sábado, 31 de diciembre de 2011

GOODBYE 2011

31 de Diciembre otra vez, otro año que se va... Y es la hora de hacer repaso de estos 365 días y de empezar a maquinar nuevos proyectos, objetivos e ilusiones para el año que en unas horas dará comienzo.

2011 fue a nivel deportivo un gran año con días espectaculares y otros de bastante sufrimiento. Lo mejor fue la victoria en el Cto del Mundo de Paraduatlón en Gijón (Asturias) formando equipo con Mayalen Noriega; pero también estuvo excelente la Dextro Energy de Madrid con Saleta Castro, el Cto de España de Duatlón y Triatlón y la Dextro Energy de Londres con Alba Cuba, aunque el final no fuese el mismo que nos hubiese gustado... de todo se aprende.

Participé en mi 1º competición de ciclismo en Madrid (Cto de España) con dos 2º puestos en la crono y en la ruta acompañada de Cristina Azanza. Volví 7 años después a una competición de natación destrozando mis anteriores mejores marcas en 100 y 50 libres... Y tuve el honor de ser la primera paratriatleta en participar en una prueba de la Copa de África de Triatlón (en Marruecos junto con Roi Cuba).

El momento deportivo más difícil fue el Cto de Europa de Pontevedra, un evento espectacular y con una organización brillante, en el que terminé la carrera única y exclusivamente en agradecimiento a toda esa gente que estuvo allí apoyándonos aquel día. Los 40ºC, el incidente en el agua, estar en pleno medio de exámenes y la presión de estar compitiendo en "casa" fueron más fuertes que mis ganas e ilusión por hacerlo bien. Pero de ese, mi 1º triatlón sprint, también aprendí cosas que serán útiles para próximas carreras.

Terminé 2º curso de Medicina en la USC y empecé 3º. Conseguí aprobar todo en Junio lo cual parecía imposible unos meses antes debido a lo difícil que me estaba resultando concentrarme para estudiar... Me fuí de la resi al piso lo cual creo ha sido un cambio acertado y muy beneficioso para mi día a día.

Fiestas, cumpleaños, salidas, excursiones, charlas, comidas y cenas... El viaje a Amsterdam y alrededores... Y el reencuentro con mis queridos primos de Argentina tanto tiempo después...

Gracias a TODOS y TODAS los que habéis formado parte de este 2011, espero que sigamos comaprtiendo momentos en el 2012... FELIZ AÑO NUEVO!

jueves, 22 de diciembre de 2011

MELLOR DEPORTISTA GALEGA CON DISCAP 2011

O vindeiro 27 de Novembro ás 19h no Teatro Jofre de Ferrol a Xunta de Galicia e a Dirección Xeral para o Deporte entregan os premios do Deporte Galego nas 16 categorías existentes e nesta ocasión teño a oportunidade de contarvos que o xurado me escolleu como Mellor Deportista Galega Feminina 2011 con discapacidade.

Xa me deran este mesmo premio noutra ocasión (hay 4 anos), pero esta vez a ilusión que me fai é, se cadra, moito maior debido a que, aínda que semellase fácil, este foi un ano realmente complicado para min e no que nunca pensei que podería chegar a ter os resultados deportivos que obtiven.

Así que dende aquí quero aproveitar para agradecer este recoñecemento e, sobre todo, para compartilo con todas esas persoas que están preto de min e non só cando as cousas saen así de ben, senón tamén nos momentos máis duros e complicados.

Susi

BACK

Es 22 de diciembre y hace ya bastantes días que no actualizo el blog; no sé como me arreglo que las dos semanas antes de vacaciones de Navidad siempre termino a tope de cosas para hacer y con casi nada de tiempo libre. Hoy, último día de 2011 en Santiago, por fin encuentro momento para escribir un poco y contar las últimas novedades.

La semana pasada tuvimos el miércoles la fiesta de Fin de año de Medicina en la Sala Capitol (como siempre) y la verdad que estuvo bastante interesante, a pesar de que cada vez soy más partidaria de no utilizar zapatos de tacón (es lo peor para los pies, adoro los deportivos). El Jueves me acosté tardísimo porque tenía pendiente de pasar unos apuntes de la clase de Psicopatología a la que falté cuando fui a Marruecos a competir en octubre… y terminé durmiendo no más de 4h.

El viernes fui a clase de mañana y justo al salir, con una climatología horrible, emprendí viaje a Madrid para participar en la I concentración de Paratriatlón en el CAR de la capital. El viaje era un poco atípico, pues por motivos de reducir costes, hice Santaigo-Barcelona-Madrid. No me gusta mucho ir en avión y la verdad que el otro día en el 2º trayecto las turbulencias fueron bastante desagradables, iba con muchísimo miedo (Fran, compañero de paratri con el que me encontré en el aeropuerto de Barcelona fue testigo de ello).
Una vez en Madrid nos recogió en Barajas Norberto (otro compi de paratri) y fuimos a la Residencia Blume donde ya estábamos casi todos para cenar. El sábado tuvimos varias conferencias, para mí buenas todas ellas, aunque destacaría el interés deportivamente hablando de las dos que hubo por la tarde, y, sobre todo, la de Jose Luis Vaquero (entrenador de natación). Elegimos a nuestro representante en la Junta Directiva de la FETRI que será Toni Franco, compañero de Barcelona que participa en la categoría TRI4 y que estoy segura lo hará estupendamente.
Posteriormente participé en una mesa redonda de las “Jornadas nacionales de ciclismo y triatlón valores, igualdad y fair play”. La verdad que estaba un poco perdida pues al estar en la concentración no había podido asistir al resto de actividades del día, pero fue una experiencia interesante en la que hablamos sobre todo de las posibles causas que hacen que haya muchas menos mujeres que hombres en el deporte a todos sus niveles.
Para terminar el día una cena en el “Cañas y tapas” con May y Pepi, amigas de ciclismo en tándem. El centro de Madrid estaba a tope de gente y con muchas luces y adornos de Navidad.
El domingo madrugué para estudiar un porquito y las 9 comenzamos la sesión de natación. Vaquero nos explicó algunos ejercicios para hacer en seco con balones, Therabands y otro material muy interesante al que, por desgracia, no en todas las instalaciones deportivas se puede acceder. Luego nos hicieron unas filmaciones subacuáticas de nado a alta velocidad que desde luego será muy útiles para nuestros entrenadores de forma que podrán observar muchos detalles (algunos defectos) técnicos para poder tratar de corregirlos.
Luego tuvimos una sesión de técnica de carrera coordianda por Adriana Charry, psicóloga que trabaja en deporte inclusivo y también triatleta. Estuve recordando algunos ejercicios de mi época de atleta y reflexionando sobre que sería interesante retomarlos al menos una o dos veces por semana.
La comida fue en la Blume. Después caminamos hasta el intercambiador de Moncloa otro compañero y yo y allí me recogió en coche David, un amigo que conocí en las Jornadas de ALBA (Asociac de ayuda a personas con albinismo). Pude compartir una estupenda tarde con el, su familia, la judoka Marta Arce (reciente subcampeona de Europa de Judo para def visuales), su marido e hijo. Fue muy divertido. Después vuelta a Madrid para coger el tren en la estación de Chamartín.
Esta semana hemos recuperado algunas clases, tuve un cumpleaños al que no asistí simplemente por cansancio, ayer cena con compañeros de Oregar, entrenar y para rematar la faena una otitis que lleva ya un par de días dándome la lata. Ahora por fin he empezado ya el tratamiento con antibióticos y espero que poco a poco se vaya resolviendo porque la próxima semana, el día 30, tengo el Cto Gallego de Natación en Ferrol al que acudiré representando al CD Universidade de Santiago en la prueba de 100m libres S12.
Ha sido complicado poder participar en esta competición debido a las enormes trabas burocráticas que estaba poniendo la federación Gallega de Natación. Finalmente conseguimos arreglar todo el papeleo y podré competir.
Ahora damos la bienvenida a unas vacaciones que serán más que nada para estudiar a tope porque en menos de nada tenemos los exámenes.
Por otra parte he decidido no participar en enero en el Cto de España de Ciclismo en Pista, debido a que era demasiado complicado solucionar todo yo sola (viaje, hotel, traslados, conseguir un tándem de pista, buscar pilota,…) y todo eso para debutar en una modalidad quizás un poco peligrosa y sobre todo al principio para una persona con experiencia 0 en ella. Otra vez será.
Además hemos tenido que cambiar el examen parcial de Patoloxía Xeral y probablemente sea el 26 de Enero, día en que tendría que marchar a Mallorca, por lo que sería totalmente incompatible.
Bueno, pronto escribo para contaros un par de buenas noticias.
Susi

domingo, 4 de diciembre de 2011

1º CARREIRA SOLIDARIA NOCTURNA DE BEMBRIVE 2011

Onte, sábado, ás 20h tivo lugar na localidade de Bembrive (próxima a Vigo) a 1º carreira nocturna solidaria na que tomamos parte 300 participantes de moi diferentes idades. Tiñamos que dar 3 voltas para facer un total de 6.8 km (segundo a organización) que polos datos dos GPSs de varios compañeiros resultaron ser aproximadamente 6100m.

