jueves, 31 de marzo de 2011

UNOS DÍAS SIN ESCRIBIR

Hola de nuevo!

Hace días ya que no me pasaba por el blog... La verdad es que han sido días un poco de "relax" después de tanto tiempo de concentración y estudio para los exámenes.
Estos días he entrenando bastante y más o menos bien. Tuve mi 1º caída con el tandem que me dió algo de "miedo" al volver a subir de nuevo... pero bueno, poco a poco!

Este sábado tengo otro pequeño "test" con un triatlón Indoor como el del Val Miñor (esta vez en Redondela) y el domingo tenía pensado ir a Lugo a la carrera de Corre con Nós, pero lo decidiré el sábado según el grado de cansancio.

Ayer tuvimos fiesta de los Oscar de medicina, realmente divertida y bien organizada.

FOTO: de mi época de atleta después de entrenar un día en las pistas de la univ de vigo

viernes, 25 de marzo de 2011

CIRCUITOS PARA SORIA

Hola a todos!

Ayer se terminaron los exámenes del 1º cuatrimestre con el teórico de Neuroanatomía. La verdad es que esta parte de la asignatura me gustó bastante, sin embargo el examen no me salió demasiado bien.

Ayer y hoy he aprovechado para dedicar un poco de tiempo a mis amigos de Santiago. ayer al terminar fuimos a tomar algo por la zona vieja y hoy quedé para cenar con los amigos de la ONCE a los que hace mucho tiempo (desde antes de Navidad) que no veía... Lo hemos pasado bien.

Ya tenemos los perfiles de los circuitos de carrera a pie y ciclismo de Soria para el día 16 de abril a las 9.30 de la mañana. Parece bastante durillo, pero bueno, se hará lo mejor posible.
Antes de esto aun quedan otras citas importantes como son la XII Gala del Deporte de Vigo y su Comarca, la carrera "As termas" de Corre con Nós y la entrega de las bolsas VIDE el día 14 de Abril de la que dependen en gran parte las opciones de que Alba y yo estemos en Pekin el próximo mes de Septiembre en el mundial de paratriatlón.

No tengo mucho más que contaros hoy, todavía tengo que mirar unas imágenes de ecografía para preparar un poco la práctica de mañana de Anatomía por Técnicas de Imagen.

viernes, 18 de marzo de 2011

PORQUE YO SOY ASÍ


La verdad es que son muchas, muchísimas, las veces que con diferentes personas he mantenido una misma conversación o mejor, llamémosle debate. Ayer volví a tenerla y hoy se me ocurre poner por escrito en mi blog lo que ayer le dije a un amigo.

Si te dieran la oportunidad de cambiar y poder ver bien y no ser albina, ¿lo harías?

Y la verdad es que yo tengo una respuesta muy clara: NO, no lo haría jamás. Quizás entonces se abrirían mcuhas puertas y todo sería distinto: podría reconocer a quien me saluda por la calle, podría ver los numeritos de los autobuses, ver las cosas escritas en la pizarra sin tener que llevar el telescopio, leer no me cansaría tanto, podría aprender a conducir, saber de que color tiene los ojos alguein sin necesidad de preguntarlo... Podría no tener que echar un brazo hacia delante caundo está casi oscuro o cuando hay muchísima luz, podría... quein sabe!

Pero sería totalmente distinto. Abrir los ojos y no tener que ponerme unas gafas cuando llevo 23 años (bueno, quizás año y medio menos) haciéndolo...

Podría salir a la calle y pasaría desapaercibida, ningún niño me señalaría ni ninguna persona haría comentarios a cerca de ver a alguien algo diferente... Podría plantearme ser cirujana, anestesista o incluso anatomopatóloga...

Pero ¡engaño! No todo serían ventajas. A mi me gusta ser como soy, me encanta. Soy especial y diferente y eso es lo que me hace ser como soy. Y sí, tener albinismo ha condicionado y condiciona mi vida, la seguirá condicionando, pero eso no es malo, solamente es distinto.

Si fuera Susi no albina... Probablemente no hubiese luchado por muchas cosas que así me decido a intentar. Y si fuera Susi no albina... ¡Qué horror! Ser como soy me hace aprender cada día.

