castro que, para aquellos que sois de Vigo os explico que va desde el Náutico hasta el Castillo del parque. Son sólo 2km (aprox), pero todo subida y con muchas escaleras.
En esta ocasión contaré con el apoyo de otro triatleta del Cidade de Lugo Fluvial y otro Cuba: Roi, hermano de Alba.
La verdad que me apetece bastante esta experiencia, pues ya quise ir el año pasado pero como no estaba entrenando creí que era mejor dejarlo para otra ocasión.
Por otra parte ahora sí que sí estoy empezando a estudiar en serio, poco a poco consigo concentrarme en los innumerables folios de apuntes y cierto es que no debo olvidar que los exámenes de Febrero no están tan lejos.
Hoy he vuelto a entrenar y ha sido una sesión interesante con 20 minutillos de carrera (le metí pendientes para practicar para el domingo), 20 min de bici estática (la otra está parada y pronto le cambiaré el desarrollo) y luego 1h y media de natación con los del equipo. Nadamos más de 4000m y algunas series fuertes en ellos. parece que los pies me empiezan a funcionar...

sábado, 4 de diciembre de 2010

MI CARTA

This letter has been written by me, Susana Rodríguez, a Spanish paratriathlet with a visual impairment due to albinism. I am 22 years old and since I can remember I have always loved sports: watch on TV and practise. When I was 8 years old one of my favourite games was playing with my sister to the “Olympic Games”, something we had invented to spend our free time at home playing with a ball, doing running races in little space, jumping with a rope, etc. Then I had the opportunity to practise swimming and participate in different competitions here in Spain with people with sight problems like me. Then I decided to change to athletics and became a sprinter; I learnt a lot with this, made new friends and travelled to several places in my country and abroad to participate in different races, live and train at a High Performance Centre and, above all, be a healthy person, opened to diversity. I qualified for Beijing 2008 Paralympics, but then I could not attend because of some bureaucratic problems. I was so sad, cried as never before and realized that one of my biggest dreams had vanished. I dropped sports and devoted my time just to studying, travelling or spending time with friends and family. But after a year, I realized that I wanted to be back to sports. I missed a lot that important part of my life and all the nice things it had given to me since I was a child. I found a sport which was totally new for me. This was paratriathlon: swimming, cycling and running. When I finished the first race I was participating in, I felt the happiest girl all over the world. I thought I was not going to be able to do it, but I was and this turned to be the beginning of a story that I hope it will last for a long time. In this last year, The International Triathlon Union has been doing an incredible hard work for the development of paratriathlon all around the world. They have organized different events in the same dates and places of the triathlon championships for people with no disabilities. This has given a high rate of quality to this sport: a fantastic organization of the events, an increase of the relationships with triathlets from the different categories (with and without disabilities) and a big party of sports of each competition. Perhaps, there is any other sport where world champions, world Olympic champions, children, old and young people, coaches and media join to follow a competition of people with disabilities. Triathlon has reached the highest rate of equality. ITU has also worked hard on creating a clear system of medical classification for athletes with disabilities which I think is so important to make a fair play competition. They have also worked on Anti-Doping education programmes for us the athletes, and I think they have not forgotten any important detail on their job. But to make paratriathlon continue growing, I think it is essential that it becomes Paralympic Exhibition Sport in London 2012 and Official Paralympic Sport in Rio 2016, in the first Games that will take part in South America. I have met different people who have participated in Olympic and Paralympics in different sports like triathlon, athletics, swimming, judo or football and they all said that it was a great experience inside but also outside the field. Paralympic Sports have experienced interesting changes in the last year and day after day, we can say that we are a bit closer to equality with sports for the non disabled. I think it would be nice that the values of Paralympic Movement promoted by IPC reached Paratriathlon and give the opportunity to a lot of athletes from different nationalities that are training hard of making their own paralympic dream comes true. We all know about the benefits of sports for everybody, no matter the age, culture, sex or physical condition. Sport is not only appearing on TV or winning a medal but something else: it is trying to use sports to be a good person, to be tolerant, to respect the other ones or to make peace. These benefits are even bigger in cases as when we check that society sometimes does not understand the possibility of being different. If it is brilliant to see the hard work of paralympic swimmers, runners and cyclists, just imagine how wonderful would be a triathlon at Rio 2016 in a so beautiful venue with people from many places racing for being the first Triathlon Paralympic Champion. They would do an in water swimming start, then get to their bikes and finish with a run. If they are blind, it will not matter, because they will compete with their guide; if they don’t have upper or lower limbs, they will manage with the accepted special equipment; some will need help for transitions but they all will be able to do it. Just let us have the chance of showing it to the world. Thank you very much for reading these thoughts and I hope to join you in Rio 2016