Para min era esta a 1º carreira a pé da tempada tendo en conta que no tempo que levo adestrando dende outubro estou bastante centrada na bici facendo rodillo case cada día e mais nadando. Participei nela con Uxía Costa, compañeira e amiga da facultade tamén deportista, que me acompañou como guía; a ela quero felicitala polo seu excelente traballo e por ser unha tía á que lle gusta pelexar nas carreiras.

Personalmente, atopeime bastante mal, aínda que para o momento no que estamos e as condicións podo dicir que o tempo non foi tan malo como podería ter sido. Levaba aproximadamente dúas semanas sen tomar o inhalador tratamento de base para o asma, porque decidira retornar ó Ventolín e empregalo tan só nos momentos nos que atopase que era necesario... Grave error.
Esto, sumado ás condicións climatolóxicas de humidade de onte, fixeron dos 6km e pouco unha especie de odisea particular na que en ningún momento puiden respirar en condicións tendo en todo momento esa sensación típica asmática de non poder coller a cantidade de aire que necesitas.

Marchei á carreira xa con cansancio, levaba todo o día en casa estudiando e con frío, pero puideron con todo as ganas de sair correr un pouco... E rematei sufriendo bastante. O non poder das pernas no pouco tramo de subida que tiña o circuito deu paso ós "pitidos" (sibilancias) do remate da carreira que se podían escoitar a simple oido, sen necesidade nin de fonendo.

De todo se aprende. A seguir traballando...!

Un bico

Susi


viernes, 25 de noviembre de 2011

EDUCACIÓN INCLUSIVA


Inclusive education is an ongoing process aimed at offering quality education for all.
‘Inclusion is seen as a process of addressing and responding to the diversity of needs of all children, youth and adults through increasing participation in learning, cultures and communities, and reducing and eliminating exclusion within and from education’
(UNESCO)
Empiezo esta publicación con la definición de "Educación inclusiva", un moderno y novedoso concepto que lleva ya años intentando ponerse en práctica en una gran cantidad de países en el mundo.

Hace ya 4 años tuve la genial oportunidad de participar en "Young voices", una reunión donde 80 estudiantes con discapacidad de diferentes etapas educativas (Secundaría, FP, Bachillerato y universidad) nos juntamos en Lisboa durante un fin de semana para poner en común nuestras experiencias en los diferentes países de la UE de donde procedíamos. Allí conocí a un montón de gente, no recuerdo algunos nombres, pero sí muchas historias; creo que fue uno de los viajes que hice, incluso más que cualquier competición deportiva, que más me abrió los ojos.

Hace unos días, esta vez en Bruselas, tuvo lugar la siguiente edición de este evento. Realmente para mí la experiencia de Lisboa fue fantástica; nerviosismo que pasé cuando tuve que hablar en el Parlamento portugués en representación de los estudiantes de universidad... Si 80 jóvenes estudiantes que no compartíamos una lengua en común, que no nos conocíamos, cada uno con un problema diferente conseguimos comunicarnos y entendernos ¿Por qué resulta luego tan complicado llevar a la práctica lo que pretende ser la educación inclusiva?

Mi punto de vista es el del estudiante que tiene alguna necesidad educativa especial; supongo que será diferente al de un profesor o al de un compañero sin discapacidad.

Es imposible ponerse en el lugar de nadie e imaginar como puede ser su situación. Yo puedo entender que una persona por ejemplo con una sordera profunda puede tener dificultades para seguir una clase con normalidad; pero no puedo comprenderlo totalmente porque no me he visto en situación. Si fuese profesora de un estudiante con problemas de audición intentaría hacer cosas de sentido común como situarme cerca de él/ella y hablar con claridad, trataría de no colocarme de espaldas a los alumnos, le explicaría las cosas extra que le hiciesen falta y de mi saldría que todo esto es necesario.

Si fuese profesora de un/a alumna con ceguera o deficiencia visual se me ocurriría pensar que quizás tengo que ayudarle con ciertas adaptaciones en el material para seguir las clases como por ejemplo textos ampliados, archivos en soporte informático, etc. Lo mismo haría con una persona que tuviese un problema motor importante y dificultades para escribir; se me ocurriría que a lo mejor necesita más tiempo para hacer un examen.

Si veo que mi alumn@ viene a clase en silla de ruedas, o con un perro guía, o que utiliza un telescopio para leer la pizarra y el proyector... se me ocurriría pensar que quizás es porque lo necesita y no porque le apetece.

Y de estas situaciones la única que conozco porque la vivo cada día es la mía. No tengo más inteligencia que los demás. ¿por qué hay tantas personas que no tienen sentido común?

Nadie nos engañe porque la educación inclusiva es por el momento una utopía, o un sueño o el objetivo olvidado. Lo fácil es atender a las necesidades de la mayoría y dejar a un lado a las minorías; es como ocurre con la investigación en enfermedades raras, como el % de personas afectadas por cada una de ellas es tan mínimo, resulta poco productivo trabajar en ellas.

Creo que los estudiantes con NEE somos los primeros que tenemos que romper nuestras propias barreras, aceptar nuestros problemas, comprender nuestras necesidades y saber comunicarlas; pero a veces, a pesar de haber logrado todo esto, el asunto de al comunicación sigue sin resolver... O el emisor, o el mensaje, o el canal, o el receptor fallan.

Yo sigo creyendo que la situación puede ir a mejor y trato de pelear por ello cada día, en primer lugar porque me apetece hacer las cosas que quiero y que sé que puedo hacer... pero hay ciertos días en los que me doy cuenta de que aunque lo quiera hacer fácil no lo es tanto.

Un día, hace bastantes años, estaba en una clase de plástica y me levanté hasta junto de mi profesora para preguntarle si me podía ayudar a pegar unas tiras de cartulina que tendrían que estar exactamente separadas unas de otra 2mm. La respuesta de la persona en cuestión fue "Es tu problema niña". Claro que es mi problema, claro que tengo que hacer el trabajo como los demás y por encima de todo quería hacerlo; pero necesitaba su colaboración, y obviamente, no la encontré.

Otra vez, ya en la universidad, le expliqué a un profesor que tenía problemas para poder ver sus apuntes que tenían letra muy pequeña. Le pedí si podría imprimírmelos con 2 diapositivas por página o dejarme los archivos para imprimirlos yo, y su respuesta fue "Tienes un problema muy jodido". Esa frase la repitió varias veces.

En un examen práctico en el que tenía que colocar en una máquina unos datos (era una máquina arcaica y con una pantalla que tenía poco contraste en los números), pedí a la persona que me estaba examinando si podía utilizar la máquina de al lado. Y ella se empeñó en que no. Entonces le dije los datos que había que poner (la señora ya conocía sobre mi def visual porque había estado allí haciendo prácticas bastante tiempo) y le dije que en esa máquina no podía colocarlos porque no veía las letras. La profe cogió y marcó lo que yo le dije en el teclado. Después me apareció un 5 en las notas y cuando fui a la revisión me dijo que ella tenía que exigir lo mismo que a todo el mundo y que si queríamos ser iguales... tenía que ser para todo. En fin.