Eso sí. Me gustaría probar durante 5 minutos como es la sensación de despertarse, abrir los ojos y ver como son todas las líneas y los bordes de las cosas de la habitación y como son exactamente los caretos de las personas que me rodean. Pero sólo 5 minutos!!!!

FOTO: haciendo un examen en el colegio cuando estaba en 2º de bachillerato (de biología, estaba a punto de dibujar una inmunoglobulina)


1 MES CAMPIONATO DE ESPAÑA DE DUATLÓN

Pois o tempo vai pouco a pouco pasando e xa estamos en pleno mes de marzo... Queda menos dun mes para o campionato de España de Duatlón (nas súas diferentes categorías) que este ano terá lugar na cidade de Soria (onde por certo nunca estiven).

Os adestramentos polo de agora van ben, malia que levo un par de días cunha dor bastante molesta no xeonllo esquerdo e non me lembro de ter feito ningún xesto extraño ou ter levado algún golpe; o caso é que agora apereceu un hematoma sobre a zona da espina tibial e esta noite doeume bastante. Espero que non sexa nada.

Esta semana estiven tamén bastante pendente dos estudios porque aínda me quedan dous exames por facer (teórico e práctico de neuroanatomía). A verdade é que non me está aburriendo para anda estudia-los temas porque me parece realmente interesante; de todas formas todos estamos bastante cansos porque tivemos o primeiro exame o 31 de Xaneiro e dende entón foi un non parar. A parte práctica cústame bastante porque hai certos detalles que nas maquetas non son capaz de distinguir e ademais resúltame bastante complicado trasladar as imaxes do atlas en 2D ás 3 dimensións da maqueta. pero bueno, supoño que nada imposible!

Doutra banda hoxe vin o vídeo de presentación do Campionato de Europa de triatlón que me aprece unha idea realmente orixinal tanto a parte do rap en galego como a presentación do circuito que fai Javi gómez noya, unha pasada. A verdade que só de velo parece que me mete un pouco de "medo" correr en todos eses lugares que nesta ocasión me resultan tan familaires pois non olvidemso que vivín na cidade do Lérez 3 anos (os de fisioterapia) e da que gardo marabillosos recordos.

Bueno, imos ler un pouquiño mais. A foto de hoxe é do Triatlón indoor do val Miñor. Pilláronme desprevenida alí sentada nunha bancada.

Susi


martes, 15 de marzo de 2011

TRIATLÓN INDOOR VAL MIÑOR 2011

Fue un comienzo de temporada algo "extraño" y diferente a lo que suele ser un duatlón o un triatlón pero estuvo realmente divertido y ahora puedo decir que también "dolorido" porque el cansancio de piernas que tengo ahora mismo (y han pasado dos días) es tal cual propio de una competición en toda su esencia.

Foron 500m de natación en piscina que cubrín en 8.19 min facendo tan só 2 viraxes nas 20 piscinas porque cheguei á conclusión de que non era o día mais axeitado para facer experimentos.
Transición moi rápida e a continuación 10km de ciclismo en bici de spinning que cubrín en 15min e pico (non teño aquí os tempos). A verdade é que a diferencia que hai entre empregar pedais normais e os automáticos é incrible.
Finalmente 2.5km en tapiz rodante nos que tardei 12 min e 3s.
Malia que estes tempos non son moi fiables (só o de natación) as sensacións foron realmente boas e creo que este é o bo camiño a seguir na tempada 2011. Seguir traballando.

Como anécdotas contar que nada mais me entregaron o trofeo e saín de saca-la foto despegóuseme a base e caeume ó chan... Xa está arranxada perfectamente con loctite agás a esquina que partiu. En resumo, unha boa mañá cos compañeiros de natación do clube USC:

Tiñña proxectado ir a outro triatlon indoor coma este en Redondela pero como o cambiaron de data posiblemente a próxima carreira sea unha de atletismo do circuito "Corre con nós" de Lugo e como parte da preparaicón para o Cto de España de paraduatlón.

Agora ando bastante ocupada con estudia-lo exame de neuroanatomía que teño a próxima semana, unha tarefa bastante complicada. Conste que os apuntes son interesantes e ler o libro tamén, pero moita información para asumir! A por ela!

Bicos!