viernes, 19 de noviembre de 2010

COMIENZA LA NUEVA TEMPORADA

Hoy hace 2 semanas que empecé a entrenar. La temporada 2010-2011 ha empezado en un momento personal complicado como ya habéis podido leer en la entrada anterior, pero también con ilusión y motivación por seguir disfrutando del duatlón y triatlón.
Se puede decir que esta será mi primera temporada en este deporte empezando desde el principio, pues el año pasado fue todo un poco improvisado.
Teniendo en cuenta que lo 1º es estudiar, intentaremos hacer las cosas lo mejor posible. Guillermo se llama mi nuevo entrenador y Club Natación Universidade de Santiago el equipo con el que estoy entrenando la natación. Por el momento muy contenta, y también con cansancio físico pues me falta mcuha fuerza en los brazos. Poco a poco.
El 12 y 13 de diciembre se decide en una ciudad China si el paratriatlón se incluye como deporte paralímpico en Río 2016 junto con otros 6 deportes. no estaría nada mal que lo aceptaran.
Nos vemos
Su

martes, 9 de noviembre de 2010

LA VUELTA

LA VUELTA

Pretendía ser esta una simple entrada más dedicada al retorno a los entrenamientos después de algo más de un mes de vacaciones y descanso. Pretendía ser una entrada para hablar de cómo fue la pasada temporada (mi 1º en este deporte nuevo para mí) y lo que espero de la siguiente pero esto va a quedar para otro momento debido a razones de fuerza mayor.

Esta entrada es simplemente para desde mi blog dar las gracias a todas aquellas personas que han estado al lado de la familia en estos momentos tan tristes, complicados y difíciles para nosotros tras la pérdida de una persona tan querida y entrañable como era mi tía y madrina Amparo.

Me faltan palabras para poder explicar cuanto la queríamos todos, cuantos momentos felices pasamos juntos, cuantos buenos recuerdos pasados y recientes pudimos compartir, cuantas alegrías, cuantos abrazos, ánimos, caricias, conversaciones, cuantas fiestas, algunos momentos complicados, cuanta cercanía, cuanto cariño, cuanto todo. Sólo puedo decir que la echaré mucho de menos y que nunca jamás la olvidaré.

Ojalá todo hubiese continuado porque tenía tantas cosas por hacer… pero ahora no sirve de nada darle vueltas a las cosas porque esto no conduce a nada.

Tenemos que seguir, la vida continúa y, aunque ahora todo parece difícil, estoy convencida de que quedan muchos momentos felices por vivir, cosas por hacer, anécdotas… Sé, por la experiencia vivida tras la pérdida hace un par de años d euno d emis mejores amigos, qu No e las lágrimas y el dolor son inevitables pero que el tiempo te permite recordar con cariño y con ilusión los momentos compartidos con quien ya no está. No está físicamente pero está en el recuerdo de tanta y tanta gente que la conocía, de tantos niños, chicos, mayores, amigos, familiares…

Simplemente dar las gracias a todo el mundo que ha compartido y esta compartiendo con nosotros estos momentos, a todo Mondoñedo y alrededores por su cariño incondicional, a esa persona a la que no conozco pero que escribió un texto tan bonito en el diario “El Progreso”, a mis amig@s por su cercanía, a Isa S la ayuda santiaguesa, a María y su madre por tenerme en su casa esos primeros días… Y, sobre todo, gracias a ti, mi tía, mi madrina por haberme dado la oportunidad de compartir estos 22 años en los que coincidimos y de los que me siento orgullosa. Para ti, una de mis incondicionales, será el próximo triatlón que gane.