Y más, por suerte pocas, que han ocurrido o que algunos amigos me han contado. Me cabrea este asunto y creo que con razón.

Resulta bastante desagradable estar en un aula con 200 personas más y ser consciente de que todas ellas excepto una, que eres tu, tienen el material adecuado para poder seguir la clase y aprovecharla. No es suficiente que tengas que leer pegada al papel y con una lupa, que tengas que estudiar y buscar cosas en libros, que hacer tu vida... como para que, además de todo eso, tengas que hacer un importante trabajo extra para suplir la falta de información que has tenido durante la clase. Y esto fastidia, sobre todo cuando se trata de barreras que serían muy fácilmente evitables.

Y ¿qué nos queda? Personas solidarias, que también las hay, que deciden ayudarte. Seguir luchando por enseñar a que una diversidad del tipo que sea tiene que servir a todos para aprender y no convertirse en un elemento de olvido porque, total, es un 0.5% de una clase y el 0.25% de un curso. INSIGNIFICANTE.



domingo, 13 de noviembre de 2011

MI OPINIÓN SOBRE LA NORMATIVA TRI6 DE TRIATLÓN

Como todos sabéis en el paratriatlón existe una única categoría para deportistas con ceguera o deficiencia visual grave que es la conocida como TRI6; en ella se agrupan a todd@s l@s triatletas que en otros deportes compiten como B1, B2 o B3, es decir, desde aquellos que no tienen percepción alguna de luz hasta los que con la mejor corrección posible tienen una visión inferior a 6/60 o a 20 grados de campo.

El reglamento de la International Triathlon Union establece que los deportistas nadarán y correrán atados y utilizarán una bicicleta tandem en el segmento de ciclismo compitiendo en todo momento junto a sus guías que serán del mismo sexo y que en ningún momento podrán "marcar" el ritmo a sus deportistas o ir delante de ellos siendo descalificados en caso de incumplir esta normativa.

Una de las medidas que se han establecido para contribuir a una mayor igualdad entre los triatletas de la categoría TRI6 es emplear unas gafas negras opacas en el segmento de carrera a pie de forma que haya igualdad de condiciones para tod@s.

Ha habido numerosas protestas de paratriatletas pertenecientes a esta categoría considerando "injusto" e inapropiado este cambio efectuado en el reglamento el pasado año y, obviamente, todas ellas por parte de deportistas pertenecientes al perfil creo que conocido como 37b que equivale a B3 en el resto de deportes.

Personalmente, y así se lo explico a todo aquel que me pregunte a cerca de este tema, pienso que la normativa ITU es totalmente justa, pues no olvidemos que, aunque las gafas negras puedan poner algo de mayor dificultad a deportistas con resto visual considerablemente importante, los triatletas ciegos totales tienen mucha desventaja en las transiciones e incluso en el segmento de natación donde no tiene nada que ver nadar totalmente a oscuras o tener una visión que en esas condiciones no es funcional con aquellos casos en los que, el deportista, puede incluso reconocer las bollas (sobre todo cuando son de gran tamaño) a una cierta distancia.

Es muy fácil opinar basándose cada uno en sus propias circunstancias pero, pese a que se trate de un deporte individual, no debemos olvidar que se está intentando desarrollar un sistema de clasificación lo más justo posible y que no hay dos situaciones personales iguales por TODOS, absolutamente todos, somos distintos al otro.

Algunos compañer@s proponen la división de la categoría en 2 diferentes pero yo opino que esto va en contra del objetivo de reducir el número de eventos con medalla en los Juegos Paralímpicos y de disminuir el número de clases para fomentar que en cada una de ellas haya una mayor participación.

No creo que para un deportista con resto visual el llevar unas gafas negras para realizar la carrera a pie tenga que suponer ninguna decepción, vergüenza o injusticia porque realmente es algo que se hace por el bien de la competición; si nosotros somos los primeros en querer y hablar siempre de igualdad no podemos volvernos en contra de nuestros propios principios y olvidar a quienes tienen un problema de visión más grave pensando única y exclusivamente en aprovechar la nuestra.

La subdivisión en 2 categorías pienso que no sería positiva porque hay mucho mayor número de deportistas con deficiencia visual que con ceguera total por lo que sería posiblemente cerrar a estos últimos la posibilidad de tener una clase para ellos en competiciones internacionales futuras o de lo contrario hacerles competir con deportistas que tienen muchas ventajas a su favor de no existir en los reglamentos aspectos como el de las gafas oscuras.

He tenido la oportunidad de competir en el antes y el después de esta normativa y para mi, que estoy clasificada como B2, no ha supuesto ningún problema y no considero que haya sido negativo para mi rendimiento en competición. Es más... si tenemos un poco de idea sobre lo que es un deportista con discapacidad visual de los de verdad es fácil comprender que una persona pueda correr con mucha más seguridad acompañada por su guía que sin el (echar una mirada al atletismo, donde cada vez más atletas B2 (T12) compiten con sus guías); si la función del guía no es otra que la de guiar y hay una buena confianza en la persona que va a tu lado no tiene que tener tanta importancia el asunto de las gafas...

Bueno, explicado queda lo que yo pienso y con ello me voy a dormir que mañana toca tempranito ir a prácticas.

Au revoir!

Susi

viernes, 11 de noviembre de 2011

EN CASA

En Vigo después de una semana agotadora por todas las cosas que he hecho a lo largo de estos días en Santiago... Unas cuantas horas de clase en la facultad todas las tardes, prácticas de Farmacología y Psicopatología dos mañanas, entrenar, organizar una cena (aunque la cocinera fue Lucía, yo me dediqué más a asuntos de logística)... Biblioteca, donar plaquetas (tengo un increíble hematoma en la flexura del codo), viaje a coruña para encargar la telelupa...

Me di un fuerte golpe en una rodilla que me está fastidiando un poco pero pienso que no es nada de importancia, leí un libro y vi un par de películas ("Nunca jamás" con amigas de clase y "El discurso del rey"). Ambas han estado interesantes.

Y poco a poco se acerca lo fuerte del cuatrimestre... Este lunes tenemos ya una horita extra para recuperar clases que por una u otra razón no tuvimos en su día... Lo peor de eso es lo que trastoca los horarios convencionales, pero no queda otra que adaptarse y ponerle la mejor cara posible.

FOTO: en verano un día que estuve entrenando en la playa... con posterior cena picnic.

lunes, 7 de noviembre de 2011

LUPA TV

Hoy salí de casa muy temprano, todavía era noche en Santiago. Desde casa fui andando hasta la estación para coger un tren a Coruña que salía de aquí a las 7.54. Tenía bastante sueño y no muchas ganas de ir, estaba un poco perezosa.

Hace mucho tiempo que Cova, la profesora de Ed Integrada de la ONCE en Santiago de Compostela, me insiste en que solicite una Lupa TV para estudiar; mi vagancia y mi no querer tener que ir hasta otra ciudad para hacer todo el papeleo aguantaron 2 años.

A las 12.30 tenía que estar aquí de vuelta para ir al Centro de transfusións donde tenía vez para donar plaquetas y plasma, con lo que el viaje sería de esos relámpago.

Mi visita a la sede de la ONCE en Coruña fue muy pero que muy productiva. Laura, técnica de rehabilitación visual, me estuvo preguntando las ayudas ópticas que utilizo cada día en clase, para estudiar, etc y yo le estuve contando mi historia: que si el flexo y el atril desde 1997 (el atril no lo utilizo), las gafas lupa con las que veo muchas cosas pero tengo que acercarme mucho al papel con sus consecuentes dolores de cuello y contracturas especialmente en época de exámenes, las gafas de telescopio para ver la pizarra... Y Laura me "riñó" por no haber ido antes.

En Coruña pude probar dos telelupas. En cada una de ella puse unas páginas de apuntes de Psicopatoloxía, una interesante materia optativa de 3º curso, que tienen la letra excesivamente pequeña y que fueron los que me motivaron en valorar la opción de la lupa TV.