Susi

martes, 8 de marzo de 2011

INICIO TEMPARA 2011

A próxima fin de semana comezo as competicións da tempada 2011. Vai a ser nunha carreira pouco habitual: Triatlón Indoor do Val Miñor.
Non tiña nin idea de que se facían este tipo de eventos, de feito avisoume un compañiro do clube de natación; e como me custa tan pouco convencerme alá vou.
Son 500m de natación en piscina, 10km en bici de ximnasio e 2.5km en cinta. Será un adestramento mais de cara ó que se aveciña...
Teño ganas xa de empezar:
O comezo da tempada 2011 sobre asfalto será no Cto de España de Paraduatlón o 16 de Abril en Soria sobre distancia sprint (5km carreira a pé-20 km de ciclismo _2.5km de carreira a pé. Novamente a miña guía será Alba Cuba Dorado e alí estaremos tódos/as triatletas do Fluvial dando guerra.

miércoles, 2 de marzo de 2011

SUSI DALLE A BENVIDA ÓS 23

No es hoy el día de mi 23 cumpleaños, pero como tengo planes para mañana y el viernes se presenta como un día bastante ocupado voy a subir al blog esta publicación.

Las personas solemos tener la costumbre de hacer balance cuando termina algo: un año, una etapa, un número de años, una actividad… Y yo también lo hago; tengo esa costumbre de mirar hacia atrás y buscar lo bueno y lo malo, lo fácil y lo difícil, lo diferente y lo que se ha repetido. Así que ahora que acabo de llegar de un buen entrenamiento y de una tarde donde el 9.5 de Bioquímica 2 me ha dado una enorme alegría (Susi suele responder cuando tiene todas las condiciones adecuadas para ello) me dispongo a hacer ese resumen, trabajo que se presenta complicado.

Añadir que hoy por la mañana fui a clase (como cada día) y desde la primera hora con la profesora Masa en Antropología que consiguió arrancarme unas cuantas sonrisas hasta la última hora de fisiología estuvo muy interesante; incluimos mi estúpido pique con una buena amiga y el croissant de la cafetería… (no sé donde hacen la bollería de la cafetería de la Facultad pero es increíble jeje). Y sé que va en contra de la dieta del deportista, pero a veces es necesario y una se lo merece.

Mañana a la noche celebro el cumpleaños en Santiago con amigos de la Facultad y luego supongo que saldremos hasta tarde (o temprano según se mire). Mis amigas me han preguntado que cosas me gustarían de regalo, algo que me hiciese falta; y yo les he dicho tres cosas que me gustarían… Pero más que esos o cualquiera otro regalo que pueda tener este viernes o este fin de semana el mayor regalo es tener ahí a la gente que me apoya y sobre todo a aquellos que han optado por hacerlo en los momentos más difíciles.

Los 22 años han tenido de todo más que nunca. Ellos los he compartido con mucha gente, alguna que conozco desde hace mucho y otras caras nuevas. He estado en 9 países diferentes en los que he visto lugares realmente interesantes.

Con 22 años terminé 1º de Medicina en Santiago aprobando todo en Junio (sí, la chica albina lo ha hecho, y no, no soy la primera, soy lo hice atreviéndome con un nuevo deporte la segunda!) lo cual me hace creer que sí que es posible: si puedo hacer primero y quiero hacer el resto también podré.

Con 22 años volví a competir y lo hice en un nuevo deporte y con un nuevo equipo. La verdad que me ha enganchado y me está dando la oportunidad de disfrutar de algo que siempre me ha gustado mucho y que es una parte importante de mi vida. Volví a ser Campeona de España (con mi amiga Iris de guía) y luego empezó la aventura de los triatlones con Alba Cuba a quien desde este blog quiero dar las gracias por todo lo que está haciendo, todo un ejemplo. Madrid estuvo bien, pero mejor aun Londres donde de verdad me di cuenta de que quiero aprovechar la nueva oportunidad. También fui consciente del esfuerzo que supone este deporte y nunca se me borrará la imagen de la victoria de Javier Gómez Noya y del sufrimiento y entrega máxima de Alistair Brownlee llegando a la meta haciendo eses.