Susi

domingo, 26 de septiembre de 2010

TARDE DE TRIATLÓN EN BOUZAS


El Club de Triatlón Cidade de lugo fluvial tuvo ayer una tarde maravillosa en Bouzas consiguiendo los tres primeros puestos tanto en categoría femenina como masculina así como el Campeonato gallego por Clubs.
Mi guía Alba Cuba quedó 3º en en categoría absoluta y 2º en sub-23 detrás de Saleta Castro.
Yo corrí el triatlón Popular que consistía en 300m de natación en la playa de Bouzas, 15km de ciclismo (3 vueltas por la abda Ricardo Mella con subiday bajada) y 2.5km de carrera a pie por el paseo de Bouzas.
En esta ocasión llevé un nuevo guía, Martín Pazó, a quien agradezco su colaboración y de quien estoy orgullosa porque para ser su 1º triatlón como guía y su primera vez de montar en tandem...
Nadando fuí algo mal porque nada más salir se nos soltó la cuerda. Tenía que respirar por el lado izquierdo, cosa que nunca hago, y se me hacía demasiado raro. Llegamos a la playa y no dábamos soltado los belcros...
Corrimos a la transición, cogimos la bici y este fue el mejor segmento. De 75 personas que éramos hicimos el parcial 15. Pasamos la 2º transicióny luego vino lo que más me costó, y es que últimamente correr me está costando mucho. Había un trozo algo complicado porque teníamos que correr por un suelo de adoquines y al ir con las gafas negras parece que no vas con tanta seguridad como por una superficie lisa.
En fin, fue una buena tarde. Después estuve viendo el Cto Gallego y cuando terminó volví a casa en bici con Martín. Alba se quedó de encargada de recoger el trofeo (o Roi, no sé quien fue finalmente).

viernes, 24 de septiembre de 2010

TRIATLÓN POPULAR DE VIGO

Mañana, Sábado 25 de Septiembre, se celebrará en Vigo el Cto Gallego de Triatlón. El de categoría femenina será en distancia sprint (750m 20 km 5 km), mientras que el masculino será en distancia olímpica (1500m 40km 10km).
Además de estas dos carreras habrá un triatlón Popular en el que hay inscritas 75 personas. La distancia es supersprint (300m de natación 15km de ciclismo y 2.5km de carrera a pie). finalmente podré participar y esta vez llevaré a un nuevo guía: Martín Pazó que es un muy buen triatleta.
Alba corre también, pero ella lo hará en el Cto Gallego y espero que lo haga genial.
La competición tendrá lugar en la zona de Bouzas. Ya os contaré como fue!

jueves, 23 de septiembre de 2010

REVISTA SPORTLIFE ESPECIAL TRIATLÓN

En el especial de triatlón que sacó a la venta SportLife en el mes de Agosto apareció el sigueinte artículo elaborado por Cristina azanza, una persona que está haciendo mucho por los avances del paratriatlón en España. Además Cris es compañera del Cidade de Lugo Fluvial.


23/09/2010

Ellas también son triatletas

Susana Rodríguez y Alba Cuba forman un tándem de lujo cuando nadan, montan en bici y corren. No te pierdas la historia de estas "damas de hierro"