Es imposible describir la sensación de ver un documento para mi totalmente inaccesible en una pantalla, poder desplazarme con el moviendo el folio y verlo en una pantalla con letra grande, sin tener que bajar la cabeza y acercarme al papel, con una notable mejor del brillo y contraste... Puede pareceros una tontería, pero... fue como cuando a un niño le regalan un nuevo juguete...

La Lupa TV Student Addition, arriba en la imagen, se comercializa desde hace 3 años y fue creada por una empresa sueca que diseña aparatos a utilizar por personas con deficiencia visual.

Es maravillosa. Tiene un montón de aplicaciones diferentes que creo que dan un montón de posibilidades. No sé cuantos días tardará en llegar y luego estará el trabajo de aprender a utilizalar de forma autodidacta con los comandos del teclado... pero puedo prometer que hoy, gracias a eso, no se me ha quitado la sonrisa de la cara en todo el día.

Cada uno de estos avances es una puerta que se abre a muchas cosas porque la verdad es que da cierta independencia: no tener que estar pidiendo dibujos y esquemas o renunciando a ellos por no poder verlos, no tener que estar insistiendo mil veces en que alguien te traiga unas diapositivas ampliadas... It is fine!!!!

A ver si por fin mañana escribo sobre la competición de natación, aunque tengo el día bastante ocupado.

Kiss

Susi




domingo, 6 de noviembre de 2011

COMPARTE SAÚDE, DOA SANGUE

Coñecida é esta frase para moitos galegos e galegas por tela visto nalgunha das unidades móbiles do Centro de Transfusións de Galicia que cada día, inverno ou verán, recorren as estradas da nosa comunidade autónoma para achegárense a tódolos concellos na procura de doantes de sangue.

Hoxe dispoñemos dunha gran cantidade de fármacos que fan posible o tratamento dunha gran cantidade de doenzas; outros empregados para prevención ou diagnóstico. Non obstante hai algo que todavía non se pode sintetizar e dispor na cantidade que se desexe: o sangue e os seus derivados.

Son moitos os pacientes que precisan algún dos compoñentes do sangue no seu tratamento e esta só se pode acadar coa solidariedade de persoas que de xeito voluntario e altruista acuden a doar ós diferentes puntos dispoñibles para facelo.

Intervencións cirúrxicas, tratamento de enfermidades crónicas, pacientes con cancro, urxencias hospitalarias como accidentes de tráfico e un longo etcétera son algúns dos casos nos que é vital dispor de unidades de sangue dos diferentes grupos sanguíneos para poder atender ós pacientes.

A primeira vez que fun doante de sangue for o 11 de Novembro de 2008 na Unidade Móbil situada no Campus de Pontevedra diante da Facultade de Fisioterapia; lémbro a data exacta porque fora ese mesmo día cando decidira deixar o atletismo e decidín comezar a miña "nova vida" sen deporte de rendemento dun xeito motivante. Despois desa vez foi outrana Unidade Móbil en Ciencias Forestais, 2 aféreses na unidade do Hospital Nicolás Peña de Vigo, 2 no Monte da Condesa de Santiago.

A continuación copiei e peguei un resumo da información que podedes atopar no sitio Web do CTG no que tamén estiven de voluntaria unha tempada; podedes lela con atención e en caso de calquera dúbida chamar ó teléfono 900 100 828, liña gratuita na que se pode tamén pedir cita.

Mañá tenño unha chea de cousas para facer e por iso fun hoxe adestrar... Tócame ir a Coruña arranxar os papeles para a solicitude dunha Lupa TV (aparello para ampliar textos), cita para doar plaquetas e plasma (agora que voltei a adestrar só dono estes dous compoñentes pois os glóbulos vermellos ó facer moita actividade física non é aconsellable que descendan os seus niveis en ningún momento), clases de tarde e estudiar un pouo...
Deixo pendente unha entrada sobre a competición de natación en Monforte a cal merece un "a parte".

Un bico

Susi


O sangue non se emprega tal e como se lle extrae ó doador.
Cada bolsa de sangue doado sométese a un proceso de separación no que se obteñen tres compoñentes sanguíneos (glóbulos vermellos, plasma e plaquetas). Normalmente cada enfermo require só un deles.

GLÓBULOS VERMELLOS Células do sangue que se precisan nas intervencións cirúrxicas, nos transplantes de órganos, hemorraxias debidas a accidentes, …
Conservánse a -4º C - Duran ata 42 días

PLASMA

Parte líquida do sangue que contén proteínas para o tratamento de grandes queimados , enfermidades crónicas, infecciosas, ,...
Consérvase a -40º C - Duran ata un ano

PLAQUETAS

Células do sangue utilizadas no tratamento de enfermos con cancro ou leucemia, nos transplantes de medula ósea, …
Consérvanse a 22º C en axitación constante - Tan só duran 5 días

¿PODO DOAR?
A doazón de sangue é un acto seguro, sinxelo, cómodo e necesario para que moitas persoas poidan soluciona-lo seu problema de saúde, e mesmo, salva-la vida.
Os homes poden doar un máximo de 4 veces ó ano e as mulleres 3; deixando pasar entre cada doazón un mínimo de 2 meses.
Non se debe acudir sen almorzar e despois de xantar haberá que deixar pasar dúas horas.
Poden doar sangue as persoas que teñan unha saúde normal, con máis de 50 quilos de peso e cunha idade entre 18 e 65 anos inclusive.
Lembre, a doazón de sangue é un acto RESPONSABLE.
É vital, para a seguridade transfusional, que o doador aporte toda a información posible sobre o seu estado de saúde, xa que o sangue doado vai destinado a axudar a recuperación dos doentes
A misión dos compoñentes sanguíneos é mellora-la saúde dos enfermos
Tódalas persoas que desexen doar sangue teñen que coñecer e comprender a seguinte información. En caso de ter algunha dúbida pode consultar cos médicos do CTG nas unidades móbiles ou nos locais de doazón, tamén pode chamar ó noso teléfono gratuíto de atención ó doador de sangue (900 100 828, das 8.00 ás 22.00 dende teléfonos fixos e móbiles) :
CAUSAS QUE IMPIDEN DOAR SANGUE DE FORMA PERMANENTE:
1. ¿Foi excluído de forma permanente nalgunha outra ocasión?
2. ¿Padeceu, padece ou é portador crónico de enfermidades transmisibles polo sangue, tales como: hepatite B, Hepatite C, Hepatite de causa descoñecida, SIDA, sífilis non tratada, lepra, Enfermidade de Chagas,....?
3. ¿Ten historial familiar de Enfermidade de Creutzfeld-Jakob, recibiu implante de córnea, ou de outro tecido, duramáter humana ou bovina, tratamento con extractos de pituitaria ou procedemento neurocirúrxico intracraneal?
4. ¿Residiu durante un período acumulado de máis dun ano no Reino Unido entre os anos 1980 e 1996 inclusive?
5. ¿Consumiu algunha vez drogas por vía intravenosa ou drogas doutro tipo?
6. ¿Padeceu ou padece enfermidades graves ou crónicas de corazón, riles, cancro, diabete insulinodependente, asma grave, epilepsia, alcoholismo crónico, convulsións,...?
7. ¿ Realizou prácticas de risco de SIDA ? , tales como:
a. ¿Tivo relacións sexuais non seguras?
b. ¿Tivo relacións sexuais con múltiples persoas?
c. ¿Tivo relacións sexuais con portadores do VIH (SIDA)?
d. ¿Tivo relacións sexuais con persoas consumidoras de drogas?
e. ¿Tivo relacións sexuais a cambio de drogas ou de diñeiro?
Si é afirmativa a resposta a algunha das anteriores preguntas,
vostede NON pode doar sangue de forma DEFINITIVA.
Lembre que o CTG quere preserva-la saúde da persoa que acude a doar e tamén quere garantir que os compoñentes sanguíneos non lle causan ningún problema ó enfermo que ós recibe.
CAUSAS QUE IMPIDEN DOAR SANGUE DE FORMA TEMPORAL
1. ¿Foi excluído recentemente de forma temporal?
2. ¿Recibiu algunha transfusión de sangue nos últimos 12 meses?
3. ¿Realizou un exame endoscópico, implantación de catéteres ou perforación da pel e mucosas nos últimos 12 meses?
4. ¿Fíxose algunha tatuaxe, acupuntura ou piercing sen control médico nos últimos 12 meses?
5. ¿Estivo exposto ó sangue ou a instrumentos contaminados nos últimos 12 meses?
6. ¿Tivo contacto directo con persoas que padezan ou sexan portadores crónicos de hepatite B, hepatite C ou VIH nos últimos 12 meses?
7. ¿Practicáronlle unha intervención cirúrxica nos últimos 6 meses?
8. ¿Estivo a tratamento odontolóxico nos últimos 7 días?
9. ¿Tivo febre inexplicable ou enfermidades do tipo da gripe nas últimas 2 semanas? ¿Tivo catarro común na última semana?
10. ¿Padeceu tuberculose activa, brucelose, toxoplasmose ou febre reumática tratada e curada nos últimos 2 anos? ¿Ou Mononucleose infecciosa tratada e curada nos últimos 6 meses?
11. ¿Padece alerxias? ¿Deulle alerxia algún medicamento no último ano?
12. ¿Padece hipertensión descompensada ou anemia ferropénica?
13. ¿Toma habitualmente algunha medicación ou vacina que impida a doazón de sangue?
14. ¿Residiu nos últimos 5 anos en países con paludismo tropical ou viaxou a países con paludismo tropical nos últimos 6 meses?
15. ¿Estivo embarazada ou sufriu un aborto nos últimos seis meses?
16. ¿Vai realizar algunha actividade perigosa nas próximas 12 horas?
17. ¿Está en xanxún? ¿Realizou unha comida pesada nas últimas dúas horas?
Si é afirmativa a resposta a algunha das anteriores preguntas,
vostede NON pode doar sangue de forma TEMPORAL.
Se quere coñecer canto tempo ten que pasar ata que poda volver a doar sangue pode consultar cos médicos do CTG nas unidades móbiles ou nos locais de doazón.