Con 22 años conocí a gente pero también tuve que despedirme de otra. Una de esas despedidas fue la más peor, triste, dura, difícil, horrible... Era mi tía, mi madrina, una profesora de parvulitos, una madre, una hija, una gran persona… y sólo me queda decir que la echo mucho de menos y que no pasa un solo día en que no me caiga una lágrima porque sé que no puedo llamarla por teléfono, llegar a su casa y que nos demos un gran abrazo e “dous chuchos”, pedirle mi tarta de cumpleaños de chocolate con galletas, contarle cosas, pedirle que me contase cotilleos… Me da rabia que no pueda seguir con nosotros compartiendo hoy y mañana. Nunca la voy a olvidar porque en ese tiempo que pudimos compartir pude aprender muchas y buenas cosas de ella. Y siempre me animaba, me quería mucho... Espero con mis 23 poder dedicarle alguna carrera con sabor a triunfo y apretaré los dientes para conseguirlo!

Este ha sido quizás el acontecimiento más importante que ha ocurrido en mis 22 años, un acontecimiento vital (hablo con terminología de “Bases psicológicas”, sí, esa asignatura que me trajo mil y comeduras de cabeza antes y después del examen y que finalmente aprobé).

Así que en esta entrada creo que tengo que colocar en un lugar importante a mucha gente que me ha ayudado en estos últimos tiempos. Y puedo dar nombres y olvidarme de alguno, así que perdón si lo hago (el día ha sido largo y aun me quedan hacer unas cuantas cosas).

Papá, mamá, sister, primos, tío/padrino, abuela y toda la demás familia, los que estáis cerca y los que estáis a tantos km de distancia… Dicen que la unión hace la fuerza asi que gracias simplemente por poner cada uno lo mejor de sí y a su manera para afrontar los momentos tan complicados.

Amigos: los de fisioterapia (Gloria, especialmente nuestras largas conversaciones cenando “Fast food” siempre merecen la pena, que bien lo pasamos y cuantas estupideces decimos, pero el proyecto clínica molaría un montón). Amigos de Medicina (María y su madre, fundamentales en mi rápido retorno a Santiago, os lo agradeceré siempre porque estuve como en mi casa y porque Maraiaa, sigues ahí cada día, aunque alguna que otra vez tengamos la adrenalina a flor de piel y discutamos…) y todos los demás. Las niñas de la resi (Ana nueva compañera de habitación, puedes creerme que para mí eres importante, además de una fuente de cultura más allá del frikismo médico jeje). Los amigos del colegio (sí, Isma y Sergio, esos sois vosotros y valéis lo incalculable que, aunque nos veamos pocas veces… es como si cada día estuviésemos juntos). A los atletas, triatletas y nuevos compañeros del CDU de natación. Yolanda no me olvido de ti tampoco… Amigos de la ONCE (nos “vemos” para la semana os lo prometo). Nessy, of course, i would always incluye you in all my lists (except the Black one hehehe).

Y la ayuda de alguien a quien no conocía y tuve la oportunidad de conocer por todo este asunto. Gracias por esas conversaciones, por el cariño, por la confianza… por ayudarme a ser capaz de borrar en la pizarra y volver a escribir, por entenderme (habrá alguien a quien no entiendas?) y porque tu ayuda si que ha sido un gran regalo. Nunca creí que simplemente con hablar se pudiese conseguir tanto… y nunca imaginé cosas que ahora tengo que creer; y obviamente no es trabajo fácil. Cuanta razón tienes con lo de “sentir con” y ojalá algún día pueda ayudarle a algún paciente (más de uno espero) tanto como tu me estás ayudando. Isa, eskerrik asko.

Y ahora sí que sí que dejo de enrollarme como una persiana, como hago siempre… Bienvenidos sean los 23 y que haya Ley de la Compensación!

Susi

Ah sí! Hoy en conseguido algo que llevaba casi 7 años sin hacer: tirarme a la piscina desde un pollete. He tardado bastante y me dio un miedo horrible pero como hoy tenía un día motivado decidí que era la oportunidad genial para hacerlo. Y cogí a Guillermo (entrenador) y empecé desde 0, como quien no sabe nada y al final hice 10 salidas. Ya sé que puedo hacerlas, y ahora las hago bien, no como en mi época de nadadora. J