Por: Cristina Azanza

"Desde pequeña siempre me di cuenta de que tenía algo diferente al resto de niñ@spero también de que lo mejor sería luchar por conseguir jugar a los mismos juegos, por llegar a los mismos sitios, ser feliz". Susana tiene 22 años y es gallega, ella nos relata muy bien cómo vive desde la naturalidad su discapacidad, "Y yo me pregunto, ¿estará el semáforo en verde? Quiero cruzar y no veo de qué color está, así que voy a preguntar a alguien. ¿Será ese autobús nº 16 para volver a casa? Esas letras amarillo sobre fondo negro son imposibles, me subo y le pregunto al conductor. ¿Quién me acaba de saludar por la calle? No le he visto la cara... Si camina rápido le contesto con una sonrisa y si se para escucho su voz hasta encontrar en el archivo de sonidos de quien se trata... Esto es común en el día a día de las personas con alguna deficiencia visual grave. Para mí no es nada raro, es lo normal, lo más común del mundo y parte de mi rutina y es por ello que lo vivo con naturalidad". Su discapacidad visual está debida a un albinismo oculocutáneo, una condición genética hereditaria que da lugar a graves problemas de visión, "en mi familia soy la única: la que tiene el pelo más blanco, la piel más clara, los ojos que menos ven? A pesar de ello he tenido la suerte de que me han tratado como una más y me han apoyado siempre". Para ella el deporte ha sido muy importante "tuve la suerte de probar varios de ellos, (aún me queda pendiente aprender a esquiar, que es una de mis grandes ilusiones) y de competir en dos: natación y atletismo". De su paso por la natación y el atletismo guarda buenos recuerdos, "la natación terminó aburriéndome en 2004 y, cómo no iba a quedarme sin hacer nada, me fui a las pistas de atletismo de Vigo donde encontré a Javier Pitillas, un policía local de mi ciudad que se convirtió luego en mi gran entrenador y aún mejor amigo que logró hacerme Campeona del Mundo Junior de 100 y 400m lisos en 2006. Pasé también por el Centro Gallego de Tecnificación Deportiva donde residía y entrenaba durante el curso día tras día para conseguir el sueño: estar en los Juegos Paralímpicos de 2008. Lo tuve muy cerca y sólo me alejaron de él los problemas burocráticos".Para ella el 2008 terminó por pasar de sueño a pesadilla, "al final decidí dejarlo todo. Al principio no quería saber nada de entrenar, es más, prometí que no volvería a competir". Pero como ella nos comenta "el tiempo lo cura todo, y aunque esto no sea cierto al 100%, si es verdad que cierra las heridas poco a poco". De esta forma se vio de nuevo en la competición, pero está vez en Paratriatlón, "recibí noticias de que el 17 de abril se celebraría en Gijón el I Cto de España de Paraduatlón. 5km de carrera a pie, 20 km de ciclismo en tándem y 2.5 km de carrera a pie. Una locura después de llevar año y medio casi sin hacer nada, pero la ilusión y las ganas de volver podían al sentido de responsabilidad y sensatez. Al día siguiente llegué a clase y fui directamente a hablar con Iris, que también había sido triatleta, y le propuse ir conmigo de guía/piloto a Gijón y ella tampoco lo dudó un segundo". De esta prueba guarda buenos y emotivos recuerdos, "todo estaba muy bien organizado. La verdad es que la carrera costó bastante pero lo disfruté como nunca antes. No importaba que las piernas no tuviesen fuerza después de tanto tiempo sin ponerlas a competir, daba igual que costase un poco respirar y que no funcionase el cambio de marchas de la bicicleta? sólo queríamos acabar y lo conseguimos. Cuanto llegué con Iris a la moqueta azul fui feliz, lloré de la emoción porque había llegado a creer que de verdad nunca iba a volver?"

Susana, conocedora de más deportes para discapacitados, sabe que el Paratriatlón es un ejemplo total de integración, "el hecho de hacer las competiciones de paratriatlón en mismas fechas y lugares que las de triatlón "normal" es genial porque ayuda a conocer mejor el deporte, a encontrar gente y pienso que es una gran oportunidad tanto para nosotros, que somos una minoría, como para el resto de deportista". Y como no hay dos sin tres, el 5 de Junio hizo su primer distancia supersprint: "esto fue posible gracias a mi nueva piloto, Alba Cuba, fue una experiencia genial, me encantó. Alba es quien decide por donde vamos en el medio del agua cuando estamos rodeadas de compañeros nadando y yo no sé dónde estamos exactamente, es quien piensa como hacer uno de esos giros de 180º que con el tándem son bastante complicados, es quien comenta la carrera y es..... una gran persona que tiene ese pequeño toque de locura que le hace falta a todo deportista". Alba Cuba es también triatleta y también nos deja su testimonio, "desde que empecé mi "relación" con el triatlón, hace casi 10 años, muchas son las experiencias que este deporte me ha permitido vivir, ayudándome todas ellas a crecer como persona, pero sin duda poder compartirlo con Susana no tiene nada que envidiar a esos grandes momentos. La ilusión con la que Susana afronta cada instante es realmente contagiosa, sin que exista ningún obstáculo capaz de pararla". Por ahora Susana está disfrutando de cada momento como el mejor, "eso es lo que quiero ahora. Lo que venga a mayores será bienvenido". Su objetivo lo tiene claro: DISFRUTAR, "hacerlo cada día un poco mejor y la verdad es que me encantaría participar alguna vez en algún Campeonato de Europa o del Mundo de Duatlón o de triatlón, pero por el momento las cosas son complicadas porque las ayudas no existe...... Sin embargo, para que algún día España pueda tener una selección de paratriatlón que compita en unos Juegos Paralímpicos tendrá que haber gente dispuesta a empezar y dar los primeros pasos que son a veces los más difíciles y por eso estamos aquí"