¿PODO DOAR?
A doazón de sangue é un acto seguro, sinxelo, cómodo e necesario para que moitas persoas poidan soluciona-lo seu problema de saúde, e mesmo, salva-la vida.
Os homes poden doar un máximo de 4 veces ó ano e as mulleres 3; deixando pasar entre cada doazón un mínimo de 2 meses.
Non se debe acudir sen almorzar e despois de xantar haberá que deixar pasar dúas horas.
Poden doar sangue as persoas que teñan unha saúde normal, con máis de 50 quilos de peso e cunha idade entre 18 e 65 anos inclusive.
Lembre, a doazón de sangue é un acto RESPONSABLE.
É vital, para a seguridade transfusional, que o doador aporte toda a información posible sobre o seu estado de saúde, xa que o sangue doado vai destinado a axudar a recuperación dos doentes
A misión dos compoñentes sanguíneos é mellora-la saúde dos enfermos
Tódalas persoas que desexen doar sangue teñen que coñecer e comprender a seguinte información. En caso de ter algunha dúbida pode consultar cos médicos do CTG nas unidades móbiles ou nos locais de doazón, tamén pode chamar ó noso teléfono gratuíto de atención ó doador de sangue (900 100 828, das 8.00 ás 22.00 dende teléfonos fixos e móbiles) :
CAUSAS QUE IMPIDEN DOAR SANGUE DE FORMA PERMANENTE:
1. ¿Foi excluído de forma permanente nalgunha outra ocasión?
2. ¿Padeceu, padece ou é portador crónico de enfermidades transmisibles polo sangue, tales como: hepatite B, Hepatite C, Hepatite de causa descoñecida, SIDA, sífilis non tratada, lepra, Enfermidade de Chagas,....?
3. ¿Ten historial familiar de Enfermidade de Creutzfeld-Jakob, recibiu implante de córnea, ou de outro tecido, duramáter humana ou bovina, tratamento con extractos de pituitaria ou procedemento neurocirúrxico intracraneal?
4. ¿Residiu durante un período acumulado de máis dun ano no Reino Unido entre os anos 1980 e 1996 inclusive?
5. ¿Consumiu algunha vez drogas por vía intravenosa ou drogas doutro tipo?
6. ¿Padeceu ou padece enfermidades graves ou crónicas de corazón, riles, cancro, diabete insulinodependente, asma grave, epilepsia, alcoholismo crónico, convulsións,...?
7. ¿ Realizou prácticas de risco de SIDA ? , tales como:
a. ¿Tivo relacións sexuais non seguras?
b. ¿Tivo relacións sexuais con múltiples persoas?
c. ¿Tivo relacións sexuais con portadores do VIH (SIDA)?
d. ¿Tivo relacións sexuais con persoas consumidoras de drogas?
e. ¿Tivo relacións sexuais a cambio de drogas ou de diñeiro?
Si é afirmativa a resposta a algunha das anteriores preguntas,
vostede NON pode doar sangue de forma DEFINITIVA.
Lembre que o CTG quere preserva-la saúde da persoa que acude a doar e tamén quere garantir que os compoñentes sanguíneos non lle causan ningún problema ó enfermo que ós recibe.
CAUSAS QUE IMPIDEN DOAR SANGUE DE FORMA TEMPORAL
1. ¿Foi excluído recentemente de forma temporal?
2. ¿Recibiu algunha transfusión de sangue nos últimos 12 meses?
3. ¿Realizou un exame endoscópico, implantación de catéteres ou perforación da pel e mucosas nos últimos 12 meses?
4. ¿Fíxose algunha tatuaxe, acupuntura ou piercing sen control médico nos últimos 12 meses?
5. ¿Estivo exposto ó sangue ou a instrumentos contaminados nos últimos 12 meses?
6. ¿Tivo contacto directo con persoas que padezan ou sexan portadores crónicos de hepatite B, hepatite C ou VIH nos últimos 12 meses?
7. ¿Practicáronlle unha intervención cirúrxica nos últimos 6 meses?
8. ¿Estivo a tratamento odontolóxico nos últimos 7 días?
9. ¿Tivo febre inexplicable ou enfermidades do tipo da gripe nas últimas 2 semanas? ¿Tivo catarro común na última semana?
10. ¿Padeceu tuberculose activa, brucelose, toxoplasmose ou febre reumática tratada e curada nos últimos 2 anos? ¿Ou Mononucleose infecciosa tratada e curada nos últimos 6 meses?
11. ¿Padece alerxias? ¿Deulle alerxia algún medicamento no último ano?
12. ¿Padece hipertensión descompensada ou anemia ferropénica?
13. ¿Toma habitualmente algunha medicación ou vacina que impida a doazón de sangue?
14. ¿Residiu nos últimos 5 anos en países con paludismo tropical ou viaxou a países con paludismo tropical nos últimos 6 meses?
15. ¿Estivo embarazada ou sufriu un aborto nos últimos seis meses?
16. ¿Vai realizar algunha actividade perigosa nas próximas 12 horas?
17. ¿Está en xanxún? ¿Realizou unha comida pesada nas últimas dúas horas?
Si é afirmativa a resposta a algunha das anteriores preguntas,
vostede NON pode doar sangue de forma TEMPORAL.
Se quere coñecer canto tempo ten que pasar ata que poda volver a doar sangue pode consultar cos médicos do CTG nas unidades móbiles ou nos locais de doazón.