domingo, 12 de septiembre de 2010

II CARREIRA MARISCADORAS DO BERBÉS

La verdad es que me gustaría estar contando muchas cosas buenas y positivas de mi 1º carrera popular pero no es posible.
Hoy a la mañana era en el puerto de Vigo la II Carrera Popular Marisqueiras do bebés de 10km en un circuito de 2 vueltas (cada una de 5000m) rodeando los muelles, la lonja de altura, unos parkings y otras dependencias de una zona que en el día a día es de acceso restringido.
Tenía ganas de hacer esta prueba e intentar hacer algo decentillo para mí en estos momentos pero no hubo manera.
Esta noche dormí fatal, yo diría que, como mucho, unas dos horas. Desayuné a las 6 y me volví a la cama pero creo que no volví a dormir. A las 9 nos fuimos para el puerto. Allí vi a un par de amigos de atletismo que hace tiempo que no veía, con lo cual sólo por eso ya merecía la pena estar allí.
En la carrera éramos 300 personas de los cuales sólo 22 chicas. Casi no calenté porque consideré que con 10km ya me iba a ser suficiente... y quizás esto no fue una buena decisión. En la salida me coloqué bastante hacia atrás para poco a poco si podía ir adelantando a gente; no me apetecía salir en el medio del "batallón" porque para alguien que ve mal y corriendo sola no es lo más fácil. Digamos que la 1º mitad de la vuelta que di me encontraba bien pero tenía que poner mucha atención para ver por donde iba. Luego empecé a tener una sensación de principio de asma. Respiraba bastante mal y es entonces cuando la cabeza empieza a pensar que es imposible...
El circuito en principio no parecía complicado, pues era todo por dentro de las dependencias del puerto de Vigo; pero para mi se complicaba un poco porque había bastantes railes de esos tipo tranvía, teníamos que entrar y salir de unos parkings y creo que de la lonja (no se ni por donde anduve), subir y bajar una rampa caracol... Era algo peligroso y aunque me suelo atrever, hoy con el problema de respirar creí que lo mejor sería parar.
25 min al pasar por los 5km y habiendo andado bastante no iba mal, pero sin duda mejor sería tardar más y haber podido terminar la carrera.
Otra vez será!


jueves, 9 de septiembre de 2010

RECEPCIÓN NO CONCELLO



Aquí deixo unha nova que aparecía hoxe por aí nos xornais locais e tamén na páxina web oficial do concello de Vigo e da Fundación Vigo en Deporte. Dende aquí dar as gracias por ese recoñecemento. Seguiremos traballando para mellorar.

Su

O concelleiro de Deportes, Xabier Alonso, sostivo hoxe ante os medios de comunicación que deportistas como Susana Rodríguez, triatleta viguesa invidente, son "un exemplo" para a sociedade, e afirmou sentirse feliz "pola gran cantidade e calidade de grandes deportistas que esta cidade está a dar".

O nacionalista interesouse por como se desenvolven as probas coa guía, Alba Cuba, que tamén asistiu á cita na Concellería de Deportes, e preguntou como marcha a adaptación de Rodríguez Gacio a esta modalidade.Susana Rodríguez é unha deportista invidente de 22 anos que ata novembro de 2008 competía en atletismo e que este ano se pasou ao paratriatlon. Na súa terceira proba, no Paratriatlon de Londres en xullo pasado, acadou o ouro en categoría TRI6 e agora aspira a maiores metas para o circuíto mundial do vindeiro ano.Xabier Alonso entregou a deportista e guía un agasallo institucional, un libro sobre a cidade ("Vigo, a cidade das ondas") do xornalista Eduardo Rolland e o fotógrafo Javier Teniente. Segundo o político, "esta vitoria chega logo de moito adestramento, non é ningunha casualidade nin algo dun día para outro". O concelleiro lembrou a traxectoria de Susana Rodríguez no atletismo e manifestou o desexo de apoiar á triatleta do Club Fluvial Cidade de Lugo, no que está ao pertencer a súa guía ao mesmo. Susana coñeceu á triatleta lucense Alba Cuba no Centro Galego de Tecnificación Deportiva e con ela xa competiu en Madrid e Londres.

sábado, 4 de septiembre de 2010

3º SEGMENTO DE UN TRIATLÓN



LA CARRERA

En boxes ponemos las zapatillas de correr, el dorsal hacia delante, quitamos el casco y cogemos la cuerda. A esto que fue lo que hicimos en Gijón y Madrid hubo que añadirle en Londres una novedad debido al cambio de reglamento que introdujo la ITU.

Todos los TRI6 tenemos que competir con unas gafas negras que impidan el paso total de luz. Esto es para que los triatletas clasificados en los perfiles 36 (ciegos totales) 37 (def visual severa – el mío) y 37b (def visual moderada) estemos en “igualdad” de condiciones.

Hay a quien la normativa le parece bien y a quien le parece mal. Yo soy de las que la defienden y, aun así, tengo simplemente que limitarme a adaptarme a ella cosa que dejé para el último momento.

Si en Londres competimos un sábado por la tarde, fue el viernes al anochecer cuando estrenamos las gafas en Hyde Parkn al salir del agua. Primero probamos con una cuerda elástica que no me convenció porque a través de ella la información no llega bien. Luego volvimos a mi cuerda de atletismo de siempre y con ella genial. La verdad es que prácticamente no noté la diferencia salvo el miedo del primer momento; yo ya estoy acostumbrada a competir con guías desde pequeña y eso en este caso ayuda.

A pesar del cambio introducido la carrera a pie que hice en Londres fue muchísimo mejor que la de Madrid a pesar de ser 1.5km mayor la distancia. El entrenamiento hecho, aunque no fue mucho, se hizo notar entre una y otra carrera.

Para la carrera a pie con un guía simplemente hay que coordinar zancada y brazada. En este tramo también llevo a Alba a la derecha por lo que cuando yo adelanto mi pierna derecha y atraso el brazo derecho ella adelanta su pierna izquierda y atrasa su brazo izquierdo.

El guía pasa los botellines de agua, comenta el circuito, informa de quien va delante o detrás, decide la trayectoria a seguir y avisa de cuando empieza la moqueta azul porque si algo he aprendido en mi duatlón y mis 2 triatlones es que sobre ella se va a tope y más.

El guía nunca puede sobrepasar al triatleta que lleva al lado, es decir, sólo ejerce en este sector una labor de acompañamiento.

Con la carrera a pie se termina la carrera que no el triatlón, porque el triatlón es mucho más que unas vueltas compitiendo en el circuito.