QUE É A AFÉRESE

É unha forma diferente de doazón de sangue. Neste proceso recóllese un pequeno volume de sangue, separase nos seus componentes mediante centrífugación, colleitando un ou máis dos seus componentes (por ejemplo plaquetas) e devolvendo ó doador o resto dos seus compoñentes (glóbulos vermellos, plasma, leucocitos).
Os compoñentes sanguíneos soen transfundirse por separado, segundo o tipo de enfermidade do doente. A aférese permite dispor de cada compoñente sanguíneo sen ter que somete-la doazón ó proceso de fraccionamento dos seus compoñentes.
Na doazón mediante aférese o volume e tipo de compoñente extraído establecese en función das características do doador e sempre é inferior ó 13 por cento do volume total do sangue do doador.
Ó doar un só compoñente do sangue e manterse estable a cifra de glóbulos vermellos, si estos non se doan, a frecuencia da doazón mediante aférese poder ser maior que na doazón convencional.
Non obstante, este tipo de doazón rexese polo mesmo principio de voluntariedade que a doazón convencional: o doador decide o número de veces e a frecuencia coa que desexa realiza-la súa doazón, respetando sempre os prazos que marca a lexislación.
Os elementos obtidos nunha AFÉRESE proveñen dun só doador e, deste xeito. acadase unha maior CALIDADE trasfusional.



viernes, 4 de noviembre de 2011

MAÑANA 1º COMPETICIÓN DE LA TEMPORADA

Mañana a la tarde tengo la que será mi 1º competición de la temporada... En este caso será de natación y por primera vez participaré representando al Club Deportivo Universidade de Santiago. La prueba elegida serán los 100m libres la cual no nado oficialmente desde mi última competición de natación, el OPEN de España 2004 en la piscina de San Pablo de Sevilla de 50m. ¿Qué buenos recuerdos de aquel fin de semana que compartí en la capital Andaluza con mi madrina que fue quien me acompañó en aquella ocasión...!

Me he quedado en Santiago hasta mañana principalmente para evitar el viaje de hoy a Vigo y también porque me hace ilusión ir con los compañer@s en el autobús; puede sonar a tontería que una tía de 23 años diga esto, pero lo cierto es que es la primera vez que compartiremos algo más allá de las tardes de entrenamiento y tengo ganas de ir con tod@s ell@s.

Objetivo: hacer la mínima para el Cto Gallego de natación adaptada que es creo que bastante asequible para la categoría S12 femenina... 1.32 en el 100 libres y 42 en 50m libres... Pienso que las puedo conseguir fácilmente; es más me gustaría rondar el 1.20 y pasar el 50m por debajo de 40... A por ello! Me da un poco de "miedo" ir a una competición de natación de no discapacitados porque me da la impresión de que voy a nadar con un montón de chicas bastante más jóvenes que yo y que controlan un montón de salidas, técnica, volteos, mucho más rápidas... Pero esto tengo que utilizarlo a mi favor para motivarme y saber que todo lo que vaya mejorando será terreno ganado; la competición es contra el cronómetro.

Esta semana ha sido corta en cuanto a clases... Sólo 3 días... y cada vez me parece todo más interesante. Eso es bueno. Hoy mismo tuvimos un seminario de Patología General de semiología del ap respiratorio y la profesora que vino nos comentó que era su 1º clase... y lo hizo estupendamente. Hay gente que vale mucho para dar clase y transmitir sus conocimientos y a mi particularmente me gustan los que ponen ejemplos y no sólo cuentan una presentación de PPT.

Y que más... La próxima semana iré a Coruña a encargar una telelupa, previa valoración por la Técnica de Rehabilitación visual. Hace tiempo que quería solicitarla y la pereza ha podido hasta hoy que he decidido que por el bien de mi espalda principalmente tengo que coger el tren e ir a la sede de la ONCE de alli. Espero que sea útil sobre todo para leer algunos textos muy pequeñitos y para estudiar cuando tenga que estar muchas horas con los folios.

Escribo pronto

Kiss
Susi




martes, 1 de noviembre de 2011

NO XORNAL "EL PROGRESO" DE LUGO

De novo por Santiago de Compostela tras 4 días en Mondoñedo, vila da Mariña lucense onde teño á maior parte da familia. A verdade é que había tempo que non pasaba por alí (dende o verán) pois a última vez que foron meus pais e miña irmá eu estaba en Asturias no Cto do Mundo de Paraduatlón.


Para os que non a coñezades, aconséllovos facer unha visita a esta pequena cidade chea de recunchos con moita historia e encanto.

Hoxe, que non me apetece demasiado escribir, déixovos unha reportaxe que saiu o sábado no xornal "El Progreso" de Lugo realizado pola xornalista Mar Martínez e que creo que me define de maneira excelente e dende aquí quero darlle os meus parabéns polo súa gran calidade.

Bicos

Susi



EL REPORTAJE

Una académica de las carreras


Etiquetas: Susana Rodríguez, Cidade de Lugo Fluvial, paraduatlón, campeona del mundo, reportaje

29/10/2011 - Mar M. Louzao / El Progreso (Lugo)

Susana Rodríguez tiene problemas de agudeza visual, pero los afronta con espíritu de atleta. Es miembro del Cidade de Lugo Fluvial y acaba de coronarse campeona mundial de paraduatlón, pero también es fisioterapeuta y estudia tercero de Medicina. La Universidad de Santiago le acaba de brindar un homenaje.

AL TELÉFONO Susana suena como un cañón de energía: locuaz, entusiasta, positiva y muy cercana. "No te creas, también tengo mis crisis existenciales, dice cuando se le hace notar lo claras que tiene las cosas. Será verdad, pero eso no hace sino confirmar su gran determinación. Acaba de ser proclamada campeona mundial de paraduatlón en Gijón y esta semana el decano de Medicina le ha brindado un homenaje en su facultad, donde estudia tercer curso. "Me vino bien, porque también soy estudiante, dice acostumbrada a que su parte deportiva brille más.

Sus padres son de Mondoñedo, donde todavía vive la mayor parte de su familia, aunque ella se crio en Vigo. Es la única de ellos que tiene albinismo oculocutáneo, «una condición genética recesiva», explica, y que, además de las características más evidentes, como la piel y el pelo extremadamente claros, provoca que «los conos y los bastones de la retina no estén bien desarrollados», lo que conlleva problemas de visión. «Veo bien a dos metros lo que una persona que no tenga ninguna disfunción visual ve a 60 metros», explica Susana que, lejos de arredrarse, ha sido siempre muy activa. «No me da el día para todo lo que quiero hacer. Mis padres se esforzaron para que tanto mi hermana como yo hiciéramos muchas actividades desde pequeñas», dice, y parece que así sigue siendo.

Desde la infancia se sintió atraída por las ciencias de la salud y, cuando acabó el bachillerato, logró una beca para el Centro de Alto Rendimiento Deportivo de Pontevedra, así que decidió matricularse en la Escuela de Fisioterapia del campus pontevedrés. Le gustó la carrera, especialmente las asignaguras más relacionadas con la Medicina y decidió seguir adelante con su vocación, animada por el caso de una chica con su misma condición que acabó el Mir en endocrinología. «Todo el mundo me decía que no lo hiciera», recuerda ahora, pero eso no fue suficiente para pararla. Este año cursa tercero y la pasión no se ha extinguido: «Es muy bonita y hasta ahora he podido hacerlo todo, aunque a veces tenga que ir algo más despacio», enfatiza.

Todavía no sabe hacia qué especialidad se orientará -«el Mir dirá», señala-, pero sabe que tendrá que ser «cualquiera de las que solo tienen parte clínica, que no conllevan ni cirugía ni laboratorio», y de todas ellas, endocrinología aparece ahora como primera opción, pero no descarta que otras posibilidades se impongan si se topa con otra especialidad que le parezca más atractiva.

Medios

Para estudiar, Susana necesita algunas herramientas de apoyo. «Parezco una óptica», bromea. Cuando se trata de leer letra pequeña utiliza «unas gafas que tienen una lupa en el ojo izquierdo y tengo que acercarme mucho. Los apuntes los hago en el ordenador y luego los imprimo en letra de tamaño 14», relata, y, en clase, cuando necesita prestar atención al encerado o la pantalla, cuenta con unas gafas «que son como un prismático pequeño».

En este campo, cuenta con la colaboración de la Once que le presta los programas de ordenador que utiliza. Además, le proporciona las ayudas ópticas a precios asequibles. Susana todavía está pendiente de saber si este año también le concederán, como en los dos anteriores, una beca Capacitas de la fundación Universia para estudiantes universitarios con discapacidad destinada a adquirir material. «Son muy motivantes, porque premian el trabajo y el esfuerzo; exigen un porcentaje de aprobado del 80% y no solo se fijan en la renta», aclara.