viernes, 3 de septiembre de 2010

2º SEGMENTO EN UN TRIATLÓN



EL CICLISMO

En el segmento de ciclismo los TRI6 competimos con una bicicleta tándem que es pilotada por nuestro guía y nosotros vamos en el sillín de atrás.
En el
paratriatlón de Madrid hice el ciclismo con zapatillas de correr porque aun nunca había probado las zapatillas específicas. Lo mismo había hecho en el Cto de España de Duatlón de Gijón (aunque allí habían sido 20 km y en una bicicleta horrorosa). La diferencia que hay es importante.
En la transición colocamos rápidamente el casco, las zapatillas, el dorsal y las gafas. Aunque soy muy desordenada cuido dejar cada cosa en una esquina de la caja en
boxes para encontrarlas rápidamente. Alba es rápida, se nota que tiene experiencia; en Londres hasta le dio tiempo a colocar mi dorsal.
Corremos con la
bici hasta el final del área de transición y ahí nos montamos. Este es un momento delicado, aunque poco a poco vamos cogiendo soltura en ello después de unos cuantos intentos fallidos y de un viaje Vigo-Bayona-Vigo en el que tuvimos que frenar y arrancar unas cuantas veces.
Con el tándem en las rectas en llano y bajada se coge mucha velocidad mientras que subir es mucho más costoso que en una
bici normal. Los giros de 180º (por ejemplo en Gijón y Madrid los había) son complicados con el tándem, sobre todo cuando se trata de rodear un cono y el circuito está cerrado con vallas y gente detrás.
Las dos pedaleamos al mismo tiempo y Alba avisa de cuando y hacia donde hay curva o de donde están los badenes (en Londres había unos cuantos).
Muchos
triatletas se ponen las zapatillas subidos en la bici porque las dejan enganchadas en los pedales… A mi esto me parece imposible porque creo que al necesitar coordinarse dos personas no es muy factible. Creo que me daría miedo.
Llegamos de nuevo a la transición, frenamos y bajamos de la
bici. La llevamos corriendo a nuestro lugar y nos preparamos entonces para el último segmento.
Yo no me monto con cualquiera en un tándem. No es lo mismo que conducir una
bici normal, al menos eso es lo que me ha contado varia gente y por eso, antes de estrenar piloto le pongo de requisito ineludible que dé una vuelta él/ella solo. Si todo va bien, entonces me monto.
Las dos pilotas con las que he competido, Alba e Iris, son
triatletas con experiencia y aunque nunca antes habían conducido tándems se nota que conocen la carretera y sus peligros.
Para entrenar, en este poco tiempo, me he dado cuenta de que vivimos en un país en el que existe muy poco respeto a los ciclistas; nada está hecho para que
bici y carretera sean una combinación segura. Varias veces he pasado algo de miedo porque me doy cuenta de que ocurre algo extraño pero no sé exactamente lo que… Por eso digo que es muy importante confiar 100% en el que va delante.

jueves, 2 de septiembre de 2010

1º SEGMENTO DE UN TRIATLÓN

LA NATACIÓN

Las pruebas de paratriatlón empiezan con la natación. A diferencia del triatlón “normal”, nosotros hacemos una salida “in water”, es decir, desde dentro del agua y con una mano agarrada al pontón.
Yo compito en la categoría TRI6 para triatletas con discapacidad visual desde aquellos totalmente ciegos hasta aquellos que, con la máxima corrección posible, tienen una agudeza visual inferior a 6/60 o un campo menor de 20 grados.
Competimos durante toda la carrera con un guía que tiene que ser del mismo sexo que el triatleta y además no haber participado en ninguna competición internacional en los últimos 2 años.
La natación se hace en aguas abiertas; en los 2 triatlones que he hecho (ambos distancia supersprint) esta 1º parte la realizamos en dos lagos; en Madrid nadamos en el lago de Casa de Campo mientras que en Londres lo hicimos en el conocido The Serpentine de Hyde Park. Esto es más complicado que nadar en la piscina pues las referencias de los entrenamientos de las corcheras que yo utilizo para nadar recto desaparecen y debajo del agua sólo veo oscuridad.
Nos metemos en el agua unidas por dos cintas de belcro enroscadas en mi tobillo derecho y el izquierdo de Alba y una cuerda que las une. Salimos y a partir de entonces es la guía quien toma las decisiones: hacia donde vamos y por donde vamos. Es un poco complicado porque nadamos muchos triatletas juntos y suele haber algunas tortas propias del mogollón.
Yo tengo que intentar que la cuerda nunca se tense; si se tensa quiere decir que me estoy alejando de Alba y, por tanto, nadando en dirección contraria a la correcta. Entonces intento rectificar la trayectoria sintiendo la tensión de la cuerda. Cuando vuelve a destensarse quiere decir que por ahí voy bien.
Los giros de las boyas tampoco son fáciles. Todas las bollas que rodeamos en estas dos competiciones teníamos que dejarlas a la izquierda y entonces era yo quien tenía que nadar más pegada a ellas. Lo más adecuado sería que Alba fuese a mi izquierda y es posible que en el próximo triatlón lo intente.
Por el momento he preferido llevarla del lado derecho porque ese ojo es el que no utilizo para nada y parece que me da más seguridad llevarla ahí. Además mi técnica nadando no es perfecta, y uno de los defectos es que siempre respiro por el lado derecho.
Llegado un momento seguimos nadando y tropezamos con la rampa azul: la salida del agua. Nos ponemos de pie, arrancamos los belcros y corremos al área de transición. De camino hay que quitar el gorro y las gafas de bucear para ahorrar tiempo.