Lejos de lamentarse de sus circunstancias, Susana lo tiene muy asumido: «Desde pequeña tuve claro que soy como soy y tengo esa suerte, porque a veces el hecho de ser diferente te hace más tolerante». Reconoce que el deporte y la capacidad de comunicarse con los demás le han servido de mucho: «Valoro mucho hablar con gente que sepa escuchar. Cuando hay un problema todos lo pasamos mal, pero el que consigue comunicarlo lo lleva mejor. Todos necesitamos ayuda», admite.

Durante el curso, entrena dos horas diarias, una por la mañana y otra por la tarde, practicando las tres disciplinas que incluye el triatlón: natación, ciclismo y carrera. Para las dos últimas modalidades, en competición necesita una guía, que normalmente es la lucense Alba Cuba, otra representante del Club Cidade de Lugo Fluvial. En ciclismo van en tándem y en carrera corren atadas, ya que, para igualar las condiciones visuales de todos los participantes los atletas van con los ojos cubiertos.

Su tenacidad y esfuerzo va más allá de los entrenamientos y las renuncias, pues en la mayor parte de las competiciones, sobre todo en el extranjero, tienen que asumir los gastos, lo que implica muchas horas planificando viajes para ahorrar todo lo posible, además de trasladarse con un tándem a cuestas por el mundo adelante.

Pero pese a las dificultades, Susana Rodríguez sigue adelante con sus proyectos deportivos y académicos. «Creer algo posible es hacerlo cierto», dice el lema de su blog, que no parece elegido al azar.

DEPORTE
En Gijón se resarció de Londres

«Hice una buena carrera y me sentó bien», cuenta Susana sobre su victoria en Gijón, que le sirvió para quitarse la espinita de Londres, donde las inglesas las adelantaron a ella y a Alba en el último minuto. A ella le hubiera gustado ir al mundial de triatlón, pero la cuestión económico lo hizo inviable. Era en Pekín «y somos dos personas, eso son 4.000 euros». La falta de apoyo oficial llega hasta tal punto que «hasta la camiseta de España para subir al podio la tienes que comprar», apunta.

Colaboraciones

Susana se siente muy agradecida al Cidade de Lugo por su apoyo, y tampoco olvida a Guillermo Méndez, del Club Deportivo USC, «encargado de la parte física», y a Isabel Salazar, profesora de Medicina y «encargada de la parte psicológica y de que me centre en cada cosa a su tiempo».

viernes, 28 de octubre de 2011

RECOÑECEMENTO DA USC TRAS A VICTORIA NO CTO DO MUNDO DE PARADUATLÓN

O pasado martes 25 de Outubro de 2011 o profesor Juan Gestal, decano da Facultade de Medicina e Odontoloxía da Universidade de Santiago de Compostela xunto cos vicedecanos profesor Carreira e protesor Arce e o secretario Luis Lima, fixéronme unha recepción en recoñecemento á victoria no Cto do Mundo de paraduatlón do pasado mes de Setembro.

A verdade é que para min é toda unha honra que dende a Facultade e a universidade na que realizo o 3º curso de Licenciatura en Medicina se lembrasen de min nesta ocasión e dende aquí tódolos meus agradecementos.

O Sr Decano, como se ve na imaxe, fíxome entrega dun libro sobre termalismo en Galicia e Norte de Portugal que aínda non tiven tempo de ler (fareino máis adiante de seguro) cunha dedicatoria nunha das primeiras páxinas asinada polos 4 asistentes ó acto.

A noticia apareceu no xornal electrónico da universidade así como na Voz de Galicia e no Correo Gallego e moita xente foi a que nestes 2 últimos días me felicitou polo acadado: na facultade, na piscina, xente da residencia de estudiantes onde estiven os dous cursos anteriores, compañeiros de clase, profesores, algunha que outra persoa anónima onte á noite na festa de Halloween a pesar de que eu ia bastante transformada co disfraz e mesmo na rúa.

A verdade que a pesar do que poida parecer son unha rapaza un pouco tímida, aínda que me gusta moito falar... Así que dende aquí gracias a todos.

Espero que o asunto de "ser un exemplo" sirva para animar a calquer compañeir@ en facer aquelas cousas que lle gustan e loitar polos seus soños, porque todos non, pero algúns si que se poden tornar realidade.

Un dos meus soños era voltar a ser Campiona do Mundo despois de tantas e varias dificultades nos últimos anos... Agora xa é verdade, e ¿por que non tratar de repetilo?

Certo é que son moitas horas de esforzo adicadas a unha meta que a veces se pode acadar e outras non. Moitas tardes saímos de clase e @s amig@s van tomar un café a algún dos moitos e marabillosos lugares que ofrece esta cidade... eu vou adestrar.

Nun adestramento as cousas non son sempre sinxelas porque dunha banda está o esforzo físico que ás veces é bastante considerable (hoxe por exemplo sufrín bastante facendo unhas series) e doutra un día longo que queda atrás (ter clase de tarde está moi ben pero no momento de tirarse á piscina ou subirse ó rodillo deixa pegada).

Unha xornalista de "El Progreso", periódico editado en Lugo e do que meu avó foi suscritor ó longo de 50 anos, chamoume o outro día para facerme unha reportaxe que penso que sairá esta fin de semana e que será interesante. Mar Martínez, autora do mesmo, conversou comigo durante uns 45 minutos e se interesou non só polo deporte senón por varios dos aspectos que poden influir no día a día dunha paratriatleta estudiante.

E agora un pouco desta semana que logo remata... Tiven a 1º práctica no hospital que nesta ocasión foi de Radioloxía. Gustoume moito porque vin unha chea de imaxes diferentes de patoloxías distintas, gustoume porque me decatei de que hai moitísimas cousas por aprender e gustoume tamén porque tódalas cousas que o profesor que nos explicou ía sinalando na pantalla podía distinguilas sen problemas vendoas co telescopio. Parecerá unha tontería, pero para min foi un día importante porque sempre é positivo ir vendo cousas que sí podes facer.

Onte tivemos a festa de halloween de Medicina que celebraban os compañeir@s de paso de Ecuador. Fun disfrazada de Zombi cun disfraz moi traballado feito íntegramente por Lucía a miña compañeira de piso. Espero subir algunha foto próximamente deste "evento social" que estivo realmente divertido. O peor foi chegar á casa e ter que quitar todo o tinte vermello do pelo, a laca, as pinturas da cara... mereceu a pena.

As clases continúan sendo interesantes, todas. Algo que me está a sorprender é Patoloxía Xeral. Esta materia a imaxinaba eu diferente, creo que como o que son as "médicas 1 2 e 3" do 2º ciclo pero en versión máis light; pero é distinto. Pato é coma unha base fundamental do que ven despois, creo que desaparecer esta materia como tal nun plan de estudios (Bolonia) non é moi acertado. Sorte que temos de poder disfrutar dela.

Adestrando estoume atopando ben, quizás mellor do agardado para estas alturas de tempada. Pouco a pouco hai que ir poñéndose forte. De feito hoxe sorprendinme a min mesma coas series de natación e onte coa carreira a pé...

Bueno, esto xa se pasa de longo e van sendo horas de ir quitar a roupa da lavadora (coa que tiven antes un pequeno altercado) e marchar para cama porque ás 8.30 nos agarda a microbioloxía... e co netbook totalmente estropeado :(

Bicos

Susi







sábado, 22 de octubre de 2011

UNA SEMANA MÁS EN SANTIAGO


Hola amig@s!

Otra semana más, ya es la 3º, que ha terminado en Santiago. Por el momento todo sigue más o menos como siempre, a diferencia de que este curso las clases son bastante entretenidas todas, por el momento no hay nada que pueda empezar a decir que me aburre.

Las clases por la tarde se hacen bastante llevaderas (yo ya probé este sistema en Pontevedra varios años) y lo que cuesta realmente es estar el viernes a las 8.30 en la Facultad.

En el piso estoy contenta también y además la gente del hostal es amable. No tengo que andar con tantas preocupaciones de horarios como el año pasado ni con tantas explicaciones lo cual da bastante tranquilidad y quita un poco de estrés: estar en la residencia con clase de tarde y yendo después a entrenar supondría llegar mínimo a las 10 de la noche, cenar sola todos los días y aun encima a veces tener que fregar mis cacharros.

Os cuento un poco de la experiencia en ITU Sprint African Cup en Marruecos la semana pasada que fue realmente interesante y espero poder repetir en próximas ocasiones.

En esta competición participé formando de nuevo un Rodríguez-Cuba team aunque esta vez con Roi, hermano de Alba y también triatleta del Cidade de Lugo Fluvial. Viajé a Madrid el jueves tras las clases, llevé el tandem a consigna y dormí en casa de una amiga. El viernes me reunió ya con Roi en el aeropuerto de Barajas y junto a más deportistas españoles (Antón Ruanova y Brais Canosa del Arcade Inforhouse, Tamara gómez, María Ortega, Ricardo Hernández, etc) viajamos hasta Tanger.

Nosotros volamos de nuevo con la compañía de bajo coste Ryanair, que a pesar de todos esos aspectos negativos a los que todo el mundo hacemos referencia en ocasiones, son los que menos problemas ponen para viajar con el tandem y cierto es que nunca han puesto pegas para ello, cosa que si hacen grandes compañías como IBERIA: Digo esto porque ya no es sencillo tener que trasladar de un lado a otro material deportivo de grandes dimensiones y es una pena que las aerolineas pongan tantos problemas cuando realmente a ellos no les supone nada, pues un tandem es más largo que una bicicleta pero no tanto como para no poder colcoarlo en una bodega y que pretendan llevarlo en su aerolínea de carga, un timo.

En Tanger nos recogió gente de la organización y nos trasladaron a Larache. Las bicicletas llegaron por la noche, ya una vez habíamos regresado de la reunión técnica y sus respectivos pinchos que tuvo lugar en el colegio de la Marina.

En ella explicaron el circuito (natación, transiciones, 4 vueltas de ciclismo y 3 de carrera a pie).

El sábado nos dimos un buen madrugón pues la carrera de Grupos comenzaba alas 9.30h. Esa hora es buena teniendo en cuenta el sol y calor que aprietan después en el Norte de África.

Todo estaba arreglado para la competición; quizás aquí tendríamos las cosas algo diferentes, pero se puede decir que estaba bien organizado. Dimos un par de vueltas al circuito de ciclismo como reconocimiento del mismo y dejamos las cosas en las 2 transiciones. La T1 estaba localizada justo tras salir del agua por unas escaleras a la orilla del Río Lukus mientras que la T2 se encontraba en la plaza de la liberación, centro neurálgico de la ciudad y que ese día estaba abarrotado de gente que vivía el triatlón como una auténtica fiesta.

La competición comenzó pasadas las 10.30h. La natación la hicimos por primera vez atados por la cintura y la verdad es que el sistema dio bastante mejor resultado que el que habíamos utilizado uniéndonos por el pie en ocasiones anteriores. El agua estaba muy turbia, de hecho me era imposible ver cualquier resquicio de cosa debajo del agua, ni siquiera a Roi que nadaba a menos de metro y medio de distancia en paralelo. Este segmento consistía en un zigzag de orilla a orilla del río, en el que aun había bastante corriente, rodeando 2 boyas.

La transición 1 fue bastante rápida y el segmento de ciclismo en mi opinión fue muy bueno. Nos colocamos en 1º posición. Lo más complicado que tenía era un giro de 180º, pero lo resolvimos sin dificultades. Íbamos a tope.

La T2 rápida también en la plaza central. Toda la gente estaba volcada con la carrera, espectacular. Música y personas gritando continuamente. Cuando empezamos a correr ya hacía bastante calor. Teníamos 3 vueltas por delante con una larga bajada y su correspondiente subida tras el punto de retorno para intentar mantener la ventaja sobre la chica que corría en 2º posición, mi amiga Samia Zahidi.

La verdad que la carrera a pie me costó bastante, sobre todo los últimos metros de cada subida cuando aumentaba bastante la inclinación del terreno, no taba que me faltaba un poco de fuerza. En la 3º vuelta Samia nos dio caza y seguimos detrás, a pocos metros. Cuando estabamos a punto de terminar, ya en el último esfuerzo y sin extender el brazo para pillar las botellas de agua un oficial nos avisó de que quedaba una 4º vuelta por hacer. En ese momento la reacción inicial fue "No puedo", y cierto es que a todo el mundo le trastocó los planes, pues llevábamos ya 1.7x3 km= 5.1km y ya estaba la distancia completada. Al final hicimos la vuelta extra aguantando ahí detrás y tratando de mantener la distancia con quien venía en 3º posición, la triatleta ceutí Susana Román.

Tras la carrera muchas fotos con gente de la ciudad y alguna entrevista. conocí a varias de las personas de la organización y pudimos ver la carrera élite masculina y parte de la femenina. Tomamos algo en una terraza y repusimos fuerzas en una carpa que la organización tenía preparada en la plaza para los deportistas con frutas, bebidas frescas, dulces etc.

Cuando terminó toda la competición fuimos a una restaurante donde hubo una comida para todos los participantes, luego unas compras por la medina, cena de un Kebab en un boliche y a desmontar el tandem.

El domingo madrugamos de nuevo para ir hasta Tanger y coger el avión a Madrid. una vez en barajas trasladé nuevamente el tandem a la consigna (menos mal que existe este tipo de sitios) y fui con una amiga al centro a merendar y quedé en su casa hasta el lunes que era cuando volvería a santiago cerca de la noche.

Mi plan inicial era pasar un día agradable por Madrid pero entre la gastroenteritis y el empacho que me pillé el domingo a la tarde... terminé pasando unas cuantas horas de tirada en Barajas durmiendo, bebiendo aquarius, cuidando del tandem y charlando con varia gente que estaba también allí en la zona de facturación de Ryanair. El vuelo tuvo retraso de cerca de 1h y finalmente llegué a casa.

Ahora estoy ya casi recuperada, y digo casi porque todavía no estoy del todo bien. Me está costando bastante trabajo digerir las comidas, cosa rara en mi que nunca suelo tener este tipo de problemas.

Ahora a prepararse para al siguiente semana de clases, entrenamiento, en principio una fiesta del Halloween el miércoles organizada por los compañeros de Paso de Ecuador y otro acontecimiento en el que volveré a encontrar a mucha gente y será por seguro triste y emotivo: hace ya un año que mi madrina no está.

La verdad es que los días y los meses pasan y todavía recupero esa sensación inicial de incredulidad aunque con un poco de más calma... recuerdo que aquella noticia marcó un antes y un después y me dejó de piedra. Lo peor es cuanto se le echa de menos... Yo la echo de menos y tantas otras personas. Para mí esto ha sido y es muy difícil pero no puedo ni imaginar lo difícil que tuvo que ser también para ella, para su mamá (mi abuela), mi padrino, mis primos, mi mamá (su hermana)...

No hay un sólo día en que no tenga aunque sea un pequeño momento para recordarla porque durante 22 años y unos meses fue ganándose todo el cariño que yo le tenía y que en la memoria le sigo teniendo. Las fotografías fabrican lágrimas con tremenda facilidad... y lo único que pido es que la "Ley de la compensación" exista y las noticias sean cosas buenas.

La temporada deportiva 2011 ha finalizado y se puede calificar como excelente. Todos esos triunfos en Soria, Madrid, Reino Unido, Marruecos, Gijón, Vigo, Lugo, etc son fruto de un importante esfuerzo mío, de mis guías (Cris, Alba, Saleta, Silvia, mayalen, Roi, Victor, Javier) y del apoyo incondicional de mi familia, Guillermo mi entrenador, mis amig@s y la profe Isa. A TOPE para la temporada 2012!!!!!!!!

Susi!

Foto: Con Roi Cuba y Samia Zahidi en Larache