sábado, 31 de julio de 2010



NOMBRE: Susana
EDAD: 22 años (1988)
CIUDAD: Vigo (España)
ALTURA: 1.64m
PESO: 55Kg
DEPORTE: Paratriatlón (2010) Natación (2001-2004 RCN Vigo) Atletismo (2004-2008 Comesaña Sporting Club de Vigo y Sociedad Gimnástica de Pontevedra)
CLUB ACTUAL: Club de Triatlón Cidade de Lugo Fluvial
ENTRENADOR: No tengo!
CATEGORÍA: sub23 TRI6 (B2 discap visual severa)
GUÍA: Alba cuba Dorado e Iris Toral Guisasola
ZAPATILLAS: 39
CURRICULUM DEPORTIVO
No me apetece escribir. Lo más importante:
2005 IBSA WORLD Youth Championships Colorado Springs USA
- 2º 100m lisos T12 (def visual severa)
- 5º 400m lisos T12
2006 IPC Junior World Athletics Championships Assen (Holanda)
-1º 100m lisos T12 T13 (compitiendo con atletas de mi categoría y una de mayor grado de visión)
-1º 400m lisos T12 T13
2008 Mínima A para los JJPP de Pekin 12.90 100m lisos T12 (luego los problemas burocráticos y demás hicieron que me quedase en casa)
2010 Campeona España Duatlón para deportistas con discapacidad 1º TRI6 Gijón
2010 Dextro Energy World Championship Series Paratriathlon 1º TRI6 Madrid
CURIOSIDADES
Diplomada en Fisitoerapia y estudiante de Medicina en la USC
Color favorito: Azul
Múica: Coldplay
Película: Braveheart, Gladiator, El niño cone l pijama de Rayas, La lista de Schlinder, Titanic, Buscando a nemo, Shrek 2, Ratatuille, Moulin Rouge
Comida favorita: los helados de chocolate, la tortilla de patata y chorizo, napolitanas de la cafetería de la facultad, una buena chuleta poco cocinada
Comida que menos em gusta: vinagre, mayonesa, atún, bacalao y marisco (creo que el resto de cosas podría soportarlas)
Tiempo libre: amigos, familia y dormir
Equipo de fútbol favorito: Real Madrid siempre
Ídolos deportivos: Sávio Bortolini (exjugador del Real Madrid) Iker Casillas, Rafa Nadal

NUEVA ETAPA




Y sí, he vuelto. Lo he hecho porque lo necesitaba, porque estaba cansada de no hacer nada, porque lo empezaba a echar de menos... Dicen que el tiempo va curando las heridas y es bastante cierto.
De mi pasado como deportista hoy sólo os cuento que pasé por la natación y por el atletismo (veloci´dad) antes de llegar a ese largo parón "obligado" de año y medio que por fin ha terminado.
Si bien antes buscaba hacer una marca mínima X para ir a un Campeonato del Mundo o a unos Juegos Paralímpicos ahora lo único que quiero buscar y que por el momento estoy encontrando es divertirme y disfrutar todo lo posible de cada carrera o de cada entrenamiento, de la gente que conozca, de los viajes... Ese es el único objetivo, no hay más. Lo que a mayores llegue obviamente
será bienvenido.